"Ik heb moeten strijden, maar nu voel ik me de sterkste motherfucker" | Pete Philly

Zijn muziek weerspiegelt het verhaal over hoe hij, na het grotendeels overwinnen van de ziekte Lyme en zijn tijd met Perquisite, nu weer back on track is met ongekende energie. Des te meer redenen voor ons om even aan de digi-lijn met Pete te hangen…

“Nou, Pete Philly & Perquisite begon als een tijdelijke samenwerking. We hebben beiden altijd al verschillende dingen willen doen. Ik heb altijd nieuwe uitdagingen gevonden, gelukkig maar anders raak ik verveeld, dus dat ik zoveel samen met Perquisite heb kunnen doen is  amazing . Het was echt héél leuk, maar er is gewoon nog veel meer wat ik wil onderzoeken. Ik heb nog zoveel kleuren waar ik mee wil schilderen. Ik heb ook bepaalde instrumenten niet kunnen gebruiken door de samenwerking én dan raakte ik ook nog eens ziek. Die plons was eigenlijk de reden waardoor onze samenwerking stopte en we voor onszelf door moesten gaan.”  

“Ik ben op m’n 13 ^de  gebeten door een teek en daardoor geïnfecteerd geraakt door een bacterie. Ik heb er dus vanaf dat moment doodziek mee opgetreden. Ik heb releases in de muziek gehad en mezelf het leplazarus in getoerd. Ik had last van m’n huid, gewrichten en noem maar op. Ik heb zelfs internationale tours met een longontsteking gedaan, want mijn gevoel om muziek te maken was groter dan dat ik mijn lichaam moest beschermen.”

“Ja, dat kwam omdat ik mezelf de vraag ben gaan stellen: ‘Waarom heb ik het eigenlijk altijd zwaar?’. In 2008 heb ik een gig gedaan met een longontsteking, ik liep voor een optreden rond in München en knalde ik er ieder pijnlijk moment even antibiotica doorheen zolang ik maar weer een optreden kon geven. Hierdoor is mijn immuunsysteem zwaar achteruitgegaan. Zelfs zo erg dat mijn nieren uitgeput raakten door ontstekingen en ziekte. Ik bleef mezelf afvragen hoe ik mezelf zo kon voelen, totdat ik op een gegeven moment met een arts in aanmerking kwam die mij vroeg of ik weleens getest ben op Lyme. 

Lyme is echt  hardcore . Je hebt continu knallende koppijn en nog zoveel andere lichamelijke aandoeningen. Ik heb drie jaar moeten strijden, maar omdat ik daar doorheen ben gegaan voel ik me de sterkste  motherfucker . Elk mens heeft het in zich om zichzelf te verliezen. Zelfobsessie is een natuurlijke reactie, waardoor je vaak de schoonheid uit het oog verliest van degene die recht voor je staat. Iedereen in dit leven krijgt een eigen portie billenkoek mee. Dit was die van mij en ik voel me nu energieker dan ooit tevoren.” 

“Ik kan het nu veel beter managen. Ik eet geen gluten, minder suikers, en vermijd vlees en koffie. Ik heb sinds twee weken weer eens koffiegedronken en merk nu dat ik daar dus echt mee moet stoppen. Je moet vooral lief zijn voor jezelf. Mediteren op een bepaalde manier, stretchen en wanneer het niet goed voelt gewoon zeggen: ‘ Neh ,  I am not doing that’.  Het is jezelf de ruimte geven die je jezelf normaal niet gunt. Je moet gewoon aardig genoeg zijn voor jezelf en dan valt ermee te leven.”

Geen gluten, geen suikers, geen vlees én geen koffie. Die lifestyle leidt blijkbaar tot flink wat inspiratie, want je hebt nu allemaal nieuwe muziek die je wilt delen. Maar er is wel wat tijd overheen gegaan totdat je tot dit punt bent gekomen.  Wat deed  het met je om van een ster in Amerika naar de monnik in ons koude kikkerlandje te gaan? 

