Typhoon over de 5 sleutelzinnen in zijn oeuvre

Voor de docu ‘Typhoon, Blues & Blessings’ werd rapper Typhoon vijf jaar lang gevolgd. We vragen hem naar de vijf lyrics die het verhaal van die periode vertellen.

‘Dit schreef ik in Suriname. In 2010 ging ik daarheen om mezelf en mijn familiehistorie te ontdekken, maar ook om even weg te zijn van Nederland. Ik werd zo gek van hoe hard tegen hard het hier soms gaat. Dat de mensen waarvan je zou hopen dat ze verbinding brengen juist meer reden tot ontwrichten geven, het voelde even niet aan als mijn thuis. Maar toen ik in het binnenland van Suriname het bordje Lobi da Basi zag staan, de titel van het album, dacht ik: ja, maar ik ben verdorie Nederlander. Ik hoor hier. De liefde die ik zoek, wil ik in Nederland bewerkstelligen. Soms heb je even afstand nodig van situatie om te weten wat je graag wil en wil voelen en te zien hoe je dat kunt bereiken. Deze zin heeft dus heel erg te maken met mijn familiehistorie, waar je al heel snel stuit op de slavernij, maar is dubbelzinnig. Want hij beschrijft juist mijn enorme drang om vooruit te kijken. Weet waar je vandaan komt, maar laat dat niet je toekomst bepalen, dat idee. Alles staat voor mij in het teken van het zoeken naar vrijheid en onafhankelijkheid.’

‘Ik zat met Herb Alfonso, de regisseur van de docu, in een bootje in Suriname. Ik zat me helemaal opgeladen en liefdevol te voelen van die hele reis en had het idee mezelf gevonden te hebben. En toen kwam een oude man ons in een ander bootje tegemoet. Ik wilde hem groeten, maar ik deed het niet. Pas toen hij hoi tegen mij zei, groette ik terug. ‘Waarom zo onzeker, Glenn?’, zei ik tegen mezelf. Het was voor mij de bevestiging dat ik het dicht bij mezelf moest houden: je hebt geen controle over het resultaat van je acties, alleen over jezelf. Dat is daarna echt mijn mantra geworden. Leg de focus terug op jezelf, om vervolgens vanuit je eigen kracht dingen kunt delen. Je steekt vanuit die positie mensen veel eerder aan met positieve energie.’

‘Ik heb eigenlijk nooit gedroomd van artiestencarrière. Maar ik ben wel héél ambitieus. Ik wilde mezelf uiten en dat zo goed mogelijk doen: de beste zijn. Dat kan alleen ook een recept voor een ramp zijn. Van mezelf mag ik nu eindelijk zeggen dat het genoeg is. Eindelijk zeggen: ‘Kijk eens wat jij met de mensen om je heen hebt neergezet, Glenn.’ Dit is genoeg en de rest is bonus. Natuurlijk kan het altijd beter, is er altijd meer. Maar op een gegeven moment, weet je niet meer waarvoor je aan het vechten bent. Je weet alleen nog dat je een vechter bent.

Pas de laatste paar maanden, meer dan twee jaar na Lobi da Basi dus, ervaar ik het ook echt zo. Soms schrijf ik dingen op die puur intuïtief zijn en komt het pas later echt naar boven. Op het moment dat ik dit schreef, wist ik dat er honderden mensen waren die hetzelfde nastreven als ik en ik gezegend was dat ik dit mocht doen. Aan de andere kant heb ik zo hard gewerkt in die jaren dat ik er nu pas echt van kan genieten. En daar heb ik ook veel coaching voor nodig gehad: ik heb anderen nodig gehad om me dit te vertellen. Een van de mooiste dingen die bovenstaande is voor mij overigens, écht serieus, de laatste uitzending van DWDD van 2014. Het thema daarvan was ‘Lobi da Basi’, en toen dacht ik echt: ‘wauw, dat je dit mag meemaken, Glenn. Je hebt iets gemaakt dat breder dan muziek is geworden. Iets dat we blijkbaar allemaal nodig hebben. Dit is genoeg het is gelukt.’’

'Ik merkte, opnieuw in Suriname, dat ik telkens tegen dezelfde muur aanliep. Ik las alle zelfhulpboekjes ter wereld, maar er was steeds weerstand. Ik kon te weinig accepteren dat ik zelf liefde ben, dat ik zelf vanuit de kern goed ben. Ik was zo erg gevoed met schaamtegevoel vanuit de cultuur van mijn familie en Nederlandse cultuur, het calvinistische karakter ervan. Dat gaat er vanuit dat er altijd iets anders nodig is om tot de liefde van God te komen of die van jezelf. Als je zo wordt opgevoed, dan heb je achterstand op gebied van zelfliefde. Ik overcompenseerde dat door er heel erg voor anderen te zijn, hun nood aanvoelen en op een gegeven moment breekt dat geven je op. Mijn lontje wordt steeds korter en ik liep tegen de muur op. Juist op de momenten dat je stil of alleen bent, komt dat naar boven en dat drukte ik weg door hard te werken, met de aandacht van anderen of bepaalde middelen.’

‘Kijk, wat begint zal eindigen. Dit geldt bijna voor alles, niet voor alles, niets en het oneindige’ - Niets Verwacht
‘Ik heb heel veel tijd doorgebracht op Terschelling. De meeste inspiratie kreeg ik tijdens boswandelingen en op het strand. Ik had zo veel lol met mezelf en de natuur om me heen dat ik die zin in mijn hoofd kreeg. Ik keek naar de oneindigheid van de zee en ik werd daar heel blij van. Want die oneindigheid is een enorme relativering van de heftigheid van het leven, zoals ik het af en toe ervaar. Die zee zei: je kunt je heel erg focussen op het einde van dit leven of je geniet gewoon van de reis. Op dat moment merkte ik dat ik mijn inzichten en gevoel echt kan combineren met de kunst waar ik verliefd op ben geworden en waar ik zo van hou: hiphop.’ 

Typhoon en regisseur van de docu 'Typhoon, Blues & Blessings, Herb Alfonso waren 17 februari te gast in De Wereld Draait Door. Bekijk hier het gesprek met Typhoon en Herb.