Welke kandidaten van Per Seconde Wijzer maakten grote indruk op Erik Dijkstra?

In de afgelopen vier jaar heeft Erik Dijkstra menig kandidaat voorbij zien komen bij Per Seconde Wijzer, maar wie maakte de meeste indruk op hem?

Toen mij in het jaar onzes ­Heeren 2018 werd gevraagd of ik Per seconde wijzer wilde presenteren, moest ik daar eerst even goed over nadenken. Het programma werd op dat moment al sinds de vroege Middeleeuwen gepresenteerd door Kees Driehuis en ik maakte me oprecht zorgen of ik die grote schoenen wel kon vullen. Daarnaast was ik eerlijk gezegd een beetje bang voor de kandidaten. Of zoals ze bij PSW zeggen: de spelers.

Per seconde wijzer-spelers vormden in mijn ogen een apart slag mensen. Slim en ook nog eens bereid om zich op tv voor de leeuwen te storten. Zouden die mij wel pruimen? En welke rol neem ik nou in ten opzichte van de kandidaten?Vlug leerde ik twee belangrijke regels die niet echt gebruikelijk zijn in de tv-wereld maar me wel ontzettend hebben geholpen: ‘Het draait niet om jou’ ‘De Spelers zijn de sterren’
Pas toen het me lukte die regels echt tot me door te laten dringen, lukte het me ook om de teugels van het programma wat steviger in handen te nemen. En man o man wat heb ik genoten van de sterren van onze show.

Ach, ik herinner me nog Milan Mosart, een jonge student gezegend met een indrukwekkende bos krullen. Na drie foutloze rondes Tegenwoordige Tijd in een moordend tempo besloot hij tot onze stomme verbazing níet door te gaan voor een vierde. ‘Ja dit is al best veel geld, dat kan ik eigenlijk niet missen als arme student.’ Later hoorde ik dat hij zo teleurgesteld was in zichzelf dat hij een oud en verlaten kippenhok achter de studio in elkaar wilde trappen. Ik hoop hem ooit nog eens terug te zien.

Of Paul Zieltjens, de sportspeler die het winnen van zijn vierde ronde opdroeg aan zijn overleden vader met wie hij zoveel sportfragmenten samen had gekeken. Het kwam recht uit het hart en raakte mij ook onverwacht recht tussen de ogen. Omdat ik natuurlijk terugdacht aan mijn eigen lieve vader. Met wie ik altijd sport zat te kijken en die ook alweer een paar jaar terug de laatste weg is gegaan. Met een raar geknepen stemmetje wenste ik de kijkers nog een fijne avond.

En natuurlijk theatermaker Sadettin Kirimiziyuz die drie rondes Geschiedenis overleefde en dat later nog verwerkte in een voorstelling. Gelukkig vertelde hij daarin niet dat we vreselijk de slappe lach kregen na een vraag over de Tweede Wereldoorlog (‘die hebt u maar mooi overleefd’) zodat de opnames even stil moesten worden gelegd.

Onvergetelijk was Huub Kaak, een krasse tachtiger uit Amsterdam die indruk maakte met zijn levensverhaal. Om zijn studie te betalen, had hij jarenlang gebokst op kermissen. Dat is een roman van één zin. Ook was er een dame uit het midden van het land. Ze werkte bij de belastingdienst en ik werd doodzenuwachtig van haar, om tal van redenen. De gevaarlijkste reden, was dat we ervan overtuigd waren dat ze naar mijn papiertje gluurde en daar vervolgens haar antwoorden op aanpaste. Sindsdien heb ik een verhoogd lessenaartje voor mijn neus zodat de spelers alleen nog in mijn papieren zouden kunnen kijken als ze over de tafel zouden klimmen.

Hoe kunnen we ooit Conny Wullings vergeten? De Rotterdamse wervelwind die over zichzelf vertelde zonder te stoppen en zich live op tv het leplazerus schrok toen ik haar moest mededelen dat het Spookslot van de Efteling zou gaan sluiten. Conny was zo spraakmakend dat ze de kijkers online verdeelde in twee kampen: kamp deze-vrouw-mag-nooit-meer-terugkomen en kamp ik-zou-zo-met-haar trouwen. Zelf zit ik uiteraard in het tweede kamp, maar dat zal ik nooit hardop zeggen.

En ik herinner me natuurlijk ook sportspeler Jeroen. Die in de aller-allerlaatste vraag van de vierde ronde een vraag kreeg over artiesten die optraden tijdens de pauze van de Superbowl. Was dat een rare vraag? Niet voor wie vaker Per seconde wijzer kijkt. Kort daarvoor won een speler zijn vierde ronde met een vraag over artiesten die zongen bij de opening van de Olympische Spelen. Die vond ik lastiger. Maar nu dacht Jeroen opeens dat ‘(I can’t get no) Satisfaction’ door Michael Jackson werd gezongen en ging nat. Na afloop dronken we een glas, zoals dat pre-corona gebruikelijk was. Jeroen was verdrietig en gaf eerlijk toe dat hij een black-out had. Ik probeerde hem te troosten door te vertellen dat ik ooit in de finale van De slimste mens ten onder ging door een kolossale blunder en daar tot op de dag van vandaag gefrustreerd over ben. Ik ken die pijn.
En mijn rol ten opzichte van die spelers? Die is een beetje ambivalent. Soms ben ik Vergilius die je door de ringen van de hel heen loodst, soms ben ik Mephisto die je het vuur na aan de schenen legt. Je lijkt open, maar bent het juist niet, beet een ex-geliefde mij ooit toe. En zo is het wel, geen genade voor die hen die straffeloos voort denken te razen, maar toch ook vooral Liefde voor de spelers, de sterren van de show.

Per Seconde Wijzer, maandag t/m donderdag om 19:50 op NPO2