Wat leert kanker je?

Als er kanker in je leven komt, ga je pas nadenken over wat echt belangrijk is in je leven. De Over Mijn Lijk-deelnemers en hun naasten dealen dagelijks met de invloed van kanker in hun leven.

In de laatste aflevering van de Over Mijn Lijk-podcast vertellen Eva, uit het afgelopen seizoen, en Chiara, de zus van oud-deelnemer Irene, over de levenslessen die kanker hen leerde. Later schuift David, goede vriend van Jip uit seizoen zeven, aan.

Hoewel haar zus Irene inmiddels niet meer leeft, weet Chiara nog goed hoe ze omging met haar ziekte. ‘Het feit dat ze ziek was, was rot en vervelend. Maar daar kan je ook niks aan doen, dus het is het even rot vinden en dan weer door. Dus er niet in blijven hangen en het juist gebruiken om meer uit het leven te halen, om niet te wachten met die tatoeage, een gesprek, een wat dan ook. Gewoon veel meer nu leven.’ Eva stemt hiermee in; zij vertelt dat haar ziekte naast het verdriet ook veel grappige momenten geeft: ‘Ik vind het alleen maar mooi, dat je niet alleen het slechte kan zien, maar ook gewoon eigenlijk het grappige; een beetje the dark humour.’

Terminaal ziek zijn of een terminale ziekte ervaren in je directe omgeving, laat je niet onberoerd. Het verandert je mind-set, volgens de podcastgasten. Eva: ‘Over wie ik ben heeft de dood mij geleerd dat je eigenlijk moet leven voor jezelf en niet voor een ander. Eerst, voordat ik ziek werd, was ik heel erg bezig met het leven voor anderen; heel erg te people pleasen (conflict mijdend zijn, red.) en een ander blij maken. Soms had je toen van die dingen waarvan je dacht: moet dit nou echt? En dat doe ik nou gewoon echt niet meer. Als ik er gewoon niet blij van word, dan doe ik het niet meer. Ik heb mezelf echt op één gezet.’ Ook Chiara is na de dood van haar zus anders naar het leven gaan kijken. ‘Ik kijk heel erg naar: wat geeft energie, waar word ik blij van? Als het mij alleen maar dingen kost, waarom zou ik het dan doen? Dat levert niemand wat op.’ Eva vertelt ook dat ze, tijdens haar ziekte, een andere blik heeft gekregen op haar medemens. ‘Ja, ik ben anders gaan kijken naar mensen. Eerst was ik best wel… ik kon best wel judgen (oordelen, red.) (…) nu denk ik: achter elk persoon zit een eigen verhaal, je kan niet iemand vanaf de buitenkant oordelen.’

David, een goede vriend van oud-deelnemer Jip, schuift aan. Hij maakte samen met Jip een genezingsdienst mee, en ook al mocht dit niet baten en bleef Jip ziek; David zag dat Jip oog bleef houden voor de goede kant van kanker. Jip zag de kleine dingen als een wonder en schreef zelfs het boek Kanker is een cadeau. Eva sluit zich ook enigszins hierbij aan: ‘Ik ben door de kanker echt heel anders in het leven gaan staan (...) iedereen leeft naar hoe het zou moeten zijn. Als je kanker hebt, of iemand in je omgeving, dan leef je daar niet meer naar.’