Camp Courage: sympathiek maar onnodig sentimenteel

Documentairemaker Max Lowe portretteert een Oekraïense vluchteling en haar moeder tijdens een spannend zomerkamp in Oostenrijk. 

De levens van Milana en haar grootmoeder Olga zijn met het uitbreken van de oorlog in Oekraïne volledig op hun kop gezet. De twee zijn, nadat ze eerder al vluchtten uit de Krim, uiteindelijk ook hun land ontvlucht. In Camp Courage toont documentairemaker Max Lowe de bijzonder band tussen de twee. Je krijgt meteen sympathie voor ze, misschien wel omdat ze niet kwaad zijn of rancuneus, maar juist vol levensvreugde. Tegelijkertijd kampen Olga en Milana met trauma’s. In de film is te zien hoe ze afreizen naar een zomerkamp in de Oostenrijkse Alpen, waar Milana onder meer een cursus bergbeklimmen krijgt.

De instructeurs zijn oorlogsveteranen en begrijpen vanwege hun achtergrond ook enigszins de situatie waarin Milana en haar grootmoeder zich bevinden. Lowe windt er ook geen doekjes om dat het bedwingen van bergen fungeert als een metafoor, als een hoger doel: als de berg eenmaal beklommen is dan kan je vanaf de top de wereld erachter zien. Dan kan je verder met je leven. En dat is ook wat Milana en Olga als plan hebben: op een positieve manier het leven voortzetten.

Die boodschap ligt er in Camp Courage dik op, alleen al de titel spreekt boekdelen: hoe vind je na een ingrijpende gebeurtenis weer de moed om verder te gaan? Waar de film eerst nog interessant oogt omdat Lowe veel filmt vanuit Milana’s kinderperspectief kan hij het verderop niet laten om te vervallen in onnodige sentimentaliteit, zoals wanneer hij een instructeur interviewt die emotioneel wordt. Op zulke momenten wil Lowe zo graag een emotionele respons bij de kijker afdwingen dat hij de boel forceert. Camp Courage is een gemankeerde documentaire met sympathieke mensen.

Camp Courage, vanaf zondag 15 oktober 2023 bij Netflix