#MijnEindeWereld in Moorea
Iedere week delen wij een bijzonder verhaal met jullie: over mensen die het einde van de wereld hebben gevonden of hebben opgezocht. Deze week spraken we met Luna Scherpenisse. Zij verliet op 17-jarige leeftijd Nederland om de beste golven van de wereld te vinden. Sindsdien heeft ze alle uithoeken van de wereld gezien en haar einde van de wereld gevonden: Moorea. Een klein, Frans-Polynesisch eiland ten westen van Tahiti. Hier woont ze al drie jaar samen met haar vriend en doet ze waar ze het liefst mee bezig is: surfen.
Wat is Moorea voor jou?
Het beste woord is denk ik een traditioneel Tahitiaans woord: Parataito, oftewel ‘het paradijs’. En dat is het ook echt. Het lijkt net of alle kleuren daar zich in de meest felle en pure vormen tot hun recht komen. Het is zo intens, het blauwe water is echt blauw, er is overal groen, en roze en rood door de prachtige natuur. Je bent altijd omringd door natuurlijke wonderen en de mensen zijn super lief. Ik denk dat als je er dieper induikt, dat niets echt een paradijs is. Overal zijn er dingen die minder leuk of niet ideaal zijn. Maar Moorea…Moorea is echt mijn parataito, mijn paradijs.
Hoe ben je op Moorea terecht gekomen?
Ik was vroeger van alles aan het doen. Maar ik wist niet goed wat ik echt wilde gaan doen of wat ik wilde bereiken. Totdat ik voor de allereerste keer alleen naar Frankrijk ging, naar een surf-camping. Nu is dit an sich niet heel bijzonder: heel veel mensen doen dat. Voor mij was dit in principe ook geen vreemde keuze, ik heb namelijk altijd al veel aan watersport gedaan. Ik heb gezeild, gewindsurft en zelfs gekitesurft. Dit was echter de eerste keer dat ik ging golfsurfen. Deze ervaring was voor mij zo tof dat ik mij dacht: ‘’Dit is wat ik wil doen. Dit is het.'' Sindsdien heb ik nooit meer iets anders gewild in mijn leven. Dus na de middelbare school had ik genoeg geld opgespaard om te gaan reizen. Ik vroeg me af hoe ik zo vaak en zo veel mogelijk kon surfen en bedacht me dat ik surfleraar moest worden. Ik ben toen naar Zuid-Afrika gegaan om daar een cursus surfleraar te volgen. Toen ik mijn certificaten had behaald ben ik verder getrokken. Ik ben op heel veel verschillende plekken in de wereld geweest om daar de golven te trosteren. Uiteindelijk ben ik teruggegaan naar Frankrijk, om daar les te geven op een surfcamping. Daar ontmoette ik Clém, mijn vriend. Hij woonde op Tahiti, hier zijn we samen naartoe gegaan om vervolgens te verhuizen naar Moorea: een klein, Frans-Polynesisch eilandje, dat 17 kilometer ten westen van Tahiti in de Stille Oceaan ligt. Nu wonen we hier alweer drie jaar samen en genieten we nog elke dag van dit prachtige eiland.
Hoe zien jouw dagen eruit?
We worden iedere ochtend heel vroeg wakker, om half vijf ‘s ochtends staan we op. Nog voordat de zon opkomt zitten we aan het ontbijt. Iedere dag bereidt Clém ons ontbijt en dat is, na drie jaar tijd, nog iedere dag hetzelfde: havermoutpap. Dan beginnen we de dag met surfen of met een boottour, dat is ons werk. We hebben een klein bootje waarmee we toeristen meenemen naar de lagune. Dan laten we hen een aantal plekken zien waar ze kunnen duiken of snorkelen. We ‘preppen’ de boot dan samen voor we vertrekken, maken hem schoon en linken hem aan de trailer. Dan rijden we naar de dichtstbijzijnde plek om de boot aan te meren. Dat verschilt iedere dag weer. Eigenlijk zijn we iedere dag op het water. Voor onszelf of voor ons werk. En dat is geweldig.
Is de cultuur van Moorea erg verschillend dan de Nederlandse cultuur?
