Floortje reist, soms alleen soms samen, naar alle uithoeken van de wereld om de mooiste mensen en verhalen te vinden. Mensen die van de gebaande paden gaan en of een inspiratie voor ons allen kunnen zijn.
#MijnEindeWereld: Carmen Barba Claassens
21-11-2020
• leestijd 7 minuten
•
1120 keer bekeken
• 
In de rubriek #MijnEindeWereld vertellen we iedere week een bijzonder verhaal van mensen die het einde van de wereld op hebben gezocht. Deze week is dat het verhaal van de 35-jarige Carmen Barba Claassens. Carmen reist al jaren lang de hele wereld rond als dierenarts, om dieren te helpen die het echt nodig hebben. Ondertussen heeft ze al veel van de wereld mogen zien. Tijdens haar reizen ontmoet ze de liefde van haar leven de Amerikaanse Kate, met wie ze haar passie voor reizen en dieren deelt. Lees hier haar verhaal!
Waarom ben je naar het buitenland gegaan?
“De intentie om naar het buitenland te gaan is er altijd al geweest. Sinds jongs af aan wil ik al reizen. Ik greep dan ook elk moment in mijn leven, waar ik de kans kreeg om te gaan reizen, met beide handen aan. Maar mijn grootste motivatie om mijn werk te gaan doen in het buitenland is dat ik me ergens nuttig wil maken. Mezelf inzetten voor dieren die het echt nodig hebben. Hier in Nederland staat er op elke hoek van de straat wel een dierenarts, hier maak ik niet zoveel verschil. Maar op een plek zoals de Galapagos eilanden, daar ben je een van de enige dierenartsen op het hele eiland. Je weet dan dat als jij die hond niet helpt, dan gaat hij dood. Dus het idee dat je echt iets toevoegt, dat is eigenlijk heel belangrijk voor mij. Iets goeds doen voor deze wereld. Als kind wilde ik altijd al dierenarts worden, er bestond voor mij dan ook geen ander beroep in het leven dan dierenarts. Er was geen andere optie. Dus in die zin heb ik mijn liefde voor reizen en dieren heel mooi kunnen combineren.”
Wat is het eerste land waar je naartoe bent gegaan als dierenarts?
“Het eerste land was India en India is gewoon de wereld op zijn kop. Het was echt een ommekeer, maar een hele bijzondere ervaring. Ik werd daar direct in het diepe gegooid. Ik zou aan het werk gaan als vrijwilliger in een dierenasiel, maar dat asiel ging dicht. Een Nederlandse vrouw die in India woont zag hoe slecht het ging met de dieren, die daar voornamelijk op straat leven, en wilde hier verandering in maken. Ze heeft toen contact opgenomen met de organisatie waar ik vrijwilliger voor zou zijn en zij hebben mij gevraagd of ik samen met deze vrouw iets kon opzetten in India. Dat hebben we gedaan en dat project loopt nog steeds. Deze mevrouw was zelf geen dierenarts, ze had dus geen idee waar ze moest beginnen. Dus ik heb dat allemaal samen met haar voorbereid. Na twee of drie weken hadden we al het materiaal om van start te gaan en kon ik vanuit haar badkamer honden en katten steriliseren. Verder heb ik als dierenarts gewerkt in landen zoals Thailand, de Galapagos eilanden en Madagascar. Het laatste land waar ik heb gewerkt, voordat de pandemie uitbrak, was Grenada. Ook heb ik een tijdje in Zuid-Afrika gewerkt, dat was alleen niet als dierenarts, maar als projectmanager.”
“De intentie om naar het buitenland te gaan is er altijd al geweest. Sinds jongs af aan wil ik al reizen. Ik greep dan ook elk moment in mijn leven, waar ik de kans kreeg om te gaan reizen, met beide handen aan. Maar mijn grootste motivatie om mijn werk te gaan doen in het buitenland is dat ik me ergens nuttig wil maken. Mezelf inzetten voor dieren die het echt nodig hebben. Hier in Nederland staat er op elke hoek van de straat wel een dierenarts, hier maak ik niet zoveel verschil. Maar op een plek zoals de Galapagos eilanden, daar ben je een van de enige dierenartsen op het hele eiland. Je weet dan dat als jij die hond niet helpt, dan gaat hij dood. Dus het idee dat je echt iets toevoegt, dat is eigenlijk heel belangrijk voor mij. Iets goeds doen voor deze wereld. Als kind wilde ik altijd al dierenarts worden, er bestond voor mij dan ook geen ander beroep in het leven dan dierenarts. Er was geen andere optie. Dus in die zin heb ik mijn liefde voor reizen en dieren heel mooi kunnen combineren.”
