Floortje reist, soms alleen soms samen, naar alle uithoeken van de wereld om de mooiste mensen en verhalen te vinden. Mensen die van de gebaande paden gaan en of een inspiratie voor ons allen kunnen zijn.
#MijnEindeWereld op de Zuidelijke Stille Oceaan
27-01-2020
• leestijd 7 minuten
•
1539 keer bekeken
• 
In de rubriek #MijnEindeWereld vertellen we iedere week een bijzonder verhaal. Deze week is dat het verhaal van Janneke Brouwer. Zij verkocht haar studio in Amsterdam om de wereld te gaan verkennen; om haar ‘’einde van de wereld’’ te vinden. Ze reisde de wereld rond op allerlei manieren! Haar einde van de wereld vond ze op de Zuidelijke Stille Oceaan. Samen met Kapitein Alan zou ze rond kaap Hoorn zeilen. Tijdens deze zeilreis kwamen ze 1500 kilometer voor de Chileense kust roerloos op zee te liggen en werden ze ‘gered’ door een Chinees vrachtschip. Lees het avontuur van Janneke Brouwer!
Wanneer besloot je om jouw einde van de wereld op te zoeken?
In 2010 heb ik een kleine studio van 30 vierkante meter in Amsterdam gekocht. Dat was hartstikke leuk en gezellig: er was altijd genoeg te doen. Ik heb daar met veel plezier gewoond maar na zes jaar was het tijd voor verandering vond ik. Ik wist in eerste instantie nog niet welke verandering ik zocht, ik wilde in ieder geval meer buiten kunnen zijn. Het leek een logische keuze om te verhuizen: een nieuw begin. Een van mijn eisen was dat ik graag een tuin wilde, zodat ik meer buiten kon zijn. Ik zette mijn studio te koop en ging op zoek naar een nieuwe woning. Rond diezelfde tijd leerde ik iemand kennen, hij had grote ambities om de wereld rond te reizen. Zelf wilde ik dat ook altijd maar ik heb nooit doorgezet, tot ik hem leerde kennen. We kenden elkaar nog maar zes maanden voor we vertrokken. Dat is niet heel lang maar ik wist dat ik geen spijt zou krijgen. Ik dacht: ‘’Jan, je bent nu bijna dertig en je gaat een huis kopen. Als je nu niet gaat, ga je het nooit doen.’’ Met die gedachte heb ik mijn studio verkocht, mijn spullen gepakt, en ben ik met hem de wijde wereld ingetrokken. Niet wetend wanneer we terug zouden komen.
In 2010 heb ik een kleine studio van 30 vierkante meter in Amsterdam gekocht. Dat was hartstikke leuk en gezellig: er was altijd genoeg te doen. Ik heb daar met veel plezier gewoond maar na zes jaar was het tijd voor verandering vond ik. Ik wist in eerste instantie nog niet welke verandering ik zocht, ik wilde in ieder geval meer buiten kunnen zijn. Het leek een logische keuze om te verhuizen: een nieuw begin. Een van mijn eisen was dat ik graag een tuin wilde, zodat ik meer buiten kon zijn. Ik zette mijn studio te koop en ging op zoek naar een nieuwe woning. Rond diezelfde tijd leerde ik iemand kennen, hij had grote ambities om de wereld rond te reizen. Zelf wilde ik dat ook altijd maar ik heb nooit doorgezet, tot ik hem leerde kennen. We kenden elkaar nog maar zes maanden voor we vertrokken. Dat is niet heel lang maar ik wist dat ik geen spijt zou krijgen. Ik dacht: ‘’Jan, je bent nu bijna dertig en je gaat een huis kopen. Als je nu niet gaat, ga je het nooit doen.’’ Met die gedachte heb ik mijn studio verkocht, mijn spullen gepakt, en ben ik met hem de wijde wereld ingetrokken. Niet wetend wanneer we terug zouden komen.
Waar is je reis begonnen?
Onze reis is begonnen in Bangkok. Vanaf daar vertrokken we met de trein naar het zuiden van Thailand. We hebben veel per trein gereisd maar door middel van liften zijn we bijvoorbeeld in Singapore beland! Na drie weken samen gereisd te hebben besloten we uit elkaar te gaan. Ik merkte dat het samen reizen mij tegenhield, ik voelde me niet vrij terwijl ik daar juist naar verlangde. We hebben nog een tijdje samen door Azië getrokken maar zijn daarna gaan ‘solo-reizen’. Het was de bedoeling dat ik naar Nepal zou gaan, maar ik besloot mijn plannen om te gooien en naar Nieuw-Zeeland te gaan. Via Facebook had ik contact met Jennifer, zij woonde al tien jaar in Nieuw-Zeeland en had aangeboden dat ik daar mocht slapen. Als ik nu terugdenk aan mijn reis zie ik Nieuw-Zeeland niet als het startpunt van 'mijn' avontuur, Azië telde ook zeker mee. Maar mijn solo-reis begon wel in Nieuw-Zeeland.