Jazeker! Moorea ligt op 17 kilometer afstand van Tahiti en heeft dus een Frans-Polynesische cultuur. Dat betekent echter niet dat hier alleen maar Polynesische mensen wonen. Lang geleden is het eiland onderdeel van Frankrijk geworden door koning Põmare. Dat was in de 18 eeuw. Hij stichtte het Koninkrijk Tahiti, bestaand uit Tahiti en Moorea. De andere omliggende eilanden zoals Bora Bora, Raiatea en Huahine werden onafhankelijk verklaard. Maar Tahiti en Moorea werden onderdeel van Frankrijk. De mensen die op Moorea wonen zijn eigenlijk de liefste mensen die je je maar kan voorstellen: ze zijn heel open en gastvrij. Voordat wij naar Moorea kwamen, hadden we eigenlijk niets. Maar we zijn zo warm en lief verwelkomt door iedereen, dat onze zorgen direct kleiner werden. In het begin hadden we nog geen auto, dus we moesten iedere dag liften om ergens te komen. En ondanks dat, ben ik nog nooit ergens te laat aangekomen. Dit kun je eigenlijk niet vergelijken met Nederland. Hier zou je niet snel liften naar je werk, laat staan een lift vinden. We hebben zelfs ontmoet een Polynesische-familie ontmoet tijdens onze ‘’lift-periode’’ bij wie we 1,5 maand in huis hebben gewoond. Deze gastvrije gebaren tekenen voor mij echt de cultuur. Het is zo bijzonder om omringd te worden door mensen met deze mentaliteit. Dat kom je niet snel ergens meer tegen. Warm, open, relaxt en gastvrij zijn echt de kernwoorden die de mensen hier beschrijven. Als je bijvoorbeeld iets wilt regelen dan duurt dat echt 80 keer zo lang als in Nederland. Dit was best lastig in het begin omdat ik toch nog een beetje de Nederlandse mentaliteit had: hard werken en gehaast leven. Dat is daar echt niet doorgekomen. Verder is het land erg cultureel gemixt. Je hebt Chinezen, Amerikanen, mensen uit Hawaii, Polynesische mensen, Fransen, en natuurlijk Nederlanders! De buitenlandse mensen zijn over het algemeen de surfers van het eiland. Moorea is, en blijft, een waar surfparadijs.
Wat was jouw grootste obstakel aan het einde van de wereld?
Mijn grootste obstakel, was vooral het praktische gedeelte. Het is natuurlijk best wel lastig om helemaal opnieuw te moeten beginnen. Maar het leven hier is vooral erg duur. Als ik in Nederland door de supermarkt loop, dan verbaas ik me over de prijzen. In Moorea betaal je al snel €10,- voor een pak melk. Er zijn ook zoveel mensen in Nederland die eten kopen, maar het weggooien of niet opeten. Dat kan in Moorea echt niet. Vrijwel alles wat je niet zelf kan produceren, moet geïmporteerd worden. Daardoor leef je heel erg basic. Ik ben hierdoor zelf vooral heel erg gezond gaan leven, dus dat is een voordeel. We hebben onze eigen papajaboom, mangoboom, avocadoboom en bananenboom. Allemaal in onze eigen tuin! Het grootste obstakel was in het begin gewoon de omschakeling: back to basic. En natuurlijk is het ook lastig om voor een inkomen te zorgen op het eiland, er is gewoon niet veel. Vandaar dat we ons eigen bedrijfje zijn gestart. Gelukkig heeft dit goed uitgepakt.
Als je opnieuw kon beginnen, had je het dan anders gedaan?
Nee, ik zou mijn reis naar het einde van de wereld voor geen goud willen veranderen. Het is niet altijd makkelijk geweest, maar het is het altijd wel waard geweest. Ik was ook helemaal niet van plan om in Moorea te gaan wonen, dus als ik van tevoren had geweten dat ik hier zou gaan wonen, was ik hier überhaupt niet terecht gekomen. Dat klinkt gek, maar ik heb altijd in mijn achterhoofd dat als ik een plek vond waar ik me goed en fijn en geweldig voelde, ik dat direct zou merken. Dat kun je niet van tevoren niet beslissen. Je kunt niet zeggen dat je ergens thuishoort als je daar nog nooit ben geweest. Dat is echt een kwestie van gevoel, dat grijpt je aan. Voor mij was het erg goed om zonder plan ergens naar toe te gaan, omdat ik dan de kans had om verliefd te worden op mijn omgeving. Dat gebeurde toen we hier kwamen. Dat gevoel kun je niet afdwingen.
Hoe ziet de toekomst eruit?
Ik vind het heel erg lastig om te zeggen of ik voor altijd op Moorea zal blijven. Ik krijg heel vaak de vraag of ik mijn toekomst op het eiland ligt, maar ik weet het simpelweg niet. Ik volg altijd mijn hart. Op dit moment is Moorea waar ik het allerliefste ben, maar dit zou over tien jaar heel erg anders kunnen zijn. Een ding wat zeker is, is dat mijn toekomst dichtbij de zee ligt. Dat zal zeker niet gaan veranderen. Ik hou van de natuur en ik hou van de oceaan. De rest zien we wel.
Was is jouw boodschap of les die je aan anderen mee zou willen geven?
Denk niet te veel na. Plan niet te veel. Het gaat toch altijd anders dan je in je hoofd hebt en dat kun je niet veranderen. Maar vooral: doe het gewoon! Er zijn zoveel mensen die tegen mij zeggen dat ze ook willen wat ik heb: ‘’ik wou echt dat ik leefde zoals jij’. Maar uiteindelijk gaan ze te veel nadenken en doen ze het niet, en ik vind dat heel erg jammer. Als je het in je hebt moet je het vasthouden en uitvoeren. Dat is de boodschap die ik graag aan anderen doorgeef.
