Het wonderlijke avontuur van Patty Brard in Amerika

‘LUV’s Patty spoorloos’, kopte De Telegraaf op 17 juli 1980 op de voorpagina. Patty Brard, de 25-jarige zangeres van het damestrio dat wereldwijd optrad met hits als ‘You’re the greatest lover’ en ‘Trojan horse’, was er vandoor. Officieel lag ze ziek in bed, maar ‘in Hilversum gelooft men echter, dat er nog een andere reden is, dat LUV op het ogenblik uit elkaar is gevallen. Patty zou nl. hevig verliefd zijn geworden op de Italiaanse muziekuitgever Carlo Nassi [sic], die zij tijdens een tournee van LUV in Mexico ontmoette.’

Credits: HH

En zo was het. In de Gooise villa van platenbaas Bart van der Laar had Brard een onbekende Italiaan ontmoet, gestoken in een spijkerbroek en voorzien van een gitaar. Ze vond hem ‘een lekker ding,’ zoals ze liet optekenen door journalist en vriend Pieter Ploeg in haar biografie De naakte waarheid (Uitgeverij Strengholt, 2003), maar toenadering zocht ze niet. De gitarist, die Carlo Nasi heette en vier jaar ouder was, dacht daar anders over. Tot in Mexico en New York reisde hij achter Luv’ aan, zodat Brard, na het zoveelste optreden aan het andere eind van de wereld, steeds weer met hem werd geconfronteerd. Er ontstond blijvend contact en de twee werden, inderdaad, verliefd. Voor wie zich afvraagt waar die muzikant in spijkerbroek al die vliegtickets naar verre oorden van betaalde: Nasi bleek een schatrijke erfgenaam te zijn van de familie ­Agnelli, de dynastie achter autofabrikant Fiat. Met zijn nieuwe geliefde vestigde hij zich in Los Angeles.

Credits: HH

De plotselinge vlucht van Brard paste bij de vrouw die Nederland in de voorafgaande jaren had leren kennen: mooi, impulsief en met een hang naar avontuur. Ze was op haar elfde vanuit Nederlands-Nieuw-Guinea naar Rijswijk gekomen, had onder meer modellenwerk gedaan en belandde in de muziekindustrie. Ze solliciteerde als secretaresse bij muziekproducent Hans van Hemert, maar die was zo onder de indruk dat hij naar verluidt al een paar uur na het gesprek voor haar deur stond met twee flessen champagne. ‘Jij wordt geen secretaresse, jij wordt een ster.’ Naast José van de Wijdeven (later Hoebee) en Marga Scheide plaatste hij haar in de sexy meidengroep Luv’. Het grote succes kwam in 1978 met het lied ‘U.O. me (you owe me)’ – bekendste regel: ‘You’re very welcome in Waldolala’– dat de openingstune was van het VPRO-programma Het is weer zo laat! Vanaf dat moment draaide Brard mee in een circus dat 7,5 miljoen platen verkocht en de tv- en liveoptredens, hotelovernachtingen en vliegreizen aan elkaar reeg. Ze trouwde ook nog eens met de populairste televisiepresentator van Nederland: Ron Brandsteder. Niet veel later liet ze haar wereld kantelen. Ze scheidde na acht maanden, in de band namen de irritaties toe en Brard stoorde zich aan de hoogte van haar inkomsten. Dat was het moment waarop ze de Italiaanse muzikant-miljonair ontmoette met wie ze de wijk nam.

Credits: HH

Producent Van Hemert, die naar eigen zeggen ‘een goede klik’ met Brard heeft, zit die stap nog steeds niet lekker. ‘Wij waren met zijn allen ontzettend boos op haar. Zij is uit de club vertrokken met een ontzettend lullige smoes, namelijk dat ze overspannen was. De ware reden lag in haar ontmoeting met een Italiaanse meneer die, zo is mij later verteld door de manager van Luv’ en de andere twee dames, zoveel zei als: wat moet jij met dat k.u.t.-groepje? Kom lekker met mij naar Californië, ik ken Eric Clapton en dan gaan we lekker muziek maken.’ Van Hemert had juist voor Luv’ een contract gesloten met een Franse platenmaatschappij ter waarde van 2.250.000 gulden, maar dat kon de prullenbak in door Brards vertrek. ‘Luv’ was nog lang niet klaar en uitgemerchandised. Maar Patty heeft “ikke ikke ikke en de rest kan stikken” altijd hoog in het vaandel gehad.’