Onze reis is begonnen in Bangkok. Vanaf daar vertrokken we met de trein naar het zuiden van Thailand. We hebben veel per trein gereisd maar door middel van liften zijn we bijvoorbeeld in Singapore beland! Na drie weken samen gereisd te hebben besloten we uit elkaar te gaan. Ik merkte dat het samen reizen mij tegenhield, ik voelde me niet vrij terwijl ik daar juist naar verlangde. We hebben nog een tijdje samen door Azië getrokken maar zijn daarna gaan ‘solo-reizen’. Het was de bedoeling dat ik naar Nepal zou gaan, maar ik besloot mijn plannen om te gooien en naar Nieuw-Zeeland te gaan. Via Facebook had ik contact met Jennifer, zij woonde al tien jaar in Nieuw-Zeeland en had aangeboden dat ik daar mocht slapen. Als ik nu terugdenk aan mijn reis zie ik Nieuw-Zeeland niet als het startpunt van 'mijn' avontuur, Azië telde ook zeker mee. Maar mijn solo-reis begon wel in Nieuw-Zeeland.
Hoe heb je Alan leren kennen?
Ik werkte in een restaurant vlakbij de haven in de ‘Bay of Islands’. In deze baai kwamen veel zeilers binnenvaren, zo ook twee Nederlandse zeilers die per toeval het restaurant in liepen waar ik werkte: Janneke en Wietze. We zijn aan de praat geraakt en hebben lang gepraat over onze reizen. Ik vertelde hen dat ik graag met een boot richting Amerika wilde reizen, maar dat ik nog geen concrete plannen had gemaakt. Zij hebben mij toen gewezen op een flyer in de wasserette van de haven over een zeilreis, deze flyer was van Alan. Zodoende ben ik naar de wasserette gegaan en daar heb ik hem leren kennen.
We zijn aan de praat geraakt en besloten samen koffie te gaan drinken om de reis te bespreken. Ik vertelde hem dat ik graag naar Amerika wilde varen en hij vertelde mij over zijn zeilplannen. Hij wilde graag rond ‘Cabo de Hornos’, ofwel Kaap Hoorn, varen. Dit is een tocht die veel zeilers mijden. De zeilreis is namelijk een flinke opgave door de omstandigheden op zee. Er passeren veel heftige stormen en je bent verschrikkelijk ver van het vaste land verwijderd. Het gevaar van deze route is dat je bijna alleen bent, er is bijna geen hulp op het moment dat er iets gebeurt. Maar dit was zijn jongensdroom. Hij had de boot zelf laten bouwen en had verschrikkelijk veel tijd in de voorbereidingen gestoken. In het dorpje waar we waren woonden enorm veel oude zeilers. Op een marktje leerde ik Eddie kennen, hij gaf mij al zijn oude zeilspullen en vertelde mij verhalen uit zijn ‘zeiltijd’. Ook verwees hij Alan door naar een oude vriend van hem, Jim. Jim had de toch rond Kaap Hoorn al vaker had gemaakt en kon ons tips geven voor onderweg. Hij heeft naar onze boot gekeken en vertelde ons dat de boot sterk genoeg was om de tocht te maken. Alles leek in orde en alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. Daarom ben ik uiteindelijk met Alan meegegaan. We vertrokken in de eerste week van januari 2018.
Ik werkte in een restaurant vlakbij de haven in de ‘Bay of Islands’. In deze baai kwamen veel zeilers binnenvaren, zo ook twee Nederlandse zeilers die per toeval het restaurant in liepen waar ik werkte: Janneke en Wietze. We zijn aan de praat geraakt en hebben lang gepraat over onze reizen. Ik vertelde hen dat ik graag met een boot richting Amerika wilde reizen, maar dat ik nog geen concrete plannen had gemaakt. Zij hebben mij toen gewezen op een flyer in de wasserette van de haven over een zeilreis, deze flyer was van Alan. Zodoende ben ik naar de wasserette gegaan en daar heb ik hem leren kennen.
