Drive-Away Dolls: liederlijke lesbische road-movie

Deze eerste solo-regie van regisseur Ethan Coen is ranzig, flauw én best te pruimen. Twee lesbische jonge vrouwen worden in 1999 achtervolgd door criminelen tijdens een door seks gedomineerde autoreis naar Florida.

Is het leuk als lesbiennes zichzelf bevredigen met gipsen afgietsels van de erecte penissen van beroemde politici? Als het de hele tijd gaat over zoveel mogelijk seks hebben, op een gegeven moment met een heel lesbisch football-team? En als de boeven opzichtig oliedom zijn en zich op een slapstick-achtige manier door het verhaal heen blunderen? Bij tijd en wijle wel, maar een hele film lang is nogal uitputtend en deze vulgaire flauwekul werkt af en toe op de zenuwen. Maar uiteindelijk toch ook wel op de lachspieren.

Margaret Qualley (Maid) speelt Jamie, een onbekommerd promiscue lesbienne die we veelvuldig zien klaarkomen. Geraldine Viswanathan (Hala, Miracle Workers) speelt de serieuze Marian, die volgens Jamie na drie jaar seksuele onthouding nodig een beurt moet hebben (haar woorden - termen als vulva en neuken vliegen je anderhalf uur lang om de oren). De twee besluiten, om de dagelijkse sleur te doorbreken, een huurauto naar Tallahassee, Florida terug te brengen (in de Verenigde Staten is het onbetaald repatriëren van huurauto’s een manier om gratis te reizen). Marian heeft er eigenlijk niet heel veel zin in, maar stemt toch toe. Onderweg probeert Jamie zelf zoveel mogelijk seks te hebben door het frequenteren van lesbische bars, maar ook de preutse en licht depressieve Marian aan een one-night-stand te helpen. Marian wil dat helemaal niet, die wil een betekenisvolle relatie en dán pas seks, maar daar wil Jamie niks van horen. Het is - want dat is echt de teneur en het niveau van Drive-Away Dolls - namelijk hoog tijd voor benen wijd!

Als kijker word je net zo doodmoe van Jamie als Marian van haar wordt, en dat Jamie het allemaal ten diepste goed bedoelt, maakt het eigenlijk alleen nog maar erger. Totdat het Jamie begint te dagen dat ze Marian helemaal nooit richting orgasmes krijgt als die betekenisvolle relatie er niet eerst is. En omdat die niet bepaald gloort aan de horizon, besluit ze dan maar zelf te proberen om die partner voor Marian te zijn. En dan wordt, je zag het al van verre aankomen, Drive-Away Dolls alsnog best een lieve film. Een onwaarschijnlijke romance waar het plot van de blunderende boeven en de gipsen dildo’s dan kunstig doorheen wordt gevlochten, met een amusante kleine rol van Matt Damon als kers op de taart.

Ethan Coen was samen met zijn broer Joel verantwoordelijk voor de regie en de scripts van briljante films als The Big Lebowski en No Country for Old Men. Dit is zijn eerste solo-project, dat hij samen met zijn lesbische echtgenote Tricia Cook schreef. Het is melige, subversieve ongein, die een soort lange neus trekt naar conservatief Amerika maar wel ongegeneerd oppervlakkig blijft. Ethan Coen kan, in elk geval in combinatie met broer Joel, veel beter, maar had duidelijk zin in een sexploitation genre-komedie. De film doet mild glimlachen en soms zuchten, maar bevat in sommige momenten meer warmte en gevoel dan het hele oeuvre van de gebroeders Coen bij elkaar. Dat oeuvre is weliswaar vaak briljant en veel slimmer humoristisch dan Drive-Away Dolls, maar het is ook best kil en klinisch. Daarvan kun je Drive-Away Dolls niet beschuldigen. De scènes waarin een piepjonge Marian op de trampoline op en neer stuitert om de blote buurvrouw in de buurtuin te kunnen zien, zijn het ontroerendste en puur menselijkste dat Ethan Coen ons sinds de existentiële wanhoop van Barton Fink (1991) in de bioscoop liet zien.

Drive-Away Dolls, vanaf donderdag 22 februari 2024 te zien in de bioscoop