#MijnEindeWereld op Oost-Kalimantan
We krijgen bij ons programma zoveel geweldige verhalen binnen, maar daar is niet altijd plaats voor in de uitzending. Er zijn veel mensen op de wereld die uit hun comfortzone zijn gestapt en de uithoeken van de aarde hebben opgezocht om hun dromen na te jagen of mensen te helpen. Om zoveel mogelijk van deze mensen in het zonnetje te kunnen zetten, starten wij met de rubriek #MijnEindeWereld. Iedere week delen wij een bijzonder verhaal met jullie, over mensen die hun einde van de wereld hebben opgezocht. Deze week spraken we met Leo Hulsker (links), die leefruimte probeert te creëren voor orang-oetans en andere dieren op Oost-Kalimantan. Dit doet hij samen met Willie Smits, een bekende bosbouwkundige en dierenrechtenactivist die zich al ruim dertig jaar inzet voor de natuur.
Waarom ben je naar het einde van de wereld gegaan?
Mijn passie zijn primaten. Ik heb al 40 jaar ervaring met deze dieren opgedaan, onder andere in Wassenaar en daarna in de Apenheul. Ik heb Willie ongeveer 20 jaar geleden leren kennen en was ontzettend geïnteresseerd in zijn projecten in Indonesië. Inmiddels zijn we goede vrienden en toen Willie mij vroeg voor zijn nieuwe project, het Arsari Wildlife Centre, heb ik geen moment getwijfeld en vertrok ik naar Oost-Kalimantan.
Hoe willen jullie de wereld verbeteren?
Het huidige project heeft als doel om dieren die al jarenlang in opvangcentra leven een nieuw thuis te bieden. We willen een betere en natuurlijker leefruimte voor ze creëren. Deze grote, intelligente wezens zitten opgesloten in kooien en hebben geen toekomst omdat de regenwouden alleen maar kleiner aan het worden zijn. Helaas zijn de meeste mensen bang en terughoudend om iets te ondernemen met deze reuzen.
Ook heeft nog niemand het aangedurfd om deze Orang-oetan mannen bij elkaar te zetten. Naast dat dit enorme beesten zijn, leven ze meestal solitair en niet samen in één opvang. We zijn het er allemaal wel over eens dat het risicovol is, maar wij vinden dat iemand voor deze dieren moet opkomen en zoveel mogelijk moet helpen. Willie en ik kunnen niet alleen toekijken, we moeten iets doen!
Binnenkort zal de eerste grote dierenverhuizing naar het project op Oost-Kalimantan plaats gaan vinden. Maar dit is niet het enige wat wij aan het doen zijn in het gebied, er gebeurt nog veel meer! Ik kijk ook hoe we het probleem van de mensenetende zoutwaterkrokodillen kunnen aanpakken, deze zorgen voor erg veel ongevallen in de regio. Ook gaan we proberen rond de 80 Maleise beren op te vangen. En natuurlijk zullen we ons ook inzetten voor andere dieren die in opvangcentra leven om te kijken of we deze terug naar de natuur kunnen brengen!
Welke hobbels heb je tot nu toe moeten overkomen, wat was voor jou écht moeilijk?
Moeilijk is misschien niet het juiste woord, maar leven in een totaal andere cultuur is een uitdaging en kan soms ook best een beetje ingewikkeld zijn. Maar ik zie het ook als een kans om de cultuur van de regio op Oost-Kalimantan een beetje te doorgronden en beter te leren kennen. Het belangrijke is wel dat dit heeft kans van slagen heeft wanner je respect toont voor de lokale mensen en hun gebruiken.
Wat is jouw einde-van-de-wereldtip?
Een tip die ik anderen wil meegeven is: verdiep je regelmatig in hoe andere mensen leven en leer daarvan. Het leven is helaas best kort. Doe de dingen die je graag wilt doen en blijf ontdekken! – Leo Hulsker
