Wandelroute Door Parijs

Wilfred de Bruijn zat aan tafel om te vertellen over zijn nieuwe boek "Op Zoek Naar Mijn Frankrijk". We maakten met hem een wandeling door Parijs om zo een aantal van zijn favoriete plekken uit te lichten. Hieronder kun je zelf de wandeling ook maken, of meenemen de volgende keer dat je zelf in de stad van de liefde bent!

De straat waaraan Wilfred woont. Het is de wijk waar alles draait om de zondagse lunch. Want hoewel de Fransen een imago hebben dat ze altijd uitgebreid koken is niets minder waar. Behalve op zondag, dan is er een ritueel om op de zondagse markt verse producten te kopen. Brood bij de bakker, vers vlees en worstjes bij de lekkerste slager uit de buurt en dan met een groep vrienden het nabijliggende park in om te picknicken.

Recht tegenover het huis van Wilfred ligt het geboortehuis van de iconische Franse zangeres Edith Piaf. Haar moeder was prostituee en straatarm, dus zo nu en dan had ze geen huis. Edith is daarom ter wereld gekomen op de straattrappen voor dit huis aan de Rue de Belleville. Er staat slechts een heel klein bordje en een schildering van Piaf.

De meeste Franse parken zijn bijna perfect: kort geknipt gras, net geordende laantjes en rijen met dezelfde buxushagen. Dit park is totaal anders. Napoleon de 3 ^e kwam terug uit Engeland en wilde de Parijzenaars ook een echt Engels park geven. Dus liet hij dit park bouwen, met glooiende heuvels, tientallen verschillende boomsoorten door elkaar, een (nep)waterval, een (nep)rots en neppe houten balustrades. Het is een soort attractiepark waar je doorloopt, maar het is geliefd bij de Parijzenaars. Ze mogen er namelijk op het gras zitten en dat mag bijna nergens in de stad. Dit is de plek waar het echte Parijse leven plaatsvindt.

Dit is een oude metro, nog zo’n echt ondergronds boemeltreintje dat aan alle kanten trilt. Normaal praat niemand hier met elkaar als ze in deze metro zitten, maar staren ze naar hun telefoon of lezen ze boeken van Flaubert. Wilfred heeft in deze metro de liefde van zijn leven Olivier ontmoet.

Als je uit het donkere metrohol naar boven komt gelopen kom je op het plein, waar je wordt overweldigd door grootsheid en geschiedenis. De plek waar nu de obelisk staat, is waar vroeger de guillotine stond voor publieke onthoofdingen. De piek van deze obelisk is ontworpen door Yves Saint Laurent. In een oogopslag zie je de Eiffeltoren, het Assemblee Nationale, de Seine, de beroemde acht standbeelden die steden in Frankrijk belichamen en de Arc de Triomphe. Een toeristische plek, maar daarom niet minder indrukwekkend.

De brug over de Seine vanuit het Place de la Concorde. Deze brug is gemaakt van de stenen die zijn overgebleven nadat het Bastille bestormd werd. Een stukje revolutie zit dus in deze brug, alleen zie je ze niet. De stenen zitten namelijk verborgen onder het cement. Als je over deze brug loopt heb je de revolutie letterlijk onder je voeten.

7. Assemblée Nationale

Deze grootse tempel ziet er indrukwekkend uit, maar is niets meer dan een facade. Dit is de Tweede Kamer van Frankrijk als je het zo wil noemen. De prachtige voorkant is gesloten en je kan helemaal niet naar binnen. Dat moet via een enigszins verstopte zijdeur. Het is gebouwd om respect af te dwingen en te imponeren. Op een bepaalde manier staat het symbool voor de Franse politiek: je komt er alleen binnen via een achterdeur

Dit is het prachtige en gigantische stadshuis van Parijs en tevens de plek waar een grote demonstratie plaatsvond nadat Wilfred en zijn vriend Olivier in elkaar geslagen waren. Hier werden Wilfred en zijn vriend op een stoeltje geheven om de menigte toe te spreken, die ze een hart onder de riem kwamen steken. 

Deze bruisende wijk ligt aangrenzend aan het stadshuis en wordt als ‘veilig ghetto’ gezien door veel LGBT-ers in Parijs. Het is een openminded en kunstzinnige wijk waar veel wordt geborreld, afgesproken met vrienden en wordt geleefd.  

Dit is het einde van de wandeling. Meer over Parijs en Frankrijk vind je in Wilfred’s nieuwe boek ‘ Op zoek naar mijn Frankrijk ’