Het VoorBeeld: Hans Wilschut

In ‘Het VoorBeeld’ vragen wij Nederlandse fotografen drie favoriete foto’s uit eigen oeuvre te belichten. Hoe kwam de foto tot stand? Wat is het verhaal achter de foto? En waarom is juist deze een favoriet van de fotograaf? Deze editie: Hans Wilschut.

Hans Wilschut legt zich al ruim 25 jaar als beeldende kunstenaar toe op fotografie. Zijn oeuvre wordt gedomineerd door opzichzelfstaande grootformaat fotowerken, in de traditie van de extreem weidse en gedetailleerde landschaps- en stadsgezichten uit het 17e eeuwse Veduta genre. Met grote aandacht voor het perspectief, neemt hij bij zowel dag als nacht, de mega-city als onderwerp voor zijn foto’s. Hij doet veel vooronderzoek en maakt gebruik van hoogwerkers om totale vrijheid in zijn composities te bereiken.

‘Een paar weken geleden kreeg ik een petitie toegestuurd uit Johannesburg. Het ging over de reclaimers van de stad; de mensen die met geïmproviseerde karretjes materialen verzamelen om te verwerken tot recyclebaar materiaal. Omdat hun werk vaak gevaarlijk is dragen de reclaimers meestal mondbescherming en dikke mutsen. Ze bewegen zich super rap voort en zien er een beetje gevaarlijk uit als je ze tegenkomt. Nu had het bestuur van Johannesburg bedacht dat de reclaimers maar eens een bedrag moesten afstaan van hun opbrengsten. Schandalig natuurlijk, want deze mensen hebben al weinig tot niets, zijn vaak dakloos, wonen onder bruggen, in kartonnen dozen of bezette gebouwen. Des te blij was ik dat na ondertekening van de petitie enige tijd later het bericht kwam dat deze plannen niet doorgingen. Ik heb veel werk gemaakt in Johannesburg over het welzijn van de stad en de foto die ik van de reclaimers maakte ben ik sindsdien nog meer gaan waarderen.’

‘Het komt vaak voor dat het avontuur om een foto te maken voor mij bijdraagt aan hoe ik de foto waardeer, al heeft het niets te maken met de inhoud van het beeld. Zo maakte ik in Napels een interpretatie van een schilderij van Caspar van Wittel. Hij had daar in de zestiende eeuw de Darsena geschilderd en op zijn schilderij zag je de oorlogsvloot afgebeeld tegen het decor van Capo di Monte. De marine van Napels heeft hier nu haar basis en juist op deze plek had ik bedacht om vanuit een hoogwerker mijn foto te maken. Hiervoor had ik de toestemming nodig van de korporaal en ik vloog naar Napels om hem te ontmoeten en te overtuigen van mijn plan.

Een aantal weken later stond ik een paar uur in de hoogte te wachten op het juiste licht, bewaakt door vijf man marinepersoneel. Toen de foto eenmaal in het museum te zien was ben ik nog een keer naar Napels gegaan. Ik had een print meegenomen voor de korporaal die mij supertrots uit eten nam in het restaurant voor oudgedienden.’

‘Al maandenlang zijn de musea in Nederland gesloten voor het publiek en daarmee ook mijn tentoonstelling over het toeristische dorpje Hallstatt (Oostenrijk) in de Kunsthal van Rotterdam. Als onderdeel hiervan maakte ik een aantal tweeluiken voor- en tijdens de pandemie.

Op één daarvan kwam een dame op het balkon polshoogte nemen. Ze had denk ik door dat ik voor een gemiddelde toerist wel erg lang op deze plek bleef staan. Een jaar later stond ik er weer en zij ook. Ze keek met dezelfde afwijzende blik in de camera, de toeristen waren grotendeels verdwenen. Het mooie was: ze verscheen in bijna precies dezelfde pose in beeld. Haar man kwam nu ook kijken en nam zelfs een foto van mij. Verrassend genoeg raakten we daarna in gesprek. De alleraardigste dame bleek van Nederlandse afkomst. Het echtpaar voelde zich zo langzamerhand vogelvrij, in dit door toerisme overspoelde dorp. Maar in het jaar van de pandemie was het aanzienlijk rustiger geworden. Ik hoop dat de Nederlandse regering zo snel mogelijk de deuren van de musea weer opent, zodat het publiek de tentoonstelling ‘This Is Hallstatt, Kein Museum’ mag komen bekijken.’

This Is Hallstatt, Kein Museum is nog t/m 26 september in de Kunsthal te Rotterdam. Benieuwd naar meer werk van Hans? Check zijn Instagram-pagina en website!