#MijnEindeWereld: Wendy de Boer

Wendy de Boer werkte 21 jaar lang als stewardess bij een grote luchtvaartmaatschappij waar zij haar grootste passie ontdekte: fotografie. Tijdens haar reizen ontmoette ze lokale fotografen waarmee ze samenwerkte om de bevolking een ‘gezicht’ te geven. Haar project kreeg de naam: Shoot with a Local. Met dit project probeerde ze haar steentje bij te dragen in de keiharde wereld. De keiharde wereld die haar al vroeg leerde dat je anderen moet helpen. Door te ‘connecten’ met bijzondere mensen en hun verhalen te delen hoopt ze de wereld een beetje beter te maken. Met dank aan deze mensen, deze verhalen, vindt Wendy haar einde van de wereld. Haar einde van de wereld is niet gebonden aan een plek, maar aan het mensen die de wereld mooier maken.

Hoe is Shoot with a Local begonnen?

“Ik werkte vanaf mijn 24e als stewardess voor een grote vliegmaatschappij. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik iets miste. Ik wou meer uit de wereld halen. Ik ben een echt ‘mensen-mens’. Verhalen van mensen bewegen mij en ik vind het geweldig deze verhalen vast te leggen. Zodoende besloot ik mij aan te melden bij de foto-academie. Zodat ik deze verhalen kon vertellen door middel van fotografie. Ik heb een jaar lang lessen gevolgd maar kwam erachter dat de foto-academie niet helemaal mijn ding was. Het was iets te kunstzinnig. Ik graag wou leren hoe ik verhalen het best kon overbrengen, en dat lukte daar niet. Ik ben gaan nadenken over hoe ik mijn interesses het beste kon verbinden, om zodoende mijn ‘missende stukje’ te vinden. Mijn grenzeloze liefde voor reizen en fotografie smolten hier samen. Op mijn reizen nam ik mijn camera’s mee en ik begon mijn tijd anders in te delen. Als ik 24 of 48 uur had in het buitenland ging ik, in plaats van op stap gaan met collega’s, de straten op om foto’s te maken. Ik deelde veel van mijn werk op Instagram en na een tijdje begonnen lokale fotografen mij te benaderen. Zij vroegen mij of ik een samenwerking aan wou gaan! Zij benaderden mij via Instagram, wat mij heel erg verraste! Ik ben gaan afspreken met deze lokale fotografen en zo ontstond Shoot with a Local”.

Wat is het doel van Shoot with a Local?

“Ik heb het doel van mijn project pas na een tijdje écht geleerd. Dit komt omdat mijn baan in de weg stond van mijn passie, ik kon mij niet volledig focussen op het project. Om deze reden ben ik in het najaar van 2019 gestopt met werken als stewardess. Tijdens mijn reizen had ik nét te weinig tijd om die ene fotograaf te ontmoeten, nét te weinig tijd om te connecten met de bevolking, nét te weinig tijd om voldoende beeldmateriaal te maken. Dit stoorde me enorm. Ik hecht er geen waarde aan dat fotografen een groot bereik hebben of veel prijzen hebben gewonnen. Ik vind het juist belangrijk dat de fotografen zich inzetten voor bepaald thema, zodat we iets kunnen bereiken. Zo heb ik samen mogen werken met een fotograaf uit Iran. Hij zette zich in voor de vluchtelingen, omdat hij in hetzelfde schuitje had gezeten. Hij wou hen helpen, zichzelf compleet wegcijferen om zich in te zetten ‘’for the greater good”. Dit soort verhalen inspireren mij enorm en stimuleerden mij om volledig voor mijn passie te gaan. Ik wou meer van dit soort fotografen ontmoeten en daarom besloot ik om ontslag te nemen. Ik had te weinig tijd om me volledig in te zetten voor mijn thema’s, en dat is het doel van Shoot with a Local. Bepaalde thema’s aan het licht brengen en mensen een gezicht geven, zodat zij geholpen kunnen worden”.

Hoe ga je verder met Shoot with a Local nu je gestopt bent als stewardess?

“Ik heb er dus voor gekozen om te stoppen met mijn baan zodat ik me volledig kan gaan storten op mijn nieuwe projecten. Het is niet een compleet nieuw project want het blijft Shoot with a Local, maar dan nét iets anders. In plaats van vliegen, ga ik nu rijden! Ik ga rondrijden in een landcruiser om fotografen te ontmoeten. Ik laat dan ook alles achter: Mijn baan, mijn huis, al mijn spullen, mijn vrienden en familie. Alles. Ik heb geen partner of kinderen, dat maakt het voor mij mogelijk om dit te doen. Ik heb de luxe om alles achter te laten en weg te gaan. Ik ben nu bezig om al mijn spullen te verkopen, dit zorgt er ook voor dat ik een soort ‘reis’ door mijn verleden maak. Je komt spullen tegen die je al een tijdje niet meer hebt gezien. Veel van deze spullen dragen herinneringen met zich mee, daarom heb ik heb besloten om hier goed de tijd voor te nemen”.

Waar start het nieuwe avontuur?

