120.000 Armeniërs in gevaar door Azerbeidzjaanse blokkade en gebrek aan steun

Er ontstaat een soort machtsvacuüm nu de Russisch-Oekraïense oorlog langer duurt dan de Russen hadden gehoopt.

Terwijl de ogen van het Westen op Oekraïne gericht zijn, voltrekt zich in de Zuidelijke Kaukasus het begin van een nieuw conflict. Al bijna vier maanden blokkeert Azerbeidzjan het verkeer naar Nagorno-Karabach, waar voornamelijk Armeniërs leven. Dat heeft meer dan 120.000 Armeniërs, waaronder 30.000 kinderen, in een steeds gevaarlijkere positie gebracht. Dankzij de blokkade hebben Armeniërs in Nagorno-Karabach een tekort aan voedsel, gezondheidszorg en energievoorzieningen.

Nagorno-Karabach is officieel onderdeel van Azerbeidzjan onder internationaal recht, maar de regio is eigenlijk in handen van Armenië. Armenië heeft toegang tot de exclave-regio via de route over de Azerbeidzjaanse stad Lachin, maar deze wordt al maanden geblokkeerd. Het Internationaal Gerechtshof heeft al in februari een einde aan de blokkade bevolen, echter geeft Azerbeidzjan niet thuis. Armeense politici geloven zelfs dat Azerbeidzjan deze blokkade gebruikt om te zorgen dat de Armeense bevolking de regio verlaat.

Gedurende een oorlog in 2020 tussen deze twee landen heeft Azerbeidzjan grote delen van Nagorno-Karabach, wat dus de facto onder Armenië valt, onder controle gekregen.

Rusland heeft vervolgens wel voor vrede op papier gezorgd tussen deze twee landen, maar over een echte vrede kan men niet meer spreken. Meerdere Armeense dorpen aan de grenzen zijn ondertussen al onder vuur genomen door de troepen van Azerbeidzjan. Azerbeidzjan schendt hiermee het vredesverdrag wat onder Rusland is gesloten.

Logisch, want er ontstaat een soort machtsvacuüm nu de Russisch-Oekraïense oorlog langer duurt dan de Russen hadden gehoopt. Rusland ziet liever niet dat de status quo in de Zuidelijke Kaukasus ondermijnt wordt, maar echt actie ondernemen de Russen voorlopig niet tegen de provocaties van Azerbeidzjan richting Armenië.

Het machtsvacuüm wordt nu opgevuld door landen uit de regio met eigen belangen.

Zo voelt Turkije zich verbonden met Azerbeidzjan, vanwege de historische rivaliteit die beide landen met Armenië hebben in verband met de verschillende religies en etniciteit.

Wel moet hierbij worden gezegd dat het conflict voornamelijk een conflict over grondgebied is, maar ook andere factoren spelen een rol.

Iran probeert ondertussen te zorgen dat het bevriende Armenië niet in handen van Turkije en Azerbeidzjan valt, omdat het de invloed van die landen in de regio liever niet groter ziet worden ten koste van de eigen invloed. Pakistan bekijkt het Armeens-Azerbeidzjaanse conflict met een religieuze blik en steunt daarom Azerbeidzjan. Tot slot is er nog India dat weer op Pakistan reageert door de Armeniërs te steunen.

Een groot geopolitiek schaakspel speelt zich af via het Armeens-Azerbeidzjaanse conflict en dit alles ten koste van 120.000 Armeniërs die noodgedwongen in erbarmelijke omstandigheden verkeren. De Europese Unie grijpt amper in, want deze is afhankelijk van het gas dat Azerbeidzjan aan Europa kan geven, omdat dat gas vanuit Rusland niet meer wordt geleverd vanwege de sancties.

Het valt op dat er niet genoeg internationale steun en dus aandacht voor een vreedzame oplossing blijkt te zijn. Dit is zeer vreemd, aangezien alles erop wijst dat een oorlog ons allen indirect gaat treffen. Niet alleen zullen nieuwe vluchtelingenstromen ontstaan, ook zullen landen als gevolg van het conflict potentieel minder gas uit de regio kunnen kopen. Echter weegt voor mij iets meer mee dat ik liever niet heb dat mensen uit een land moeten vluchten vanwege een nutteloze oorlog voor macht.

Het was eerst aan Rusland om vrede in de regio te bewaren, maar aangezien zij zelf agressor zijn in een ander conflict moeten nu andere landen een oorlog voorkomen in het gebied waar Rusland eerst meer overmacht had.

De Europese Unie moet zich er nu dus niet van weerhouden om zich duidelijk uit te spreken. Laat de humanitaire belangen zwaarder wegen dan de financiële. Daarbij is het in dit geval ook zo dat het gaat om twee relatief kleine landen, redelijk in de buurt van Europa, waardoor de Europese Unie daadwerkelijk een mogelijkheid heeft om iets te betekenen. Ook de NAVO kan hierin een rol spelen, want NAVO-lidstaat Turkije werkt verdere escalatie van dit conflict enkel in de hand. Turkije moet door de NAVO teruggefloten worden.

De mensenrechten van 120.000 Armeniërs staan onder druk en een groot conflict in het gebied dreigt. Opkomen voor mensenrechten is moreel gezien altijd juist. Rusland valt weg en de omringende buurlanden van Armenië en Azerbeidzjan gebruiken het conflict voor eigenbelang. Het is daarom aan de NAVO, de Europese Unie en andere belangrijke internationale organisaties en landen om voor vrede in de regio te pleiten om zo een nieuwe oorlog te voorkomen.