Credits: HH

In Los Angeles liet Brard de hectiek van het artiestenbestaan achter zich. Terwijl Nasi zich eraan zette om langs juridische weg enkele tonnen aan royaltyguldens van Luv’ voor haar los te peuteren (wat later zou lukken), namen de twee hun intrek in een villa in de luxueuze wijk Hidden Hills. Alleen al de vier gewapende bewakers gaven aan dat een nieuw hoofdstuk was begonnen. ‘Het was Alice in Wonderland,’ duidt journalist Ploeg. ‘Een mooi huis, een zwembad in de tuin, altijd mooi weer. En de grootste muzikanten ter wereld als buren.’ Wat je zegt: zanger Marvin Gaye woonde één deur verder, collega Jermaine Jackson resideerde een eindje verderop in de straat. Brard bezocht Lionel Richie thuis en nodigde bij een andere gelegenheid Sheila E. uit met haar vader Pete Escovedo en Carlos Santana. Over het kleinste kamertje van actrice Joan Collins liet ze noteren: ‘Die vrouw heeft haar hele toilet volhangen met covers van tijdschriften met haar foto. (…) Ik had nog nooit zo’n fraaie wc gezien.’

Credits: HH

Als journalist van de Arnhemsche Courant (later opgegaan in De Gelderlander) had Ploeg weliswaar Luv’ gevolgd, maar Brard leerde hij pas goed kennen tijdens de Olympische Spelen in Los Angeles van 1984. In het kielzog van zijn vader, toenmalig staatssecretaris van Landbouw Ad Ploeg, bezocht hij in de Californische stad een ‘Holland Party’ waar zij ook aanwezig was. ‘Ik zag haar op dat feest en sprak haar aan, waarop ze mij herkende. Vervolgens hebben we heel lang herinneringen op staan halen.’ Brard nodigde Ploeg uit voor een barbecue in Hidden Hills. ‘Ik keek mijn ogen uit. Bij de ingang van de wijk stonden slagbomen, waar je aan de bewaking moest doorgeven wie je was en voor wie je kwam. Ze hadden een lijst met namen. De woning van Patty en Carlo was gigantisch, met een tuin zo groot als een voetbalveld. Hij haalde bier, zij verzorgde de Indische barbecue. Het was een klein feestje, voor een man of tien. Mijn vader was er ook bij, en mijn broer met zijn vrouw. En Wim Suurbier, de oud-voetballer, die in Amerika voor een bloemenimporteur werkte.’

Het jetsetleven van Brard en Nasi beperkte zich niet tot Los Angeles. Het stel bezat een flat op de Prinsengracht in Amsterdam en een huis in Monte Carlo, en verbleef regelmatig in Zuid-Frankrijk, Rome en Milaan. De familie Agnelli had nauwe banden met voetbalclub Juventus en de Formule 1-stal van Ferrari en nodigde het koppel geregeld uit om een wedstrijd of race bij te wonen. In Turijn, de thuisbasis van de familie, had Brard niet eens een creditcard nodig. ‘Ging ik winkelen met het zusje van Carlo en we hoefden alleen maar een handtekening op de bon te zetten,’ schrijft ze in haar biografie. ‘De chauffeur erachteraan om de tassen te dragen en wij gingen fluitend van de ene winkel naar de volgende. Die middag – zo bleek later – hadden we voor honderdduizend dollar lopen shoppen. In drie straten. Doet u dat truitje maar in álle kleuren.’

Credits: HH

Ondertussen bleef de amusementswereld trekken. Nasi werkte in Los Angeles voor platenmaatschappij Wea International (van Warner), waar hij jonge talenten begeleidde. Hij wilde dat zijn nieuwe vriendin internationaal zou doorbreken. Ze besloten liedjes te schrijven, professionele muzikanten in te huren en een studioplaat te maken. Dat mocht wat kosten. Richard Page, die later de band Mr. Mister zou oprichten (van de wereldhit ‘Broken wings’), zong in het achtergrondkoor. Toetsenist Billy Preston, eerder te horen geweest op Beatles-platen en Sticky Fingers van The Rolling Stones, deed mee. Percussionist Paulinho da Costa, van Michael Jacksons Thriller en Madonna’s True Blue. Patty Brards eerste soloalbum, All This Way (1981), verscheen in vijf landen, waaronder Argentinië en Japan. Van Hemert vond er niet veel van. ‘Het is flauw om te zeggen, maar het was niks. Al was het ook niet schaamteloos slecht. Ik dacht gewoon: waarom zou je zoiets maken, zonder toegevoegde waarde?’ De single ‘Hold on to love’ deed het aardig, maar bleef in Nederland steken op de negentiende plek in de Top 40. Dit ondanks een fors publiciteitsoffensief, met name op televisie. Zo was Brard te zien in goed bekeken programma’s als Nederland muziekland en TeleBingo en mocht ze in Toppop vier nummers ten gehore brengen. ‘Er wordt gefluisterd dat Patty’s vriend Carlo Nasi handenvol geld moet hebben betaald om deze grootscheepse promotieactiviteiten op gang te brengen,’ sneerde De Telegraaf.

