Robert werd mishandeld door zijn ex: 'Achter gesloten deuren was ik niks waard in haar ogen'

Robert* (41) werd dertien jaar lang mishandeld door zijn vrouwelijke ex. Bijna niemand in zijn omgeving wist hier iets van af.

'Ik was 21 jaar en op zoek naar liefde', vertelt Robert. 'Ik wilde graag voor mijn 25e een gezin, maar ik had nooit echt succes bij de vrouwen. Totdat ik mijn ex tegenkwam: ze had voor mijn gevoel alles waar ik naar op zoek was. Ik werd jong vader, op mijn 22e, en later nog een keer op mijn 27e. We hadden vanaf moment één al heftige ruzies, maar ik hunkerde zo erg naar liefde dat ik dat voor lief nam. Daarnaast was dit mijn eerste relatie: ik wist niet beter.'

Voor de buitenwereld waren ze een perfect gezin, legt Robert uit: 'Daar was ik volgens haar een geweldige man én vader. Maar zodra de deuren gesloten waren en ik een verkeerde opmerking maakte, was ik niks waard in haar ogen. Ze isoleerde mij volledig van al mijn vrienden en mijn moeder. Verder was het altijd mijn schuld. Ik was een slechte vader, lelijk en verdiende te weinig geld. Ik heb zo vaak de opmerking “je bent een loser” naar mijn hoofd gekregen. Dat kwetste mij misschien nog wel het meest. Ook riep ze regelmatig dingen als: “Ik hoop dat je morgen dood neervalt.” Terwijl een uur later alles weer oké kon zijn. Dan werd er verder ook niet meer over gesproken en daar had ik veel moeite mee.'

De mishandeling zorgde ervoor dat Roberts zelfvertrouwen volledig verdween. 'Ik voelde me waardeloos en had het gevoel dat ik geen liefde verdiende. Ze mishandelde mij ook fysiek. Ze kon mij bijvoorbeeld uit het niets aanvliegen. Het enige wat ik dan kon doen was haar vasthouden of tegen de muur drukken. Ik had altijd bijtwonden op mijn armen en krassen in mijn nek, gezicht en op mijn rug. Als ik haar vasthield, schopte ze zo hard tegen mijn schenen dat het ging bloeden.'

'Ik begon vluchtgedrag te vertonen', vertelt Robert. 'Het liefst was ik zo weinig mogelijk thuis. Toen mijn dochter in 2016 begon met tennis, was dit dé vluchtweg voor mij. Ik heb mij daar volledig op gefocust.' Sporten werd voor hem een uitlaatklep. 'Maar dat mocht niet van mijn ex: zo zou ik te knap worden en zou ik bij haar weggaan. Toch bleef ik wel gaan, want ik voelde me fijn in de sportschool.' Dat was niet geheel zonder gevolgen, legt hij uit: 'Ik deed niet meer alles wat zij wilde en werd steeds opstandiger. Hierdoor werden de ruzies ook heftiger.'

In juli 2019 zorgt die opstandigheid voor een definitief einde van de relatie. 'Na een heftige ruzie kreeg ik een telefoon naar mijn hoofd gegooid. Dat resulteerde in een aantal hechtingen. Ik hoor mezelf nog zeggen tegen haar: "Je snapt nu wel dat het écht voorbij is, toch?"' Het echte realisatiemoment kwam voor Robert pas toen hij en zijn ex uit elkaar waren: 'Ik vertelde aan iemand hoe het er dik dertien jaar aan toeging. Toen kwam bij mij pas het besef dat ik al die tijd fysiek én mentaal zwaar mishandeld ben.'

Inmiddels heeft Robert al drie jaar een relatie met een hele lieve vrouw, maar de nasleep van zijn mishandeling is nog steeds aanwezig. 'In mijn huidige relatie is het voor mij heel moeilijk om te vertrouwen en te ervaren hoe het wél kan qua liefde. Ik saboteer zelf weleens de boel terwijl ik weet dat dit heel verkeerd is. Dan wil ik bijvoorbeeld per se weten met wie ze appt. Ook heb ik regelmatig schrikreacties, bijvoorbeeld wanneer mijn partner iets uit een kastje wil pakken en haar arm over mij heen doet. Dan duik ik in elkaar. Ik word regelmatig huilend of schreeuwend wakker door heftige nachtmerries en als er ook maar een kleine kans is op conflict met mijn partner, word ik stil en zonder ik mezelf af.'

Ondanks dat hij de fysieke mishandeling aardig heeft kunnen verwerken, vindt Robert het heel erg dat zijn kinderen zoveel hebben gezien. 'Te veel. Mijn ex schreeuwde ook in het bijzijn van mijn kinderen. Dat had nooit mogen gebeuren. Ook het geestelijke aspect heb ik niet kunnen verwerken. Er blijft altijd een stuk angst dat ik uiteindelijk niet goed genoeg ben en alsnog word verlaten. Daar heb ik veel moeite mee, ik heb daarom ook veel bevestiging nodig.'

Ondanks dat zijn moeder en partner weten van de mishandeling, praat Robert er bijna niet over. 'Twee goede vrienden weten het, maar niet in detail zoals ik het nu vertel. Ik heb weleens wat losgelaten aan mensen, maar dat was altijd een ingekorte versie. Ik denk dat het weinige praten komt door schaamte: puur omdat ik man ben. En voor de beeldvorming: ik ben 1.88 meter en weeg 105 kilo. Ik zit veel in de sportschool en mijn ex was een kop kleiner en de helft van mijn gewicht. Dus wat ik vaak terug krijg, en zelf ook denk: hoe kan zo’n grote kerel zichzelf zo laten kleineren?'

Mannen die praten
Vandaar dat Robert, anoniem, alsnog zijn verhaal doet. 'Dit is nodig omdat er volgens mij talloze verhalen zijn zoals die van mij. Ik heb ergens nog geluk dat ik de kracht vond om los te breken, maar ik denk dat er veel mannen zijn die nog volledig vastzitten. Het is daarom goed dat dit onder de aandacht komt. Ik denk oprecht dat veel mensen denken dat mannen niet mishandeld worden. Daarnaast praten mannen er niet over uit schaamte. En áls ze dat doen, worden ze gezien als zwak, want: "Je bent toch een man. Die laat zich toch niet in een hoekje drukken door een vrouw?’”

Ondanks zijn heftige verleden, is Robert alsnog positief. 'Ik heb gelukkig nog steeds heel veel respect voor vrouwen en weet ook heel goed dat ik domme pech heb gehad en de verkeerde ben tegengekomen. Met de kennis van nu zou ik tegen mezelf, en anderen, willen zeggen: kom voor jezelf op en accepteer het niet. En: er is altijd nog hoop.'

Ga dan naar ikvermoedhuiselijkgeweld.nl
Of bel gratis met Veilig Thuis via 0800-2000

*De echte naam van Robert is bekend bij de redactie.