Wat is het eerste land waar je naartoe bent gegaan als dierenarts?
“Het eerste land was India en India is gewoon de wereld op zijn kop. Het was echt een ommekeer, maar een hele bijzondere ervaring. Ik werd daar direct in het diepe gegooid. Ik zou aan het werk gaan als vrijwilliger in een dierenasiel, maar dat asiel ging dicht. Een Nederlandse vrouw die in India woont zag hoe slecht het ging met de dieren, die daar voornamelijk op straat leven, en wilde hier verandering in maken. Ze heeft toen contact opgenomen met de organisatie waar ik vrijwilliger voor zou zijn en zij hebben mij gevraagd of ik samen met deze vrouw iets kon opzetten in India. Dat hebben we gedaan en dat project loopt nog steeds. Deze mevrouw was zelf geen dierenarts, ze had dus geen idee waar ze moest beginnen. Dus ik heb dat allemaal samen met haar voorbereid. Na twee of drie weken hadden we al het materiaal om van start te gaan en kon ik vanuit haar badkamer honden en katten steriliseren. Verder heb ik als dierenarts gewerkt in landen zoals Thailand, de Galapagos eilanden en Madagascar. Het laatste land waar ik heb gewerkt, voordat de pandemie uitbrak, was Grenada. Ook heb ik een tijdje in Zuid-Afrika gewerkt, dat was alleen niet als dierenarts, maar als projectmanager.”
Hoe was het werken in Zuid-Afrika?
“Werken in Zuid-Afrika was een hele andere ervaring, omdat ik daar niet aan het werk was als dierenarts. Ik werkte voor een Amerikaanse organisatie die studenten, die dierenarts willen worden, begeleid. Wij zaten op een cheeta park, waar ze door middel van voortplanting de genetische populatie van cheeta’s in stand proberen te houden. Elke twee weken ontvingen wij een groep van dertig studenten uit Amerika en drie dierenartsen die les kwamen geven. Als manager van het project moest ik voorzien dat alles soepel verliep tussen de belangen van de organisatie waar ik voor werkte en het cheeta park zelf.
Leven op een park met cheeta’s is zo bijzonder. Op het park leven giraffen, nijlpaarden, gazelles en struisvogels die gewoon vrij rondlopen. Wanneer ik terugreed naar mijn huisje zag ik ook nog eens zebra’s en gnoes voorbijkomen. Wij mochten als buitenlandse dierenartsen helaas geen diergeneeskundige taken uitvoeren, maar er kwam een Zuid-Afrikaanse dierenarts langs en die zorgde dan voor de cheeta’s. Hij deed ook onderzoek en daar hielpen wij en de studenten wel bij. Per groep hadden we dan één of twee cheeta’s. De dieren kregen dan een spuitje met anesthesie zodat ze gingen slapen en wij gingen ze dan onderzoeken. Dus op die manier was het erg leerzaam, ook heb ik andere kwaliteiten ontwikkeld. Ik wist al wel dat ik graag de managerrol op me neem. Met alle projecten die ik doe ben ik een soort van projectmanager, maar dan meer in diergeneeskundige zin. Nu was het om te kijken of ik manager op andere gebied kan zijn. Het was echt een mooie ervaring.”
“Werken in Zuid-Afrika was een hele andere ervaring, omdat ik daar niet aan het werk was als dierenarts. Ik werkte voor een Amerikaanse organisatie die studenten, die dierenarts willen worden, begeleid. Wij zaten op een cheeta park, waar ze door middel van voortplanting de genetische populatie van cheeta’s in stand proberen te houden. Elke twee weken ontvingen wij een groep van dertig studenten uit Amerika en drie dierenartsen die les kwamen geven. Als manager van het project moest ik voorzien dat alles soepel verliep tussen de belangen van de organisatie waar ik voor werkte en het cheeta park zelf.