Credits: Telegraaf

 

Hetzelfde gerucht deed de ronde bij een presentatieklus die Brard in Italië binnensleepte. ­Tussen 1983 en 1985 had zij Ralph Inbar bijgestaan in het populaire verborgencameraprogramma Bananasplit, waarvoor ze eens per maand naar Nederland werd gevlogen. In het laatstgenoemde jaar verdiepte ze zich twee weken lang intensief in de Italiaanse taal, om auditie te doen voor de co-presentatie van het muziekfestival van Sanremo. ‘Een hele week televisie, elke avond live,’ legde Brard vier jaar geleden uit in dit blad. Uit driehonderd kandidaten werd ze uitverkoren, mede dankzij de bemoeienis van hoofdpresentator Pippo Baudo. ‘Eenmaal gekozen, moest ik groten der aarde als Duran Duran en Frankie goes to Hollywood in het Engels interviewen – die Italianen spreken natuurlijk geen woord Engels – en dat weer naar het Italiaans vertalen.’ Brard voegt er in haar biografie aan toe dat met name zanger Simon Le Bon van Duran Duran erg te spreken was over haar: in een onbewaakt ogenblik zou hij erin geslaagd zijn met zijn tong haar oor te strelen, om Brard nadien tot in Zuid-Frankrijk te achtervolgen. Presentator Baudo beloofde haar na afloop een grote toekomst, mits er voor hem een romantisch avontuur in het vat zat. ‘En met dat voorstel was het hoofdstuk Italië meteen uit.’

Credits: HH

Thuis in Los Angeles hadden grote gebeurtenissen plaatsgevonden. Brard was officieel getrouwd met Nasi, en vooral had ze het leven geschonken aan haar eerste kind: dochter Priscilla, in 1983. Het gezin verhuisde naar de wijk Pacific Palisades, gelegen tussen Malibu en Santa Monica. Ondertussen ging het jetsetleven door. Een diner in Cap d’Antibes ter ere van Liza Minnelli. Paaseieren zoeken in de tuin van prinses Caroline van Monaco. Thuis bij biermagnaat Freddy Heineken, die een binnenkomend telefoontje van koningin Beatrix op de intercom zet: of hij spaghetti wil komen eten met de prinsjes. Brard maakte met Nasi nog twee albums: You’re In The Pocket (1982) en Red Light (1985), waarvan die laatste een duet bevatte met voormalig The Temptations-lid Eddie Kendricks. Ze leverden weinig reuring op.

Langzaam ontstond er een verwijdering tussen de twee echtelieden. Brard kreeg het gevoel dat ze ‘naar feestjes en dinertjes [werd] meegenomen, louter en alleen als opvulling,’ schrijft ze in haar biografie. Het vele reizen ging haar tegenstaan. ‘Vanaf mijn jongste jeugd was ik altijd maar onderweg. Nu was ik ouder, ik had een kind en toch ging het zigeunerbestaan door.’ De twee gingen uit elkaar. Brard verhuisde met haar dochter naar het appartement aan de Prinsengracht. Weekblad Nieuwe Revu, mogelijk inspelend op Brards hernieuwde bekendheid sinds een fotoreportage in de Nederlandse Playboy van een jaar eerder, pakte in 1989 uit met een vijf pagina’s tellend interview. Daarin bekende Brard onder meer dat haar muzikale carrière als een nachtkaars was uitgegaan: ‘Het is niet geworden wat ik verwachtte.’ Terugblikkend op de tournee rond haar laatste plaat was ze erachter gekomen dat een solocarrière als zangeres niet bij haar paste. ‘Een doffe ellende van eenzaamheid. Zo’n studio waar je dan in je eentje zit te wachten. Afschuwelijk.’

Credits: ANP

Brard ging zich richten op het presenteren. De nieuwe, commerciële televisiezender RTL-Véronique (het latere RTL) huurde haar vanaf het najaar van 1989 in om een variant op Bananasplit te presenteren: Gááán met die banaan. Het programma werd geen succes. Ook financieel kreeg ze met een grote tegenslag te maken. Ze begon een liefdesrelatie met jeugdvriend Eric Peute, met wie ze het nieuwe boulevardblad Hallo! opzette. Peute betoonde zich een onbetrouwbare zakenpartner: toen het blad in 1994 op de fles ging, bleek alles op Brards naam te staan en bleef zij achter met een schuld van 2,7 miljoen gulden. Over de therapie die haar door die periode sleepte, praat Brard – die inmiddels voor de vierde keer is getrouwd – deze week op televisie in BN’ers in therapie. Twee weken geleden blikte ze er in Pauw op vooruit. Het gesprek nam een pijnlijke wending toen interviewer Jeroen Pauw informeerde naar die andere bron van leed in haar leven: het moeizame contact met Priscilla. Brard liet, met zichtbare tegenzin, weten dat ze haar dochter al acht jaar niet gezien heeft, ‘omdat er een soort boosheid is ontstaan omdat zij vindt (…) dat ik altijd werk en dat ik altijd bezig ben en niet genoeg tijd voor haar heb.’ Probeerde ze contact met Priscilla te krijgen? Dat ging Pauw niets aan, stelde Brard.

Pieter Ploeg: ‘Patty heeft hoge toppen en diepe dalen gekend. Amerika was, denk ik, haar gelukkigste tijd.’