#MijnEindeWereld in Lord-Howe
In de rubriek #MijnEindeWereld delen wij iedere week een verhaal met jullie over mensen die hun dromen najagen, anderen helpen, of de wereld verbeteren aan het einde van de wereld. Deze week vertellen we het verhaal van Ingrid Romar. Ingrid heeft het Hollandse Julianadorp verlaten voor het Australische eiland Lord Howe. Het eiland is maar 14 vierkante kilometer groot en ligt op twee uur vliegafstand vanaf het vaste land. Het zuidoostelijke eilandje heeft maar 350 lokale inwoners. Tevens mogen er niet meer dan 400 toeristen op het eiland zijn. Ingrid ruilde haar toekomst als opticien in voor het leven aan het einde van de wereld met iets meer spanning en vooral meer geluk.
Waarom Lord Howe?
‘’Ik heb altijd al affiniteit gehad met reizen, dat komt door mijn ouders. Ik was acht jaar oud toen ik voor het eerst met hen op reis ging. Sindsdien hebben we jaarlijks een verre reis gemaakt. Jamaica, Vietnam, Nieuw-Zeeland, Amerika, Peru, Australië en meer. Toen ik na mijn studie begon met werken kwam ik er al vrij snel achter dat dat niets voor mij was. Ik mistte het reizen en heb toen mijn carrière helemaal omgegooid: van afgestudeerd opticien naar beginneling in toerisme. Eenmaal in de toeristische sector heb ik ervoor gekozen om naar Australië te gaan: ‘daar moet vast veel toeristisch werk zijn’, maar dat viel best wel tegen. Ik ben aan de slag gegaan bij de CommonWealth Games Australië. Echter was ik nog wel op zoek naar een plek waar ik farmwork kon verrichten. Dat is namelijk een van de vereisten voor een work- and holidayvisum. Een collega wees me op het eiland Lord Howe. Daar zou een palmboomkwekerij zijn waar ik terecht kon voor mijn farmwork. Ik heb het eiland opgezocht en ik werd meteen verliefd. Hoe kon het ook anders. Ik was twintig toen ik voor het eerst in Australië kwam en ben op mijn 24e officieel verhuisd. Sindsdien ben ik twee keer teruggegaan naar Nederland. Onderhand kan ik dit mooie land al bijna twee jaar officieel mijn thuis noemen.’’
Wat vind je moeilijk aan het einde van de wereld?
‘’Het kan soms best eenzaam zijn om helemaal alleen aan het einde van de wereld te zijn. Voordat ik op Lord Howe kwam heb ik 5 weken lang in Dubbo gewerkt als au pair. Dubbo ligt op het vaste land van Australië in de middle of nowhere. Ik zorgde voor vier kinderen op een schapenboerderij. Het lukte me niet om te aarden en ik voelde me erg eenzaam. Ik was altijd alleen met de kinderen, dag in dag uit, daardoor kreeg ik geen rust en voelde ik me alleen maar ellendiger. De kinderen waren super lief maar ik zat daar gewoon niet lekker in mijn vel. Sinds ik op Lord Howe woon heb ik me gelukkig niet meer zo gevoeld. Door mijn werk op de palmboomkwekerij was ik veel in contact met lokale bewoners en zo groeide mijn vriendengroep steeds meer en meer. Mijn vrienden en collega’s voelen als mijn tweede familie. Daarom vond ik het ook erg moeilijk om de palmboomkwekerij achter me te laten. De palmboomkwekerij was een fantastische eerste stap maar omdat ik door wilde groeien in de toeristische sector werk ik nu fulltime bij een hotel.’’
Wat was jouw mooiste einde-van-de-wereld moment?
‘’Dat is zonder twijfel de trip naar de Seven Peaks geweest. Op het eiland zijn er zeven bergtoppen, de grootste is 875m hoog en de kleinste is ongeveer 200m hoog. Samen met een aantal collega’s hebben we in één dag alle bergtoppen beklommen. We zijn om 04:00 in de ochtend vertrokken en zijn bijna 12,5 uur onderweg geweest. Het is natuurlijk geen verassing dat we allemaal doodmoe waren aan het einde van de tocht maar de uitzichten waren het meer dan waard gelukkig. Het gevoel van euforie in combinatie met de rust van het uitzicht geven je kriebels over heel je lichaam. Dit is zonder twijfel mijn mooiste herinnering aan Lord Howe.’’
Wat is jouw einde-van-de-wereld-boodschap die je anderen mee wil geven?
‘’Ik vind het erg lastig. Iedere reis en ieder land is anders. Er is één ding dat hier op het eiland zo vaak mogelijk wordt verteld aan de nieuwe bewoners en dat is ‘geniet’. Ga erop uit, blijf ontdekken en zorg ervoor dat je dit niet als normaal gaat beschouwen want dat is het niet. Ik heb alle trips op het eiland al gedaan en nog steeds geniet ik van al het moois om me heen. Sinds 1982 staat het eiland Lord Howe op de UNESCO-werelderfgoedlijst, dit stukje paradijs moeten we beschermen en vooral niet als normaal gaan beschouwen. Daarom wil ik zoveel mogelijk mensen meegeven om te blijven genieten van al het moois in de wereld.’’
