T.J. Miller: Meticulously Ridiculous: Een (komisch) ongeleid projectiel

Onlangs werd bekendgemaakt dat komiek T.J. Miller niet terugkeert in het vijfde seizoen van HBO-serie Silicon Valley. De onbeholpen krullenbol, die al sinds 2014 in de huid kruipt van Erlin Bachman, houdt het voor gezien. Er werd meteen gespeculeerd: was er een conflict tussen de kabelzender en de acteur? De breuk bleek niettemin een wederzijdse, professionele beslissing (waarmee wel direct de vraag rijst: is Silicon Valley dan nog wel leuk?). Met zijn HBO-special Meticulously Ridiculous bewijst Miller – een komisch ongeleid projectiel – nog maar eens dat hij veruit de meest geestige acteur is uit de sitcom. Nu maakt hij dus, beginnend met deze show, zoals hij het zelf verwoorde in een interview, ‘een sprong in het diepe’.

Miller keert terug naar zijn roots in Denver, Colorado. Voordat hij opkomt, heeft hij al de nodige flesjes water over zichzelf heen gekieperd. Dat is zijn trademark. Doorweekt begint hij aan zijn bespiegelingen over omgangsvormen in Denver, ten opzichte van het hautaine New York en Los Angeles, met nog een aantal flesjes in zijn kontzakken, en nog meer flesjes op het podium. Miller maakt er tussendoor geen geheim van dat zijn act nogal leunt op de nodige rekwisieten (waterspray en een strijdbijl). Tegen het einde tilt zijn vrouw – zij is het onderwerp van een flink aantal anekdotes – nog een tweetal pompoenen op het podium.

Sowieso moet Miller het meer hebben van de manier waarop, dan de inhoud. Hoewel hij af en toe een spervuur aan virtuoze ideeën het publiek in schiet: dat hij buitengewoon intelligent is, dat staat buiten kijf – daarom past hij ook zo goed in Silicon Valley. Bovenal heeft hij er zichtbaar plezier in; hij gaat interactie met het publiek niet uit de weg, met hilarische momenten tot gevolg. Zoals wanneer hij een denkbeeldige klootzak aanwijst, hem omdoopt tot ‘coole leraar’ en vervolgens een heel achtergrondverhaal (hij was een drugsdealer) over hem verzint.

Grappen over drugs zijn onoverkomelijk: Miller is een fervent roker van wiet. ‘Ik gebruik het tegen angst. Angst om opgepakt te worden voor het bezit van marihuana.’ High zijn heeft nog meer nadelen, zoals paranoia: ‘Als ik wegkijk op een feestje, dan heb ik het idee dat ze me allemaal belachelijk zitten te maken.’ Zo’n fijn onnozel vermoeden weet hij dan uitermate grappig over te brengen via een enkele, noeste blik. Waarop het onderwerp pijlsnel verschuift naar iets anders willekeurigs: de uitvinder van pindakaas; feminisme; de dood; een boerderij (waar je boeren van lucht kan oogsten). Dan vraagt hij zich af of huisdieren geen dier-slaven zijn. Je kan natuurlijk niet letterlijk natrekken, via een doodgewoon gesprek, of het dier het naar de zin heeft.

Zo springt Miller telkens van de hak op de tak. Hij biecht op dat hij ‘wel een druktemaker is’. Het maakt hem ook allemaal niets uit, getuige zijn top tien reasons I don’t give a fuck. ‘Als de mensheid ooit terugblikt op deze periode, dan zullen we ons afvragen waarom we vlees eten, terwijl dat niet noodzakelijk is. Ik heb evenwel vandaag al twee keer een baconburger gegeten. Het varkentje smaakt goed op het rund.’