Ezra: sympathieke tearjerker over autisme

Een film over een gescheiden vader die zijn autistische zoontje beter leert kennen tijdens een roadtrip door de Verenigde Staten; sentimentaliteit ligt dan natuurlijk op de loer. In Ezra krijgen we die ook, maar dat is (meestal) best fijn.

Het jongetje Ezra heeft de diagnose autisme en zit op een normale lagere school. Hij valt daar ietwat uit de toon (spreekt met een raar bekakt Brits accent, is heel druk, kijkt Breaking Bad in één ruk uit), maar zijn vader Max vindt dat het jochie er thuishoort, en beslist niet naar een speciale school voor autisten dient te worden verplaatst, en al helemaal geen pillen moet slikken. Max, een prettig extraverte rol van Bobby Cannavale (The Watcher, Vinyl), is een stand-up-comedian en gescheiden van moeder Jenna (Rose Byrne uit Physical) die veel bedachtzamer is dan de hyperdrukke Max, die na de scheiding van Jenna bij zijn vader Stan (Robert De Niro) is gaan wonen. Maar op een dag gaat Ezra te ver in de klas en besluiten de psychiater, de school en moeder Jenna dat Ezra misschien toch beter naar een speciale school voor autisten kan gaan én bovendien aan de medicijnen moet. Max, die net heeft gehoord dat hij een optreden mag doen bij Jimmy Kimmel, gaat door het lint en doet zoals gewoonlijk precies wat hij níét moet doen: hij neemt Ezra in de geweldige klassieke Cadillac van vader Stan mee naar LA om daar de show te doen en te voorkomen dat Ezra aan de pillen moet. Ezra vindt het (aanvankelijk) erg leuk, maar juridisch gezien is het ontvoering. Iedereen is kwaad en ongerust. Er komt een Amber Alert.

Wat voor en tijdens de roadtrip leuk is aan deze film, is dat de cast zo vlekkeloos en mooi samenwerkt; dit is echt een ensemble-film. Ezra is erg grappig en ontroerend, Max is een botte idioot met een hart van goud, moeder Jenna is de enige echt verstandige in de film en zeer liefdevol en Stan is een sympathieke oude norse vent die te lang geen sorry heeft gezegd tegen zijn zoon Max. De acteurs redden de film grotendeels van de grootste fout in het script: waarom verzin je bij een op zichzelf lief en mooi portret over de verhouding tussen vaders, moeders en zonen, in hemelsnaam als leidraad een niet erg relevante roadtrip naar Jimmy Kimmel om daar een stand-up-set te doen? Het is ongeloofwaardig en leidt af van de talrijke geestige momenten en kleine vondsten - een gestolen pan blijft een kleine en erg grappige rol spelen in de film - en vader Max en zoon Ezra hebben veel lol en ontroeren zeer op momenten, met een aardig hoog brok-in-de-keel-gehalte soms.

Over autisme krijg je niet per se veel meer te weten dan je al wist, maar de crux van Ezra is misschien juist dat autisten gewoon mensen zijn, met een iets andere gebruiksaanwijzing dan de handleiding die eigenlijk alle mensen met zich meesjouwen. De acteurs en de humor en ontroering redden de film van het rare centrale concept van die tocht naar Kimmel en als je zin hebt in een kundige tranentrekker die niet mierzoet is en vaak grappig, werkt Ezra prima.

Ezra, vanaf donderdag 30 mei 2024 te zien in de bioscoop