Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?
Waarom rust er een taboe op praten over je miskraam?
•
1742 keer bekeken
• 
‘In deze emotionele en pijnlijke periode ontdekten mijn man en ik dat als er honderd vrouwen in een ruimte staan, tien tot twintig van hen een miskraam hebben gehad’, schrijft Meghan Markle in een opiniestuk in de New York Times. Met haar verhaal wil ze het taboe rond miskramen doorbreken.
Eenzaam proces
Ieder jaar krijgen ongeveer 25.000 vrouwen in Nederland een miskraam. Toch is het proces waar deze vrouwen doorheen gaan na een miskraam heel eenzaam, vertelt journalist Marjolijn de Cocq in Frank en Eva. De Cocq: ‘Tussen 15 en 12 jaar geleden heb ik vier miskramen gehad. Die miskramen hebben mij erg gevormd. Toch praatte ik zelden over die miskramen, uit angst voor negatieve en pijnlijke reacties.’
Eenzaam proces
Ieder jaar krijgen ongeveer 25.000 vrouwen in Nederland een miskraam. Toch is het proces waar deze vrouwen doorheen gaan na een miskraam heel eenzaam, vertelt journalist Marjolijn de Cocq in Frank en Eva. De Cocq: ‘Tussen 15 en 12 jaar geleden heb ik vier miskramen gehad. Die miskramen hebben mij erg gevormd. Toch praatte ik zelden over die miskramen, uit angst voor negatieve en pijnlijke reacties.’
(Goedbedoelde) reacties
Want wanneer vrouwen het taboe rond miskramen wél doorbreken, volgen er veelal goedbedoelde reacties als 'gelukkig heb je al een kind' en 'je weet tenminste dat het kan'. ‘En die kunnen weleens pijnlijk vallen’, vertelt De Cocq. Volgens haar komt het door de vergelijkingen die worden getrokken met ander geboorteleed: ‘Denk aan een doodgeboren kind dat je in je armen houdt. Dat is anders dan een miskraam in een vroeg stadium.’
Markle geeft een tegengeluid op al die relativerende opmerkingen, legt De Cocq uit: ‘Ze heeft iets opengebroken door te zeggen dat je er wél over moet praten. Dat je moet vragen: “Hoe gaat het met je? Ben je oké?” Dat is een belangrijke boodschap.’ Juist ook als het een miskraam in een vroeg stadium betreft.
Want ook dan is de pijn ‘ondraaglijk’, schrijft Markle in haar stuk. ‘Je denkt na over alles dat gaat komen: ik heb een zoontje en hoe zal dat gaan? Hoe gaat ons leven eruitzien? En dan opeens... heb je helemaal niets’, voegt De Cocq eraan toe.
Universeel
Over dat verborgen verdriet wordt niet veel gesproken, wat de indruk kan wekken dat niet veel mensen dit verdriet meemaken. ‘Als je je been breekt zijn de fruitmanden niet aan te slepen. Waarom moet je dit leed, dat zoveel mensen aangaat, in zo'n kleine kring dragen?’, vraagt presentator Eva Koreman zich hardop af in de uitzending.
Het taboe rond het verliezen van een kindje komt door de manier waarop we ernaar kijken, legt De Cocq uit: ‘Wanneer iemand in een vroeg stadium van een zwangerschap een kindje verliest, denken mensen vaak: het is de natuur. Dat ze zich er gewoon doorheen moet slaan en moet hopen dat ze gezonde kinderen kan krijgen.’
Soortgelijke denkbeelden en reacties verschijnen ook onder de Instagram-post van Chrissy Teigen wanneer zij het verlies van haar derde kindje door een vroeggeboorte kenbaar maakt. Haar post brengt het gesprek op gang, vertelt De Cocq. ‘Maar ondertussen kreeg zij nare reacties op haar post, zoals “Waarom zou je dit delen?”.’ Datzelfde gevoel heeft ook De Cocq wanneer ze haar boek ‘Maar ik hield al wel van je’ publiceert: ‘Ik dacht: dan kom ik zeuren met mijn particuliere verhaal. Maar uiteindelijk blijkt mijn particuliere verhaal juist universeel te zijn.’
Want wanneer vrouwen het taboe rond miskramen wél doorbreken, volgen er veelal goedbedoelde reacties als 'gelukkig heb je al een kind' en 'je weet tenminste dat het kan'. ‘En die kunnen weleens pijnlijk vallen’, vertelt De Cocq. Volgens haar komt het door de vergelijkingen die worden getrokken met ander geboorteleed: ‘Denk aan een doodgeboren kind dat je in je armen houdt. Dat is anders dan een miskraam in een vroeg stadium.’