Leven op een park met cheeta’s is zo bijzonder. Op het park leven giraffen, nijlpaarden, gazelles en struisvogels die gewoon vrij rondlopen. Wanneer ik terugreed naar mijn huisje zag ik ook nog eens zebra’s en gnoes voorbijkomen. Wij mochten als buitenlandse dierenartsen helaas geen diergeneeskundige taken uitvoeren, maar er kwam een Zuid-Afrikaanse dierenarts langs en die zorgde dan voor de cheeta’s. Hij deed ook onderzoek en daar hielpen wij en de studenten wel bij. Per groep hadden we dan één of twee cheeta’s. De dieren kregen dan een spuitje met anesthesie zodat ze gingen slapen en wij gingen ze dan onderzoeken. Dus op die manier was het erg leerzaam, ook heb ik andere kwaliteiten ontwikkeld. Ik wist al wel dat ik graag de managerrol op me neem. Met alle projecten die ik doe ben ik een soort van projectmanager, maar dan meer in diergeneeskundige zin. Nu was het om te kijken of ik manager op andere gebied kan zijn. Het was echt een mooie ervaring.”
Hoe ben je op het idee gekomen om naar Grenada te gaan?
“Mijn verloofde, Kate, is een Amerikaanse dierenarts. Ik heb haar ontmoet bij het doen van verschillende projecten. Wij hebben een half jaar lang samen op de Galapagos eilanden gewerkt. Toen we klaar waren met dat project, wisten we niet zo goed wat we moesten doen. Met dit soort projecten verdien je gewoon niet zoveel geld. Dus moesten we beiden weer terug naar huis om wat geld te verdienen. Kate is weer naar Amerika gegaan en ik naar Nederland. We wisten niet waar we met z’n tweeën heen konden gaan. Ik kon niet naar Kate, want de toegangseisen van Amerika zijn heel streng. Kate spreekt geen Nederlands, dus zij kon ook niet zomaar ineens naar Nederland komen. Ik wilde ook niet in Nederland blijven, ik wilde de wereld nog zien. Toen ben ik dus op dat cheeta park gaan werken in Zuid-Afrika. Via een facebook advertentie zagen we dat ze in een dierenasiel in Grenada op zoek waren naar twee dierenartsen. Dat was dus perfect, we konden er allebei naar toe, we konden weer samenwonen en samen werken. Nou al mijn passies in één en mijn liefde erbij, het kon niet beter.”
Heeft corona invloed gehad op je verblijf in Grenada?
“Ja en nee, er waren gelukkig heel weinig corona gevallen in Grenada. Het land heeft 110 duizend inwoners en er hebben maar 25 mensen corona gekregen sinds februari. Dit komt mede doordat het land heel strikt is geweest. Ze hebben de grenzen direct dicht gegooid, het is natuurlijk een eiland, dus het ging allemaal wat makkelijker. We hebben zes weken lang een totale lockdown gehad. Vanwege ons werk mochten wij wel op straat zijn om naar de kliniek te gaan, maar anders mocht je je huis en tuin niet verlaten. Vanaf juni was Grenada corona vrij en hebben we vrij rustig kunnen leven. Per oktober hebben ze de grens weer geopend om te gaan vliegen. We wisten niet of ze de grenzen weer dicht zouden gooien, dus het was voor ons het beste om te vertrekken. Sinds dat de grenzen weer open zijn, zijn er wel weer een aantal corona gevallen geweest.”
“Mijn verloofde, Kate, is een Amerikaanse dierenarts. Ik heb haar ontmoet bij het doen van verschillende projecten. Wij hebben een half jaar lang samen op de Galapagos eilanden gewerkt. Toen we klaar waren met dat project, wisten we niet zo goed wat we moesten doen. Met dit soort projecten verdien je gewoon niet zoveel geld. Dus moesten we beiden weer terug naar huis om wat geld te verdienen. Kate is weer naar Amerika gegaan en ik naar Nederland. We wisten niet waar we met z’n tweeën heen konden gaan. Ik kon niet naar Kate, want de toegangseisen van Amerika zijn heel streng. Kate spreekt geen Nederlands, dus zij kon ook niet zomaar ineens naar Nederland komen. Ik wilde ook niet in Nederland blijven, ik wilde de wereld nog zien. Toen ben ik dus op dat cheeta park gaan werken in Zuid-Afrika. Via een facebook advertentie zagen we dat ze in een dierenasiel in Grenada op zoek waren naar twee dierenartsen. Dat was dus perfect, we konden er allebei naar toe, we konden weer samenwonen en samen werken. Nou al mijn passies in één en mijn liefde erbij, het kon niet beter.”
