Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?
Wat is de ramadan-herinnering van Sahil?
23-04-2020
•
leestijd 2 minuten
•
189 keer bekeken
•
Sahil Amar Aïssa
Overdag vasten, en dat 30 dagen lang. De ramadan kenmerkt zich door de samenkomsten met familie. Dit jaar is dat niet mogelijk. Daarom haalt Sahil Amar Aïssa herinneringen op aan een jaar waarin hij ook alleen ramadan vierde.
Het is ramadan 2016. Op een frisse lente-avond loop ik alleen door de straten van Amsterdam. Onderweg naar een studentenkamer die ik voor drie maanden in onderhuur heb. Ik voel me eenzaam. Vroeger was ramadan de tijd dat ik met familie was, maar aangezien ik de enige ben van mijn familie of vrienden die uit het Brabantse Roosendaal naar Amsterdam is verhuisd, zijn zij nu letterlijk en figuurlijk ver te zoeken. En aangezien ik redelijk nieuw ben in Amsterdam, heb ik nog niet veel vrienden.
Ik was een beginnend verslaggever bij de KRO-NCRV en BNNVARA, en als je zou weten hoe het ervoor staat met diversiteit binnen de omroepen snapte je dat ándere jonge islamieten vinden in tv-land een vermoeiende zoektocht zou zijn.
Verzonken in gedachtes ben ik heel even vergeten dat zonsondergang inmiddels al begonnen is. Ik begin meteen een zoektocht naar een eettent waarin ze halal eten serveren voor die 8 euro die ik in mijn zak heb. Ik eindig bij een afgelegen snackbar op de grens van Amsterdam en Amstelveen. Ik bestel mijn favoriete Turkse specialiteit; pizza kip met paprika en ga zitten. Ondertussen vraag ik nog even of het al iftar (zonsondergangsmaal) is. ‘Nog 4 minuten, broer.’
En daar zit ik dan, alleen in een snackbar. Wachtend op een pizza, waar ik voorheen thuis aan een tafel zat omringd door familie, terwijl mijn moeder schaal na schaal aan heerlijke gerechten op tafel zette.
Dan wordt er ineens een kom Turkse soep voor me neergezet en ben ik weer terug in Amsterdam. Voordat ik uit mijn mond kan krijgen dat ik geen soep had besteld, schuiven drie medewerkers van de snackbar aan. De tafel siert met soep, baklava, gebakjes en mijn pizza kip-paprika. Er worden mensen geïntroduceerd, grappen gemaakt en verhalen uitgewisseld over thuis. Mehmet, de pizzabakker, zijn gezin is in Turkije maar hij hoopt met Suikerfeest bij ze te zijn. ‘Morgen ga ik boeken,’ zegt hij met een glimlach. Ondertussen geniet hij van de mensen die wél bij hem zijn. Ik registreer wat hij zegt en kijk om me heen. Inderdaad, het voelt bijna als thuis. Dan is het me ineens heel duidelijk; met ramadan is iedereen familie.