1 april

Je moet voorzichtig zijn rond de overgang van maart op april zaken al te serieus te nemen. De gewoonte, de afgelopen jaren, een aprilgrap al een week vooruit te publiceren noopt tot een nog groter oog voor fake nieuws dan dezer dagen al gebruikelijk.

Ik volg het nieuws met een lichte paranoia, merk ik. De geruchtmakende overgang van het Voetbal Inside trio naar Talpa? Ik zie de heren maandag in staat gierend van de lach, met een glas champagne in de hand, live bij te tekenen bij en op RTL 7. De afbouw van de gaswinning in Groningen? Te gevoelig voor een grap, zou ik denken. Maar ik geloof het pas echt als zondag veilig gepasseerd is.

Zo was er ook het interview met de Amsterdamse Partij voor de Dieren voorman Johnas van Lammeren bij AT5. De man die met drie zetels in de Amsterdamse Raad een zwaar pakket breekpunten op tafel legde, aangaf niet te willen deelnemen aan een coalitie waarin PvdD getalsmatig niet strikt noodzakelijk zou zijn en nu miskend, boos en verrast naar GroenLinks uithaalde, omdat hij bij de coalitiegesprekken niet verder meer mee kan praten. Daarbij herhaalde hij ook het steeds vaker gehanteerde mantra dat ‘winnaars’ voorrang hebben boven ‘verliezers’.

Met al mijn sympathie voor de partij rezen mijn nekharen.

Vooral de veel herhaalde logica dat ‘verliezende partijen’ niet zouden mogen ‘meeregeren’…, waar komt die toch vandaan? Sinds wanneer is mijn stem meer waard als ik op een winnaar gestemd heb dan als ik op een partij heb gestemd die zetels verloren heeft? Hebben we het over verkiezingen of over de Staatsloterij? Zijn zetels zetels, of zijn er zetels gelijker dan andere zetels. Kiezers gelijker dan andere kiezers.

Ik wilde in de pen klimmen. Wilde mij boos maken. Op Van Lammeren, maar ook op alle partijleiders van verliezende partijen (Asscher voorop) die verantwoordelijkheid met een vroom gezicht ontlopen, omdat klaarblijkelijk stemmen die zij niet meer ontvingen belangrijker zijn dan de stemmen die zij wel kregen.

Maar toen sloeg toch de paranoia toe. Zou hij het serieus menen? Het kan bijna niet.

Ik schrijf het hier voorzichtig daarom: als hij het allemaal meende, als het serieus was, is het mogelijk tijd een momentje rust te nemen. Een kleine adempauze, na een, ook voor hem ongetwijfeld, inspannende campagne. Dwaallichten schijnen al te fel dezer dagen. Kalmte en bezinning kan ons redden. En ik mijd verder tot maandag maar het nieuws.