“Veel mensen vragen mij waar ik wil beginnen, maar ik begin natuurlijk gewoon in Nederland. Ik heb nog nooit Shoot with a Local in Nederland gedaan, dus ik ben heel erg benieuwd. Inmiddels heb ik een megagroot netwerk opgebouwd en ik ben met heel veel fotografen in contact dus ik ga gewoon, en we zien wel waar we komen! Ik ga dit doen aan de hand van mijn eigen netwerk maar ik ga natuurlijk ook al mijn volgers op Instagram betrekken bij mijn reis om het interactief te houden, zodat zij ook met mij mee kunnen denken. Ik merk wel dat het achterlaten van mijn leven in Nederland echt een proces is waarbij ik stil wil staan. Anders ga ik niet met een lekker gevoel op pad. De reis en mijn ontmoetingen ga ik filmen, ik hou niet van het woord ‘vloggen’, maar ik ga wel laten zien wat ik doe en hoe mijn reis zich voortzet.

Ik wil vertrekken zonder dat ik een einddatum in zicht heb. Een van de landen waar ik heel erg graag naartoe zou willen is Tibet, ik ben er al eens geweest en ik heb connecties gelegd maar ik wil graag terug om nieuwe shoots te doen. Door Tibet ben ik genoodzaakt om rond september/ oktober daar te zijn. Dat is een gunstige tijd i.v.m. het weer. Door bepaalde omstandigheden moet je natuurlijk wel een globale planning hebben, maar dat is logisch. Ik pak een deel van Europa, daarna het Midden-Oosten. Het plan is dan om via India naar Nepal en Tibet te reizen. Wat er daarna gebeurt, laat ik open. Wie weet besluit ik dan wel weer om terug te gaan naar Nederland en wil ik verder vliegen, misschien dat ik wel een compleet andere kant op wil gaan. Ik ben nu in principe ‘eigen baas’ en dat is nieuw. Verder ga ik echt met een ‘low budget’ en ‘tiny living’ de wereld rond. Ik word een soort van digitale nomade”.

Welke obstakels ben je bang voor?

“Momenteel ervaar ik obstakels tijdens het wegdoen van mijn bezittingen. Het is niet zo dat ik moeite heb met afstand nemen van ‘materiaal’, maar het zijn de emoties en de herinneringen erachter. Aan de ene kant houdt het je tegen, aan de andere kant krijg je de kans om te reflecteren: ik kijk naar de persoon die ik vandaag ben, en naar de persoon die ik ‘toen’ was. En die personen zijn niet hetzelfde. Ook ben ik bang dat ik tijdens mijn reis moet stoppen. Dat zou het ergste zijn dat mij kan overkomen op mijn reis: dat ik geen mooie dingen meer kan maken, dat ik verplicht ben om weer terug te gaan naar Nederland en weer een ‘normaal’ leven te gaan leiden. Ik zou graag mijn passie voorop willen stellen maar ik ben bang dat dat me wordt ontnomen. Het ergste dat me kan overkomen is dat ik terugkom naar Nederland en op zoek moet naar een nieuwe baan. Maar ik mag ook niet zeuren. Er zijn zoveel mensen die helemaal geen dak boven hun hoofd hebben. Ik probeer daaraan te denken op de momenten dat ik me down voel of bang ben. Dat helpt. Gelukkig ben ik niet angstig aangelegd, dat komt ook mede doordat ik al heel veel heb gereisd. Ik was 24 toen ik begon als stewardess, daarvoor had ik ook al veel gedaan. Maar het was altijd ‘afvinken’, en nooit de diepte in. En daar verlang ik nu heel erg naar. Ik wil ook heel erg graag weg van de consumptiemaatschappij. Ik ga niet op reis voor het ‘reizen’, ik moet van mezelf nu op reis om de verhalen te vinden: om de ’diepere laag’ te vinden, en die verhalen te delen via video’s en foto’s. Ik heb altijd al de verlangens gehad naar het minimalistische leven, en ik heb me nooit verbonden gevoelt aan één plek. Alles is mij is erop gericht om niét het traditionele leven te leven. Ik word daar gewoon heel erg ongelukkig van. Mij maakt het gelukkig om andere mensen te ontmoeten, nieuwe dingen te leren. Ik word gelukkig van het onbekende. Ik wil graag mijn einde van de wereld, maar deze bevindt zich op meerdere plekken. Mijn einde van de wereld vind ik op plekken bij mooie mensen. Overal waar ik mijn hoofd leg kan ik aarden, maar het wordt pas écht mijn einde van de wereld dankzij de verhalen van anderen. Ik heb nog nooit heimwee gehad naar huis, sterker nog, ik heb last van ‘wegwee’”.

Wat is jouw tip of boodschap aan anderen?

“Ik vind dat het de verantwoordelijkheid is van iedere fotograaf om zijn of haar werk in te zetten voor een goed doel. Het is logisch dat er geld verdiend moet worden, maar dit mag niet ten koste gaan van anderen. Dat is ook de boodschap die ik mee wil geven: denk aan anderen. Het is een enorm harde wereld, dus hou het in je achterhoofd dat je altijd iets kan doen voor een ander. Laat mensen zien dat je een hart hebt. Connect met mensen, je kan altijd iets van een ander leren. Onze keiharde wereld gaat nooit veranderen als wij niet veranderen”.