We zijn aan de praat geraakt en besloten samen koffie te gaan drinken om de reis te bespreken. Ik vertelde hem dat ik graag naar Amerika wilde varen en hij vertelde mij over zijn zeilplannen. Hij wilde graag rond ‘Cabo de Hornos’, ofwel Kaap Hoorn, varen. Dit is een tocht die veel zeilers mijden. De zeilreis is namelijk een flinke opgave door de omstandigheden op zee. Er passeren veel heftige stormen en je bent verschrikkelijk ver van het vaste land verwijderd. Het gevaar van deze route is dat je bijna alleen bent, er is bijna geen hulp op het moment dat er iets gebeurt. Maar dit was zijn jongensdroom. Hij had de boot zelf laten bouwen en had verschrikkelijk veel tijd in de voorbereidingen gestoken. In het dorpje waar we waren woonden enorm veel oude zeilers. Op een marktje leerde ik Eddie kennen, hij gaf mij al zijn oude zeilspullen en vertelde mij verhalen uit zijn ‘zeiltijd’. Ook verwees hij Alan door naar een oude vriend van hem, Jim. Jim had de toch rond Kaap Hoorn al vaker had gemaakt en kon ons tips geven voor onderweg. Hij heeft naar onze boot gekeken en vertelde ons dat de boot sterk genoeg was om de tocht te maken. Alles leek in orde en alle puzzelstukjes vielen op zijn plek. Daarom ben ik uiteindelijk met Alan meegegaan. We vertrokken in de eerste week van januari 2018.
Wanneer had je het idee dat je aan het einde van de wereld stond?
Dat is zonder twijfel op zee geweest. Dat was een bijzondere avond. Ik voelde de warme zon op mijn rug en kwam helemaal tot mezelf. Het is de. stilte, het dichtbij de natuur zijn, dichtbij de 'basis' zijn. Het besef dat we niets voorstellen op zo'n grote aardbol en tegelijkertijd het besef dat er maar één aarde is. Het was de zee, die soms wild, soms spiegel glad was, de wind, de zonsopkomst en ondergang, maar vooral de volledige rust in jezelf. Het gaat er niet meer om wie je bent, hoe je eruit ziet, welke taal je spreekt of hoeveel geld je hebt. Je geniet van de kleine dingen, zoals warme sokken of een vogel die overvliegt.
Dat is zonder twijfel op zee geweest. Dat was een bijzondere avond. Ik voelde de warme zon op mijn rug en kwam helemaal tot mezelf. Het is de. stilte, het dichtbij de natuur zijn, dichtbij de 'basis' zijn. Het besef dat we niets voorstellen op zo'n grote aardbol en tegelijkertijd het besef dat er maar één aarde is. Het was de zee, die soms wild, soms spiegel glad was, de wind, de zonsopkomst en ondergang, maar vooral de volledige rust in jezelf. Het gaat er niet meer om wie je bent, hoe je eruit ziet, welke taal je spreekt of hoeveel geld je hebt. Je geniet van de kleine dingen, zoals warme sokken of een vogel die overvliegt.
Wat ging er mis?
Het moment dat ik op het dek van een Chinees vrachtschip moest kijken hoe onze boot zonk in de stille oceaan voelde als een hele intense film. De ene dag schoten we signaalvuren de lucht in om te vieren dat we halverwege waren en voelden we ons onverslaanbaar. En twee weken later keken we achter ons om te kijken hoe diezelfde boot waar we samen feest vierden, langzaam kopje onder ging in de stille oceaan. Dat gevoel is onwerkelijk. Als ik erop terugkijk, hebben we verschrikkelijk veel geluk gehad. We hadden iedere dag contact met een radiozender in Nieuw-Zeeland: the Pacific Seafarers (PACSEANET). We gaven updates over de voortgang, de ligging, weersituatie en opmerkelijke dingen. Als we een defect aan onze boot hadden, moesten we dat ook melden, voor onze eigen veiligheid. We hadden gehoopt dat dat niet nodig was, maar dat was helaas niet het geval. Zo verloren we ons roer en een week later ons tweede roer. We zaten vast en dat op 1500 km afstand van de Chileense kust. PACSEANET hielp ons door contact op te nemen met de Chileense kustwacht en de kijken naar dichtbij zijnde schepen die ons te hulp konden schieten. Dat was erg onwaarschijnlijk gezien er normaal gesproken niemand deze route vaart. We hebben onszelf geprobeerd bij te sturen met een zeeanker. Als we dat hadden moeten doorzetten had het nog zeker drie weken geduurd voordat we érgens aan wal konden om ons roer te repareren. Ook zouden we nog een aantal heftige stormen krijgen dus we waren min of meer de pineut. Tot we hoorde dat er een Chinees vrachtschip in de buurt lag. Zij hebben in totaal 20 uur omgevaren om ons op te halen. Het moment dat we ‘overstapten’ en neerkeken op onze eigen boot, wetend dat de boot zou verdwijnen in het donkere water… Toen had ik écht het idee dat ik op het einde van de wereld stond.