Heeft corona invloed gehad op je verblijf in Grenada?
“Ja en nee, er waren gelukkig heel weinig corona gevallen in Grenada. Het land heeft 110 duizend inwoners en er hebben maar 25 mensen corona gekregen sinds februari. Dit komt mede doordat het land heel strikt is geweest. Ze hebben de grenzen direct dicht gegooid, het is natuurlijk een eiland, dus het ging allemaal wat makkelijker. We hebben zes weken lang een totale lockdown gehad. Vanwege ons werk mochten wij wel op straat zijn om naar de kliniek te gaan, maar anders mocht je je huis en tuin niet verlaten. Vanaf juni was Grenada corona vrij en hebben we vrij rustig kunnen leven. Per oktober hebben ze de grens weer geopend om te gaan vliegen. We wisten niet of ze de grenzen weer dicht zouden gooien, dus het was voor ons het beste om te vertrekken. Sinds dat de grenzen weer open zijn, zijn er wel weer een aantal corona gevallen geweest.”
Wat is een moment in je carrière dat je nooit zal vergeten?
“De Galapagos eilanden is de meest bijzondere plek waar ik heb gewerkt. Ik mocht daar af en toe ook werken met de wilde dieren. Het nationaal park daar heeft één dierenarts en die had soms hulp nodig. Er waren bijvoorbeeld Galapagos schildpadden ziek, die zijn echt gigantisch, dan vroeg ze mij of ik wilde komen helpen. Er is een moment geweest waar zij toevallig niet op het eiland was, en het park werd gewaarschuwd omdat er een zeeleeuw ziek en zwak was. Hij had een wond op zijn rug en er zat toen niks anders op dan dat ik hem onder handen moest nemen. Ze kwamen toen met een pick-up truck die zeeleeuw bij de kliniek afdroppen en ik heb die toen geopereerd. Het is wel echt heel gaaf dat je in aanraking komt met zulke bijzondere dieren die nergens anders op de wereld leven. Ik vind het heel bijzonder dat ik dat heb mogen meemaken. Van alle plekken waar ik ben geweest, heb ik toch echt mijn hart verloren aan de Galapagos eilanden.”
“De Galapagos eilanden is de meest bijzondere plek waar ik heb gewerkt. Ik mocht daar af en toe ook werken met de wilde dieren. Het nationaal park daar heeft één dierenarts en die had soms hulp nodig. Er waren bijvoorbeeld Galapagos schildpadden ziek, die zijn echt gigantisch, dan vroeg ze mij of ik wilde komen helpen. Er is een moment geweest waar zij toevallig niet op het eiland was, en het park werd gewaarschuwd omdat er een zeeleeuw ziek en zwak was. Hij had een wond op zijn rug en er zat toen niks anders op dan dat ik hem onder handen moest nemen. Ze kwamen toen met een pick-up truck die zeeleeuw bij de kliniek afdroppen en ik heb die toen geopereerd. Het is wel echt heel gaaf dat je in aanraking komt met zulke bijzondere dieren die nergens anders op de wereld leven. Ik vind het heel bijzonder dat ik dat heb mogen meemaken. Van alle plekken waar ik ben geweest, heb ik toch echt mijn hart verloren aan de Galapagos eilanden.”
Hoe zie je je toekomst voor je?
“Het plan is om naar Amerika te gaan zodra mijn visum is goedgekeurd en daar moeten we dan binnen drie maanden officieel trouwen. Tot die tijd zijn we wel van plan om nog wat van de wereld te zien. We kijken naar een soort van gesetteld leven. Ik ben ondertussen alweer 35, dus backpacken zie ik niet meer voor me. We willen in Amerika een vaste plek hebben waar we voor een aantal maanden kunnen blijven en dan het rest van het jaar willen we reizen of nieuwe projecten doen. Dat lijkt me een mooie combinatie, dat we toch een vaste stek hebben, maar wel de vrijheid om in ieder geval een groot deel van het jaar toch wel onze passie te volgen.
