Waarom zou je pleegouder moeten worden?

‘Het is zo te gek. Ik vond kinderen altijd wel leuk. Toen ik een filmpje over pleegzorg op Twitter zag ben ik naar de informatieavond gegaan. Toen kregen we een weekendpleegkind. En ondertussen hebben we twee pleegkinderen. Een van elf en een van dertien’, vertelt Matijn Nijhuis (nieuwslezer bij Radio 2) in Jan-Willem Start Op.

Toch is Matijn een van de weinige Nederlanders die pleegouder is. Er is namelijk een groot tekort aan pleeggezinnen in Nederland. Deze week wordt er aandacht gevraagd voor deze situatie. Want dit is al jaren een probleem.  

Mensen zijn vaak een beetje terughoudend wat betreft het opnemen van pleegkinderen in het gezin, omdat ze het gevoel hebben niet te weten wat ze in huis halen. Dat is volgens Matijn Nijhuis onzin. ‘Je weet wel wat je in huis haalt. Je gaat naar een informatieavond en dan kan je aangeven wat je wil.’ Je kan volgens Matijn aangeven hoe vaak je een kind zou willen opvangen, maar ook uit welke leeftijdscategorie je graag een pleegkind zou willen. ‘Dan gaan ze voor je op zoek. En als ze dan een kind hebben gevonden dat daarbij past, dan is er eerst een gewenningsperiode. Er gaat dus een best wel lang traject aan vooraf.’ Pleegouderschap hoeft dus geen ‘fulltime-job’ te zijn. Als pleegouder kan je ook een keer per week of een keer per maand een dag met het kind doorbrengen.

Shirma Rouse groeide op met meerdere pleegkinderen om zich heen. Haar ouders namen tijdens haar jeugdjaren twee pleegkinderen in huis, die nu haar broer en zus zijn. Zij vond het heel erg fijn om samen met haar ouders die kinderen een thuis te kunnen bieden. ‘Ik ben echt een gever, dat heb ik van mijn ouders. Elk kind verdient een plek waar hij zich thuis kan voelen’, vertelt ze in Pauw.

De meeste kinderen hebben al een hoop meegemaakt voor ze bij de pleegouder terechtkomen. Een voorbeeld daarvan is Kristie. In 2015 vertelde zij bij Pauw over haar situatie. Pas op haar dertiende kwam zij terecht bij haar huidige pleegouders. En dat is best laat. Tot haar achtste levensjaar woonde ze nog bij haar biologische moeder, die alcoholist was. In deze tijd moest zij zelf voor haar eten zorgen. Ze raakte ondervoed. Toen ze naar aanleiding van de ondervoeding en overmatig medicatiegebruik een hartstilstand kreeg, werd ze bij haar moeder weggehaald.

Het moeilijke verleden van sommige pleegkinderen kan een drempel vormen voor potentiële pleegouders, zegt Matijn. Maar hij noemt het voor zichzelf juist dé reden om het wel te doen. ‘Dat is als je het mij vraagt juist heel mooi en bijzonder. Ik zeg altijd: het is het beste dat ons ooit is overkomen. Het is natuurlijk heel mooi voor de ouders dat zij ontlast worden, en voor de pleegouders is het soms zwaar, maar vooral ook heel mooi.’ Daarnaast sta je er nooit alleen voor. Iedere pleegouder krijgt een pleegzorgbegeleider. ‘Die kan je gewoon bellen. Dat is ons nog nooit overkomen. Maar het kan altijd. Er is altijd iemand die je helpt. Je wordt niet in het diepe gegooid.’

Met Kristie gaat het sinds de opname in het pleeggezin heel goed. ‘Ik heb nu een heel mooi plekje.’