Het moment dat ik op het dek van een Chinees vrachtschip moest kijken hoe onze boot zonk in de stille oceaan voelde als een hele intense film. De ene dag schoten we signaalvuren de lucht in om te vieren dat we halverwege waren en voelden we ons onverslaanbaar. En twee weken later keken we achter ons om te kijken hoe diezelfde boot waar we samen feest vierden, langzaam kopje onder ging in de stille oceaan. Dat gevoel is onwerkelijk. Als ik erop terugkijk, hebben we verschrikkelijk veel geluk gehad. We hadden iedere dag contact met een radiozender in Nieuw-Zeeland: the Pacific Seafarers (PACSEANET). We gaven updates over de voortgang, de ligging, weersituatie en opmerkelijke dingen. Als we een defect aan onze boot hadden, moesten we dat ook melden, voor onze eigen veiligheid. We hadden gehoopt dat dat niet nodig was, maar dat was helaas niet het geval. Zo verloren we ons roer en een week later ons tweede roer. We zaten vast en dat op 1500 km afstand van de Chileense kust. PACSEANET hielp ons door contact op te nemen met de Chileense kustwacht en de kijken naar dichtbij zijnde schepen die ons te hulp konden schieten. Dat was erg onwaarschijnlijk gezien er normaal gesproken niemand deze route vaart. We hebben onszelf geprobeerd bij te sturen met een zeeanker. Als we dat hadden moeten doorzetten had het nog zeker drie weken geduurd voordat we érgens aan wal konden om ons roer te repareren. Ook zouden we nog een aantal heftige stormen krijgen dus we waren min of meer de pineut. Tot we hoorde dat er een Chinees vrachtschip in de buurt lag. Zij hebben in totaal 20 uur omgevaren om ons op te halen. Het moment dat we ‘overstapten’ en neerkeken op onze eigen boot, wetend dat de boot zou verdwijnen in het donkere water… Toen had ik écht het idee dat ik op het einde van de wereld stond.
Als je alles opnieuw had kunnen doen, zou je dat dan doen?
Zeker. Zonder twijfel. Ik weet niet zeker of ik iets aan mijn reis had veranderd. Ja, nou, misschien was ik direct solo gaan reizen of had ik ervoor gezorgd dat we een spiksplinternieuw roer aan boord hadden, en een solide tweede roer. Maar dat weet je van tevoren natuurlijk nooit! Deze ervaringen hebben mijn reis wel gemaakt, dus ik denk niet dat ik het zou veranderen. Het was soms lastig, soms mooi, maar vooral inspirerend. Ik heb verschrikkelijk mooie mensen leren kennen en veel over mezelf geleerd.
Wat is de grootste les die je hebt geleerd, sinds je het einde van de wereld hebt getrotseerd?
Dat de wereld verschrikkelijk mooi kán zijn. En dat wij er, als mensen, met zijn allen goed voor moeten zorgen. Maar ook dat we als mens heel erg kwetsbaar zijn. Als je teruggaat naar de kern ga je nadenken over bepaalde dingen. Het is goed om soms alleen te zijn, op nieuwe plekken, het gevoel te hebben dat je aan het einde van de wereld bent. Ik denk dat het voor ieder persoon erg goed zou zijn om zichzelf beter te leren kennen. Dat is ook iets wat ik graag aan anderen wil meegeven. Ga op zoek naar jouw ‘’einde van de wereld’’. Wees niet bang en leer van andere mensen, want iedereen heeft een bijzonder verhaal. Wees niet bang om nieuwe dingen te omarmen!
Zeker. Zonder twijfel. Ik weet niet zeker of ik iets aan mijn reis had veranderd. Ja, nou, misschien was ik direct solo gaan reizen of had ik ervoor gezorgd dat we een spiksplinternieuw roer aan boord hadden, en een solide tweede roer. Maar dat weet je van tevoren natuurlijk nooit! Deze ervaringen hebben mijn reis wel gemaakt, dus ik denk niet dat ik het zou veranderen. Het was soms lastig, soms mooi, maar vooral inspirerend. Ik heb verschrikkelijk mooie mensen leren kennen en veel over mezelf geleerd.
Wat is de grootste les die je hebt geleerd, sinds je het einde van de wereld hebt getrotseerd?
Dat de wereld verschrikkelijk mooi kán zijn. En dat wij er, als mensen, met zijn allen goed voor moeten zorgen. Maar ook dat we als mens heel erg kwetsbaar zijn. Als je teruggaat naar de kern ga je nadenken over bepaalde dingen. Het is goed om soms alleen te zijn, op nieuwe plekken, het gevoel te hebben dat je aan het einde van de wereld bent. Ik denk dat het voor ieder persoon erg goed zou zijn om zichzelf beter te leren kennen. Dat is ook iets wat ik graag aan anderen wil meegeven. Ga op zoek naar jouw ‘’einde van de wereld’’. Wees niet bang en leer van andere mensen, want iedereen heeft een bijzonder verhaal. Wees niet bang om nieuwe dingen te omarmen!