Joni Kling maakte muurschildering voor Fidan en Renze

Van muurschilderingen tot schilderijen en tatoeages; Joni Kling is een Rotterdamse kunstenares die geen enkele kunstvorm uitsluit. Joni, die in 2016 haar weg vond binnen de kunst, heeft haar eigen studio en opende dit jaar haar eerste pop-up galerie.
Daarnaast is Joni’s werk terug te vinden in het kantoor van Fidan en Renze. Op de werkplek van de presentatoren, die Rotterdam in hun hart hebben gesloten, vult Joni's muurschildering ‘Rotterdam 010’ de wand. We waren benieuwd naar Joni's ideeën, inspiratie en werkwijze en belden met de kunstenaar.

Het is een selectie van de iconische architectuur van Rotterdam. Beroemdheden als de Euromast en de Erasmusbrug herken je meteen. Maar ook een oldschool icoon als De Hef heb ik erin verwerkt, de oude spoorbrug. Het modernst is De Rotterdam van Rem Koolhaas. Verder zie je de kubuswoningen iets abstracter weergegeven, en het Nationale Nederlandengebouw, dat nu Delftse Poort heet. En natuurlijk de rivier de Maas, die mag niet ontbreken.

(tekst gaat verder onder foto)

Ja, ik hou van symmetrie omdat het dingen abstracter maakt en minder letterlijk. Je herkent de Erasmusbrug bijvoorbeeld, maar door de verdubbeling wordt het een diamantvorm. Er ontstaan nieuwe vormen door ze tegenover elkaar te zetten.

En het spiegelen laat zien dat Rotterdam als het ware meerdere verschijningsvormen heeft en niet in één keer is te overzien. Meer dan in welke andere stad in Nederland heb je hier gloednieuwe, moderne gebouwen en dan direct om de hoek heel oude. Dat komt door het bombardement natuurlijk. Dat zorgt er ook voor dat je in de ene straat dure kantoren hebt met vlak daarnaast een tof initiatief in een anti-kraakpand. Daardoor is de stad veel minder overzichtelijk. Ik schilder ook uit de hand, zonder liniaal of tape, dus ook al lijken de delen precies hetzelfde, als je de tijd neemt en goed kijkt zie je de subtiele verschillen. Dat is met Rotterdam ook zo.

(tekst gaat verder onder foto)

Ja ik ben heel blij dat ik hier woon. Rotterdam komt meestal niet letterlijk in mijn werk naar voren. Maar ik raak wel geïnspireerd door de architectuur, de creativiteit, de mentaliteit en de diversiteit. Er is hier nog ruimte voor wonen, ateliers en initiatieven.

Altijd een lastige vraag, maar voor m’n zwartwit werk is Griekse en Egyptische kunst een inspiratie. Het is niet zo dat ik in Egypte ben geweest en zo’n stijl heb aangenomen, want ook de kunst van Maya’s en Inca’s fascineert me, dus dat zal je wel ergens terugzien. Verder zijn, Kubisme en Surrealisme een inspiratie, en Kandisnky, maar dat zie je meer in m’n gekleurde kunstwerken. Die zijn echt heel anders, gemaakt met een andere mindset.

Verder doe ik ook nog tatoeages en mode, Als iets op m’n pad komt wat ik leuk vind, wil ik dat op kunnen pakken. Ik realiseerde me dat ik niet op papier of doek hoef te werken, dat ik mezelf niet hoef te beperken.

(tekst gaat verder onder foto)

Ik vind het niet heel belangrijk. Over het algemeen noem ik mijzelf wel een kunstenaar, maar ik houd juist van diversiteit. De ene keer ben ik aan het schilderen, de andere keer aan het tatoeëren, dan weer aan het performen. Zo blijft het altijd spannend en dynamisch. Als ik één ding zou doen, zou ik het gevoel hebben dat ik iets mis. Verder vind ik het belangrijk om autonoom te werken. Ik kan iets in opdracht maken, maar ik doe het wel in mijn eigen stijl.

Als ik kijk naar mijn werk van één of twee jaar geleden, is dat alweer heel anders dan nu. Mijn schilderwerk wordt steeds abstracter. Verder spelen androgyne figuren vaak een rol. Maar het is niet mijn bedoeling om een specifieke boodschap over te brengen. Het is voor mij vaak een zoektocht naar het ultieme werk en de ultieme kracht, zonder dat hier een politieke boodschap achter zit. Ik begin ook nooit met een uitgestippeld plan. Maar natuurlijk zitten er maatschappelijke onderwerpen in je onderbewustzijn, dingen die je dagelijks meemaakt. Deze onderwerpen zien anderen dan toch weer terug in mijn kunst.

De eerste lockdown was voor mij eigenlijk een hele vruchtbare periode waarin ik even tot rust kon komen en ging nadenken over wat ik het belangrijkst vond. Ik heb in die periode een project gestart genaamd Isolation Portraits, waarin ik vanuit mijn atelier mensen portretteerde, die ook binnen zaten. Ik heb er eerlijk gezegd nu niet veel last meer van. In de eerste lockdown verviel er zo’n tachtig procent van mijn werk, aangezien ik toen nog veel bezig was met performen. Dan kom je een maand tot rust, maar vervolgens in de tweede maand denk je, “wat nu?” Ik denk dat iedereen daar wel last van heeft gehad. Ik ben er gelukkig erg goed uitgekomen. Ik ben een pop-up galerie gestart, waarbij ik rekening hield met de coronaregels.

Dat vind ik het heerlijke aan zzp’er zijn, ik heb geen idee. Er zijn natuurlijk wel een aantal plannen, ik ga in ieder geval bij een shop tatoeëren. Verder ga ik weer rustig verder werken aan mijn volgende pop-up shop. Ik zou het wel heel tof vinden om ook nog bij een galerie aangesloten te zijn, maar aan de andere kant denk ik ‘ik kan het ook zelf doen’. Wie weet komt er ook nog een galerie bij. Het kan allemaal. Het is zeker spannend, maar ik ga niks forceren!

Meer weten over Joni en haar kunst? Bekijk hier haar website of volg haar op Instagram.