Ik vind dierenarts zijn heel leuk, maar ik zie mezelf in de toekomst misschien wel meer een manager rol dragen. Dus meer een project gaan leiden. Hoe en wat weet ik dan nog niet precies. Ik ben niet alleen dierenarts, ik probeer altijd te zoeken naar hoe dingen beter kunnen. Dat gaat automatisch bij mij, ik kan niet alleen maar mijn taken doen, ik wil meer. Zelf zou ik niet zo snel een project opstarten. Er zijn al zoveel projecten over de hele wereld, gaat mijn ene project dan zoveel verschil maken. Mijn ideale baan zou zijn om bij een grote organisatie te werken die over de hele wereld verschillende projecten heeft lopen. Dat ik dan voor zo een organisatie een buitenlandcoördinator kan zijn of een manager van een project. Dus ook projecten bezoeken en regulieren dat het allemaal goed gaat, dat lijkt me echt gaaf.”
“Het plan is om naar Amerika te gaan zodra mijn visum is goedgekeurd en daar moeten we dan binnen drie maanden officieel trouwen. Tot die tijd zijn we wel van plan om nog wat van de wereld te zien. We kijken naar een soort van gesetteld leven. Ik ben ondertussen alweer 35, dus backpacken zie ik niet meer voor me. We willen in Amerika een vaste plek hebben waar we voor een aantal maanden kunnen blijven en dan het rest van het jaar willen we reizen of nieuwe projecten doen. Dat lijkt me een mooie combinatie, dat we toch een vaste stek hebben, maar wel de vrijheid om in ieder geval een groot deel van het jaar toch wel onze passie te volgen.
Ik vind dierenarts zijn heel leuk, maar ik zie mezelf in de toekomst misschien wel meer een manager rol dragen. Dus meer een project gaan leiden. Hoe en wat weet ik dan nog niet precies. Ik ben niet alleen dierenarts, ik probeer altijd te zoeken naar hoe dingen beter kunnen. Dat gaat automatisch bij mij, ik kan niet alleen maar mijn taken doen, ik wil meer. Zelf zou ik niet zo snel een project opstarten. Er zijn al zoveel projecten over de hele wereld, gaat mijn ene project dan zoveel verschil maken. Mijn ideale baan zou zijn om bij een grote organisatie te werken die over de hele wereld verschillende projecten heeft lopen. Dat ik dan voor zo een organisatie een buitenlandcoördinator kan zijn of een manager van een project. Dus ook projecten bezoeken en regulieren dat het allemaal goed gaat, dat lijkt me echt gaaf.”
Wat voor boodschap of tips heb je voor andere mensen?
“Je moet gewoon echt je hart volgen. Als reizen je passie is, dan moet je het doen. Mijn vrienden verklaarde mij soms wel eens voor gek. Ik had hier natuurlijk een goede baan en dan ga ik ergens in Timboektoe werken voor twee kwartjes. De vraag ‘waarom doe je dat nou’ heb ik vaak gekregen. Maar ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Van geld word je niet gelukkig. Je leeft maar een keer en het leven is kort. Je kunt altijd nog geld verdienen en settelen, maar deze ervaring neemt niemand me ooit meer af. Als ik morgen voor een bus beland kan ik in ieder geval zeggen dat ik ten volle uit geleefd heb.”
“Je moet gewoon echt je hart volgen. Als reizen je passie is, dan moet je het doen. Mijn vrienden verklaarde mij soms wel eens voor gek. Ik had hier natuurlijk een goede baan en dan ga ik ergens in Timboektoe werken voor twee kwartjes. De vraag ‘waarom doe je dat nou’ heb ik vaak gekregen. Maar ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Van geld word je niet gelukkig. Je leeft maar een keer en het leven is kort. Je kunt altijd nog geld verdienen en settelen, maar deze ervaring neemt niemand me ooit meer af. Als ik morgen voor een bus beland kan ik in ieder geval zeggen dat ik ten volle uit geleefd heb.”