Afscheid Van: Lucas Hamming

“Als een té gekke ervaring. Ik heb zo ontzettend veel geleerd en keihard genoten. Het was echt heel erg leuk. Vond ik dan.”

“Ja, zeker! Het is echt een mentaal dingetje. Ik heb mezelf gewoon echt heel erg lopen inprenten van ‘Oke, dit is de allerlaatste keer. Hierna is het klaar’. Ik vind het wel fijn dat ik daar nu de tijd voor heb gehad hoor. Eerst was er sprake van dat we niet vanavond nog zouden spelen omdat de uitzending er anders uit zou gaan zien. Dat ging wel allemaal wat te snel voor me hoor, als vorige week al het échte afscheid was.”

“Heel cliché misschien, maar toch wel het team. Ergens ook weer niet, want de mensen waar ik het meest mee heb gewerkt hier ga ik toch nog heel vaak tegenkomen. En er is altijd nog het eindfeest natuurlijk, haha.”

“Ja! Toen waren we gewoon als minuut, en daarna pas als huisband.”

“Súper, súper zenuwachtig. Ja. Maar ook echt met heel veel energie en zin natuurlijk. Het was gewoon het begin van het avontuur.”

“Ja het was een van mijn lievelingsoptredens! Ben daarna ook nog heel lang in de bar hier blijven hangen, om uiteindelijk midden in de nacht naar mijn studentencontainer hier om de hoek te zwalken. Daar plofte ik neer bij een huisgenoot op de bank die me vroeg wat ik had gedaan, waarop ik zei “Oh gewoon, bij DWDD gespeeld.”

“In het begin wel vaak ja, maar op een gegeven moment werd dat minder. En dat vond ik eigenlijk wel jammer, want ergens is het ook wel lekker om dat te voelen. Dan blijf je scherp. Gelukkig kwam het op een gegeven moment wel ietsje terug.”

“In zekere zin wel. Na de soundcheck hier, ga je eten en dan is het eigenlijk meteen door de uitzending in. Je word dan wel erg gesjeest, omdat je nergens een rustmomentje hebt. Nu trek ik me vlak na het eten altijd even kort terug, even uitademen en relaxen en dan weer door. Dan speel je ook veel beter.”

“Toch wel de allereerste keer dat we mochten spelen op de vrijdag. Iedereen was zo blij en we zaten zo ontzettend in de wolken. Het was echt dat gevoel van, ‘oke nu gaan we écht beginnen’. Ook heel leuk trouwens was dat Sander Dekker te gast was. Hij had net zijn plan om strenger te zijn op de Publieke Omroep en minder entertainmentprogramma’s uit te zenden, besproken aan tafel. Toen speelden wij direct daarna ‘Let Me Entertain You’ en liep ik van het podium af naar hem toe. Hij reageerde ZO ongemakkelijk. Vond ik echt heel erg grappig.”

“Absoluut de tweede keer dat we moesten spelen. Dat ging echt helemaal kut. We hadden er gewoon nog niet genoeg ons eigen ding van gemaakt en deden alleen maar de originele liedjes na. Daar baalde ik echt heel lang van.”

“Nou, ik word wel veel meer door mensen herkend op straat. Met name door een andere doelgroep, die me dan complimentjes geven over het optreden in de uitzending. Dat vind ik echt superleuk. Maar verder ben ik niet echt veranderd hoor.”

“Ik heb niet perse iemand in mijn hoofd, maar het zou wel heel erg gaaf zijn als het eindelijk een keer een vrouw wordt.”

“Ga vooral genieten! Maar ga ook juist die liedjes spelen, waarvan je aanvankelijk geen zin hebt om ze te spelen en geef er dan je eigen twist aan. Je groeit daarvan ontzettend snel als muzikant.”

“Haha, gewoon ontzettend veel spelen en schrijven. Ik heb geloof ik alsnog elke vrijdagavond een optreden en daar heb ik heel veel zin in. En natuurlijk komt mijn tweede album eraan, dus daar ga ik liedjes voor maken!”

“Jullie bedankt!”