Triggerfinger kreeg van topproducer Froom ‘vertrouwen om coole shit te maken’

“Mitchell Froom heeft niet specifiek veel voor onze muziek gedaan”, zegt drummer Mario Goossens. “Hij is meer een motiverende coach en hij wil niet per sé gelijk hebben. Hij reikt dingen aan”, vervolgt zanger/gitarist Ruben Block. “Hij is ook niet zo emotioneel verbonden met de nummers zoals wij, want wij leven er al een half jaar mee voordat we met die liedjes de studio ingaan. Soms zat hij er heel dicht op en soms nam hij daar wat meer afstand van. Af en toe zei hij: "Waarom proberen we dit niet op een andere gitaar of een andere snare drum?". Als wij dan twijfelden zei hij: "Kijk, dit klinkt cool". Niet om gelijk te krijgen, maar om je vertrouwen te geven om coole shit te maken. Hij liet het dan open om jezelf daarmee te verzoenen of niet. En als je zelf met een idee kwam, dan had hij zoiets van: prove me wrong. Als jij een beter idee hebt: laten we dat dan doen en soms kwam daar wat uit. Dat Mario zei: "Laten we toch die andere snare proberen.” Mario: “Het is niet zo dat hij iets manipuleert, integendeel, hij voelt het heel goed aan.” Ruben: “Dat iemand met zoveel muzikale ervaring nog de capaciteit heeft om met de naïviteit van een tiener te spelen met die muziek. Froom benadert alles heel open. Hij heeft heel veel keyboard gespeeld op het album, maar het is geen keyboard-album geworden. Die keyboardpartijen geven kleur en versterken een nummer.”

Niet alleen voor Mitchell Froom is er veel respect, ook over studio-technicus Tchad Blake - waar Froom vaak mee samenwerkte - is Triggerfinger lovend. “Mitchell en Tchad zijn echt een goed team samen. Bij bijna al die platen waar we straks over vertellen, was Tchad voor bijna de helft verantwoordelijk omdat hij de man was die de opnames deed. Tchad nam weleens dingen op met rare constructies, zoals buizen of vuilnisbakken waar microfoons in zaten om maar rare klanken te krijgen, die interessant zijn. Het is een andere manier van werken als je alles neutraal opneemt en het achteraf bewerkt dan dat je van begin af al besluit om iets op een eigenzinnige manier op te nemen en niet meer terug kunt. Dat maakt hun voor ons zo interessant en dat was voor ons wel fijn om mee te werken. We werkten weliswaar met een andere technicus, David Boucher, maar hij ging ook zo te werk”, zegt Paul van Bruystegem.

Tot slot vroeg DWDD aan Triggerfinger ook naar de beste nummers van Mitchell Froom. Ruben Block trapt het lijstje af. “Mijn favoriete nummer is Chinese Surprize van Latin Playboys. Het is een band die bestaat uit een aantal leden van Los Lobos ( David   Hidalgo  en Louie Pérez), Mitchell zelf en Tchad Blake. Ze maakten experimentele rootsmuziek, zo cool. In de tijd dat die gasten speelden, werd van een rootsband geacht om naturel te klinken; een drumstel moest gewoon als mooi akoestisch drumstel klinken en een Fender moest authentiek een Fender zijn. Zij gooiden die regels overboord en hadden iets van: kijk, we hebben coole nummers en wat kunnen we er nog meer mee doen dan ons houden aan de regels van de kunst. Experimenteren hoort namelijk thuis in de muziek.”

Bekijk hier een versie van Chinese Surprize van Latin Playboys door David Hidalgo en Luis Pérez: 

Bassist Paul van Bruystegems favoriet is het nummer So Like Candy van Elvis Costello, waaraan sir Paul McCartney meeschreef. “Er zit een geweldige Chamberlin-solo op (een elektrisch orgel -red.). Costello was tijdens de opnames nogal een haantje. Mitchell zei hierover: ik had het gevoel dat er steeds iemand achter mij aan zat, dat ik steeds iets moest doen. Costello zong de solo voor en zei: "dit is ‘m". Mitchell moest dan volgen. Costello is wat dat betreft de eeuwige, angry, young, old man.”

Beluister hier het nummer So Like Candy van Elvis Costello:

Drummer Mario Goossens kiest Angels with Dirty Faces van het album Kiko van de band Los Lobos als zijn favoriete nummer van Froome. “In het blues/roots genre is dat wel een vernieuwende plaat. Het klonk heel verfrissend en de blues-politie had het daar niet altijd even makkelijk mee. Er staan keimooie nummers op die plaat en hij blijft ook actueel.”

Bekijk hier Angels with Dirty Faces van Los Lobos:

De band is zeer te spreken over het hele oeuvre van Froom, niet alleen over het klassieke werk. “Bijvoorbeeld singer/songwriter Ron Sexsmith. Een iets jongere artiest die mooi verhalend schrijft, het heeft een bepaalde ‘rootsyness’ (afgeleid van de muziekstijl rootsrock, die doet denken aan verschillende stijlen in de Amerikaanse muziektraditie zoals blues, folk en country)”, zegt Paul van Bruystegem.

Beluister hier Secret Heart van Ron Sexsmith: 

Benieuwd in hoeverre de invloed van Mitchell Froom te horen is bij Triggerfinger? 
De nieuwe cd Colossus van Triggerfinger ligt in de winkel en is ook te beluisteren via de verschillende streamingdiensten. 

Meer van Triggerfinger? Ga naar de DWDD-pagina van Triggerfinger