Over 20 jaar zal Nederland ons dankbaar zijn

Op zaterdagmiddag 18 november 2017 zat ik in een bus met mede-demonstranten, vol ongeloof voor me uit te staren. We aanschouwden een van de grofste mensenrechtenschendingen die een mens kan ondergaan. Dat er mensen zijn in dit land die het met jouw vrijheid van meningsuiting niet altijd zo nauw nemen, daarover kunnen wij allemaal meepraten. Maar wat doe je wanneer de mensen die gezworen hebben jou te beschermen, bij wie jij van alle mensen het minste bevreesd hoeft te zijn, zich tegen je keren? Hoe herpak je jezelf, na de zoveelste keer? En hoe verder? Het was niet de blokkade die ons opbrak. Het was het optreden van de politie en de burgemeester, op de A7, op die bewuste dag, dat ons opbrak.

Het doel was, net als voorgaande jaren, vreedzaam onze stem laten horen voor een sinterklaasfeest dat niemand kwetst. Voor dat doel hebben wij meer over dan de rest van het land ervoor over heeft om zwarte piet te behouden. Ieder jaar nemen wij vrij van ons werk, zoeken we oppas voor ons kroost, we geven ze een kus op hun voorhoofd en fluisteren zachtjes “We doen dit voor jullie.” Vervolgens trotseren wij de november-kou, met bekenden en onbekenden – voorwaarts het onbekende tegemoet. Na jaren van dreigementen en structurele mishandeling door de politie, weet je niet eens meer zeker of je heelhuids thuis terugkeert en toch zeggen we tegen ons kroost: “Tot straks, lieverd!”

Wij offeren onze vrije dag en onze (zwarte) lichamen op voor een actieve bijdrage aan een inclusief Nederland. Het mag dan nu lijken alsof heel Nederland tegen ons is, maar over 20 jaar zal Nederland ons dankbaar zijn.

Vreedzaam Hoewel wij zelf ouders zijn en om die reden opkomen voor een sinterklaasviering die onze kinderen niet kwetst, worden wij steevast weggezet als kinderhaters. Maar als wij terugblikken op alle vreedzame protesten die gefaciliteerd zijn door Kick Out Zwarte Piet, staat het onomstotelijk vast dat wij geen kwade bedoelingen hebben. Vorig jaar werden er, na het zoveelste gewelddadige politieoptreden, bijna tweehonderd mensen gefouilleerd, bussen werden onderzocht en tassen werden omgekiept. Het feit dat men niets heeft gevonden om ons mee te criminaliseren, onderstreept onze vreedzame intenties. Toch moeten kinderen volgens de autoriteiten en boze tongen voor ons vrezen.

Ouders Ik heb vrienden en familieleden die het belang van onze strijd niet inzien. Er zijn miljoenen mensen die onze strijd belachelijk maken. Toch heb ik een reden om mijn vrije dag in te ruilen voor een onzekere reis naar de uithoeken van het land. Ik heb de verhalen van bezorgde ouders en de ervaringen van zwarte Nederlanders met de racistische figuur zwarte piet aangehoord en opgeslagen in mijn hart. Iedereen die opkomt voor een inclusief sinterklaasfeest heeft een verhaal dat Nederland zou moeten horen.

Een zwarte ouder vertelde mij in de bus vorig jaar dat zijn dochtertje niet meer naar school wil gaan, omdat de andere kinderen haar op het schoolplein pesten met zwarte piet. “Ik word gek, Jerry. Ik weet niet meer wat ik moet doen.” Een paar dagen voor de intocht zat ik nog aan de telefoon met een huilende witte ouder. Ze vertelde mij dat zij al jaren verandering wil op de school van haar zwarte kind, maar het zelfs niet mag aankaarten, omdat zij een ‘zwijgcontract’ heeft moeten tekenen. In het zwijgcontract staat dat zij zich niet mee mag bemoeien met de kleur van zwarte piet op de school. Toen ze een andere ouder die ook voorstander van verandering was, stimuleerde om er iets van te zeggen, werden moeder en kind op het matje geroepen door het schoolhoofd: “Zwarte piet blijft zwart. Als er nog een ouder over de kleur van zwarte piet klaagt, mogen jullie een andere school gaan zoeken.”

Toen ik in de bus liep om mensen te groeten greep een vrouw mijn hand vast. Ze probeert al jaren de school van haar dochter zwarte piet-vrij te krijgen, maar het is vechten tegen de bierkaai. Dit jaar liet ze aan de docent van haar kind weten dat ze haar dochtertje thuis zou houden op 5 december, als de school zwarte piet niet in de ban doet. Ze werd door de directeur naar zijn kamer geroepen en aangesproken alsof ze een klein kind was. “Hij deed de deur op slot en sommeerde mij om het uit mijn hoofd te zetten, anders zou hij er persoonlijk voor zorgen dat mijn kind van school ging en dat geen goede school haar meer zou aannemen.” Ze is boos, maar ze is vooral ook bang voor de toekomst van haar kind.

Als ouder wil je het beste voor je kind. Als ouder weet ik hoe frustrerend het is als je moet toezien hoe jouw kind van zelfverzekerd verandert in een bang wezen, omdat ze gediscrimineerd wordt op school. Hier willen wij door middel van vreedzame protesten verandering in brengen. Het beeld dat burgemeesters in dit land van ons verspreiden is dat wij linkse extremisten zijn, tegen wie kinderen beschermd dienen te worden. Echter, kinderen hebben meer last van een burgemeester die hen niet beschermt tegen racisme dan van bezorgde ouders die vreedzaam opkomen voor een racisme-vrij kinderfeest.

Neutraliteit Alleen de mensen die nog slapen, geloven nog in de neutraliteit van burgemeesters. Want als burgemeesters neutraal waren, zouden ze geen zwarte pieten ontvangen tijdens de intocht in hun gemeentes. Dan zouden ze de eer aan zich voorbij laten gaan. Als de politie neutraal was, dan zouden agenten zich niet uitdossen als zwarte piet en vreedzame burgers hun vrijheid ontnemen. Als Mark Rutte de premier was van alle Nederlanders, dan zou hij niet tegen mijn zoon zeggen: “Kerel, je moet je invechten.” Dan zou hij iets doen aan het racistische klimaat dat dit land al meer dan 400 jaar in zijn greep houdt. Het is mij allang duidelijk, en het zou iedereen duidelijk moeten zijn: de regering heeft een kant gekozen, en het is niet de kant van alle kinderen, maar de kant van witte kinderen.

18 november heeft het land wakker geschud. Niet omdat een groep relschoppers de snelweg blokkeerde, maar omdat de politie en de burgemeester misdrijf beloonden en het demonstratierecht met voeten traden. En daarom zijn wij op zaterdag 2 december nogmaals naar Dokkum getogen. Uit alle hoeken van het land, om een krachtig signaal af te geven dat wij ons de mond niet laten snoeren. Niet door de politie, niet door een noodbevel, niet door pro-pieten en niet door rechtsextremisten, die opnieuw een thuis hebben gevonden in ons land. We gaan door totdat de laatste zwarte piet de benen neemt en racisme niet langer geaccepteerd wordt. Tot die tijd zal ik mijn stem, het enige dat ik heb als zwart persoon in dit land, blijven gebruiken om onrecht en institutioneel racisme aan te kaarten. En als men wil dat ik ophoud over zwarte piet, dan staat hem maar een ding te doen: schaf zwarte piet af!