Markle geeft een tegengeluid op al die relativerende opmerkingen, legt De Cocq uit: ‘Ze heeft iets opengebroken door te zeggen dat je er wél over moet praten. Dat je moet vragen: “Hoe gaat het met je? Ben je oké?” Dat is een belangrijke boodschap.’ Juist ook als het een miskraam in een vroeg stadium betreft.
Want ook dan is de pijn ‘ondraaglijk’, schrijft Markle in haar stuk. ‘Je denkt na over alles dat gaat komen: ik heb een zoontje en hoe zal dat gaan? Hoe gaat ons leven eruitzien? En dan opeens... heb je helemaal niets’, voegt De Cocq eraan toe.
Universeel
Over dat verborgen verdriet wordt niet veel gesproken, wat de indruk kan wekken dat niet veel mensen dit verdriet meemaken. ‘Als je je been breekt zijn de fruitmanden niet aan te slepen. Waarom moet je dit leed, dat zoveel mensen aangaat, in zo'n kleine kring dragen?’, vraagt presentator Eva Koreman zich hardop af in de uitzending.
Het taboe rond het verliezen van een kindje komt door de manier waarop we ernaar kijken, legt De Cocq uit: ‘Wanneer iemand in een vroeg stadium van een zwangerschap een kindje verliest, denken mensen vaak: het is de natuur. Dat ze zich er gewoon doorheen moet slaan en moet hopen dat ze gezonde kinderen kan krijgen.’
Soortgelijke denkbeelden en reacties verschijnen ook onder de Instagram-post van Chrissy Teigen wanneer zij het verlies van haar derde kindje door een vroeggeboorte kenbaar maakt. Haar post brengt het gesprek op gang, vertelt De Cocq. ‘Maar ondertussen kreeg zij nare reacties op haar post, zoals “Waarom zou je dit delen?”.’ Datzelfde gevoel heeft ook De Cocq wanneer ze haar boek ‘Maar ik hield al wel van je’ publiceert: ‘Ik dacht: dan kom ik zeuren met mijn particuliere verhaal. Maar uiteindelijk blijkt mijn particuliere verhaal juist universeel te zijn.’
Dit ontdekt ze na het publiceren van haar boek. Vele vrouwen herkennen zich namelijk in haar verhaal en maken dat kenbaar door te mailen. Om al die vrouwen een stem te geven, richt ze een platform op genaamd Maarikhieldwelvanje.nl. Op dat platform delen verschillende mensen hun persoonlijke verhaal. Erg belangrijk in het helingsproces als je het Markle vraagt, zij schreef in haar stuk het volgende hierover: ‘Als we samen onze pijn delen, kunnen we ook samen helen.’
Ga het gesprek aan
De Cocq merkt dat er internationaal meer oproepen zijn om erover te praten. Met rolmodellen als Markle en Teigen doorbreken we beetje bij beetje het taboe. Hoewel het lastig kan zijn om erover te praten, moeten we het toch doen, legt De Cocq uit: ‘Het is belangrijk dat je ernaar blijft vragen.’ Ook in een later stadium - enkele maanden, een jaar of zelfs twee jaar later - zou je ernaar moeten vragen. Volgens haar kun je het beste vragen hoe de persoon in kwestie zich nu, in een later stadium, voelt. De Cocq: ‘Mensen denken heel vaak dat, als je het er niet meer over hebt, je het vergeten bent. Maar mensen zijn vaak blij dat ze erover mogen vertellen. Ik ben nu, na 15 jaar, blij dat ik er nog steeds over kan vertellen, want het blijft een emotionele gebeurtenis.'
Ga het gesprek aan
De Cocq merkt dat er internationaal meer oproepen zijn om erover te praten. Met rolmodellen als Markle en Teigen doorbreken we beetje bij beetje het taboe. Hoewel het lastig kan zijn om erover te praten, moeten we het toch doen, legt De Cocq uit: ‘Het is belangrijk dat je ernaar blijft vragen.’ Ook in een later stadium - enkele maanden, een jaar of zelfs twee jaar later - zou je ernaar moeten vragen. Volgens haar kun je het beste vragen hoe de persoon in kwestie zich nu, in een later stadium, voelt. De Cocq: ‘Mensen denken heel vaak dat, als je het er niet meer over hebt, je het vergeten bent. Maar mensen zijn vaak blij dat ze erover mogen vertellen. Ik ben nu, na 15 jaar, blij dat ik er nog steeds over kan vertellen, want het blijft een emotionele gebeurtenis.'
Praat mee
Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?
Meld je snel en gratis aan voor de BNNVARA nieuwsbrief!
Meer over dit onderwerp
