37 Jaar na de moord op Kerwin Duinmeijer zijn racistische uitingen mainstream geworden

Het is 20 augustus 1983 als Kerwin Duinmeijer, een 15-jarige jongen, samen met een vriend op straat loopt. Hij krijgt daar een aanvaring met een paar skinheads. Uiteindelijk lopen Kerwin en zijn vriend een snackbar binnen omdat ze geen last meer willen hebben van deze groep jongens. Als Kerwin later toch weer naar buiten gaat, wordt hij opgewacht door een van de skinheads, een 16-jarige jongen, Nico Bodemeijer. Deze schreeuwt tegen Kerwin: ‘Vuile n*****! Ga terug naar je eigen land!’ De zestienjarige skinhead met de tatoeage 100% white op zijn arm, haalt een mes tevoorschijn en steekt de andere jongen in zijn buik.

Hevig bloedend loopt Kerwin naar een taxi. De taxichauffeur weigert hem mee te nemen naar het ziekenhuis, omdat hij niet wil dat zijn taxi vies wordt. Hij legt hem neer naast de taxi. Omstanders kijken vervolgens toe hoe de jongen langzaam maar zeker doodbloedt.

Het Nederland van begin jaren tachtig. Een land waarin zinnen als ‘vol is vol’ regelmatig klinken, maar ook de tijd waarin mensen die dít soort dingen roepen zich nog voor de rechter moeten verantwoorden. De tijd van Hans Janmaat, Joop Glimmerveen, toen de vrijheid van meningsuiting nog begrensd was en deze grenzen door de rechter werden gehandhaafd.

Het was de tijd dat ik regelmatig uitging in Den Haag en zelf ook vaak de kale klootzakken tegenkwam die een hekel hadden aan iedereen die in hun ogen niet wit genoeg was. Net als Kerwin kon en wilde ik ook mijn mond niet houden wanneer ik of mijn vrienden door zo’n kale naarling belachelijk werden gemaakt of als één van deze lafbekken de kruk opeiste waar ik op dat moment op zat.

Door de dood van Kerwin Duinmeijer werd ik flink door elkaar geschud en voor het eerst in mijn leven was ik bang, doodsbang zelfs bang voor mensen die je blijkbaar haten omdat je huidskleur hen simpelweg niet aanstaat. Ik merkte dat ik voorzichtig werd, mijn woorden binnenhield en als ik ergens een groepje skinheads zag en ik de mogelijkheid had, ik dan toch maar liever niet vlak langs ze liep.

Met het verstrijken van de tijd werd de angst langzaam maar zeker minder, maar echt onbevangen was ik niet meer en altijd bleef ik mij bewust van het feit dat mijn huidskleur voor sommige mensen reden is om mij te haten.

20 augustus 2020 Vandaag, op de dag dat het 37 jaar geleden is dat Kerwin Lucas* vanuit een racistisch motief is vermoord, hoor je mensen overal hardop dingen zeggen die je 37 jaar geleden niet eens kon fluisteren zonder gecorrigeerd te worden.

Onder het mom van vrijheid van meningsuiting zijn zelfs de meest intens racistische uitingen mainstream geworden en doen zelfs mensen die zich gematigd of links noemen met regelmaat uitspraken die in de lijn liggen van uitspraken die in de jaren 80 nog tot strafvervolging zouden leiden.

Journalisten, mediamakers en BN’ers zijn in groten getale medeplichtig aan het (verbale)geweld en de bedreigingen waaraan niet witte mensen nu op dagelijkse basis ondergaan. En nee, dan gaat het niet alleen om de usual suspects als de in snel tempo radicaliserende Telegraaf-columnist en de politicus en consorten die van het schrijven van racistische bagger hun dagelijkse werk hebben gemaakt, maar juist over diegenen die dat werk steeds maar weer nuanceren en marginaliseren.

Maar ook in politiek Den Haag is er niemand die de leiders van de PVV en het FvD openlijk op het matje roept en ze aanspreekt op de ladingen racistische drek die ze op dagelijkse basis de samenleving in pompen.

Dat zal waarschijnlijk ook niet gaan gebeuren, want het ferm afwijzen van racisme en de verspreiders van dit gif bij de naam noemen, zou in maart 2021 zo maar eens stemmen kunnen gaan kosten.

Gisteren zag ik de propaganda film van het FvD voorbij komen, keihard onversneden racisme. Mocht het je eerder nog niet duidelijk genoeg geweest zijn kan met de beste wil van de wereld nu niet meer ontkennen dat het FvD een intens racistische partij is. Toch zijn er nog steeds partijen die een samenwerking met deze racisten niet willen uitsluiten.

Als reactie op het fimpje volgde geen grote verontwaardiging vanuit de zittende politieke partijen. Geen van verontwaardiging over elkaar heen buitelende partijleiders die aangeven dat de grens voor de zoveelste keer ver overschreden is maar dat het nu echt genoeg is!

Er waren meer reacties op het feit dat Bol geen racisme meer wil faciliteren dan op deze propagandafilm.

Je zal verdomme maar puber zijn in deze tijden en opgroeien in de wetenschap dat je vaak niet gezien wordt als mens, maar alleen nog maar wordt beoordeeld op je afkomst en/of huidskleur. Iedere dag weer horen niet-witte mensen op alle mogelijke manieren dat ze minder, dommer en crimineler zijn. Dat je kan doen wat je  wil maar dat je nooit een ‘echte’ Nederlander zult zijn. Dat je kunt knokken zo hard je kunt maar dat jouw leven nou éénmaal altijd minder waardevol is.

Het is makkelijk om moedeloos te raken, te denken dat verzet zinloos is omdat deze “wedstrijd” niet te winnen is en de uitslag al vaststaat. Wat je ook doet. Je zult nooit genoeg zijn.

Toch zijn er ook andere signalen. Sprankjes hoop op betere tijden. De afgelopen maanden zijn vele duizenden mensen de straat op om deel te nemen aan één van de Black Lives Matter-demonstraties. Om te laten zien dat de  onrechtvaardigheid in Nederlandse instituten niet langer acceptabel is en men gelijkwaardig eist voor zwarte mensen.

De demonstraties zorgden ervoor dat er gesproken wordt over zaken als institutioneel racisme op manieren die ik twee jaar geleden nog niet voor mogelijk had gehouden. Natuurlijk zie ik ook de opportunistische gelegenheidsactivisten. Mensen die alleen antiracist zijn als het comfortabel is.  Die anders vooral lekker scoren over de rug van zwarte mensen. Maar toch. Het is er, hoop op anders, op beter. De demonstraties waren prachtig maar gaan natuurlijk niet daadwerkelijk iets  veranderen. Dat een aantal politici erkennen dat racisme een probleem is, is mooi maar heeft geen waarde zolang ze nog steeds racistisch beleid maken of uitvoeren.

Ik hoop echt dat de demonstraties ervoor gezorgd hebben dat racisme en het bestrijden ervan echt hoog op de agenda staat.

Het is 20 augustus 2020 , vandaag 37 jaar geleden werd er in Amsterdam een 15-jarige jongen vermoord vanwege zijn huidskleur. Zijn moord wordt ook vandaag weer herdacht. Omdat zijn leven er toe deed, omdat zijn dood symbool staat voor de strijd tegen racisme.

Een strijd die harder dan ooit tevoren gevoerd moet worden omdat Black Lives Matter meer is dan een hashtag of een demo.

* Duinmeijer was de naam van Kerwin’s pleegouders. Vanaf dit jaar zal de herdenking plaats hebben onder zijn daadwerkelijke naam.