“Hm, mijn ego was gewoon aan ‘t janken als een kind. Ik was bijna dakloos, omdat er geen hulp of support bestaat in Nederland voor mensen met Lyme. Ik kreeg geen bijstand, de verzekeraar helpt mensen met Lyme niet en ik ben m’n eigen werkverschaffer, dus ziek zijn, niet kunnen touren of iets uitbrengen, dan geen inkomen. Doordat ik door die trechter ben gegaan ben ik die beste versie van mezelf geworden. Voorheen was ik continu bezig met dingen als het aantal streams en of mijn haar wel goed zit. En als al die identiteit opeens weg valt, wat ben je dan nog? Voor mij als artiest was dit moment super nodig. Want ik houd nu van mezelf  regardless . Díe  shine  is niet belangrijk meer. Het verlangen naar contact is de basis, in plaats van erkenning. De tijd waarin wij opkwamen, bouwden we reputatie op met shows rocken. Niks viral. De zalen raakte toen enkel uitverkocht op live-reputatie, puur door mond-op-mond-reclame." 

“Mensen weten nog niet wat mijn stijl is. Daarnaast, als iemand vind dat ik zou moeten klinken als wat nu populair is... Dat is niet hoe ik denk. Dat is hetzelfde als wanneer je in een sushi restaurant om pizza gaat zeuren. Dat is er niet. En soms heb je simpelweg geen trek in sushi maar wil je gewoon pizza, dan moet je dat ook kunnen eten. Al zo lang als dat ik dit doe, doe ik dingen die anderen niet doen. Ook nu dus niet, de manier van m’n business runnen  hasn’t been done before.

“Dit voelt als de allereerste  anything . Ik kan nu muzikaal, creatief aanwezig zijn. Dat maakt deze hele ervaring anders. Ik kan nu op veel fronten mezelf vanuit  presence  laten zien. Ik vond het gewoon vervelend dat ik jarenlang aan een ziekte heb verspild en al die opgekropte liefde kan ik nu in iets stoppen. Deze eerste single is een instapmodel voor de mensen die me kennen. Ik ben wel van plan mensen mee te nemen naar smaken die ik vroeger ook al had: toffe, dansbare shit. Voorheen waren mijn  lyrics  heel erg het verlangen naar een andere wereld, nu ben ik mijn wereld aan het vieren en dat is heel anders. Roept:  I am so happy to be alive . Juist nu in de tijd waarin je zoveel verdelingen ziet, zoals zwart, wit, gay, straight, stads en plattelands moeten we laten zien hoe  facking  prachtig we zijn met z’n allen.”

“Mijn moment - en één van m’n gelukkigste momenten uit mijn leven - was bij de laatste Mindstate-show. We hadden de hele Melkweg gecheckt, wat inhield dat we meer mensen hadden dan dat er in beide zalen paste. Het publiek bleef maar brullen. Het stopte niet. Je hoorde mij op een filmpje “Wat een gruwelijke shit. Wat een gruwelijke shit dit!!...” roepen. Dat was het moment waarop ik dacht ‘ja, nu gaan we er komen’. Daarna zijn er nog zoveel anderen prijzen, optredens, festivals en buitenlandse gigs bij gekomen. Fantastisch om je fans zoveel kilometer verderop gewoon jouw lyrics mee te zien rappen.” 

“Ik ben nooit gestopt met begrijpen wie ik ben, dus ook niet in mijn situatie van ziekte en torenhoge rekeningen. Zeven jaar is een lange tijd. Hoe oud ben jij?” (Ik ben 26, red.)

“Ja, moet je nagaan hoeveel je gemist zou hebben, toen was je 19. De enige vrijheid die we hebben als mensen, is de vrijheid om te kiezen wie we geloven en op wie we reageren. Jij kan besluiten wat je denkt bij een eerste indruk. En dat kan je op een bepaald punt realiseren. Ik had ook kunnen denken ‘ik ben een patiënt en dit gaat niet’, maar ik dacht ‘ik ga hier facking doorheen bijten. Dit is geen carrière. Dit is gewoon mijn missie.’ Het is heel mooi om als dirigent van een energie zonder troebele gedachtes te kunnen dienen, ongeacht wie je voor je hebt staan. Ik ga ervan genieten. Ik ben onwijs dankbaar voor de momenten die ik heb gekregen en krijg. En vroeger gaf ik mezelf daar niet de kans voor, dan was ik alleen maar kritisch na een optreden en gaf ik mensen niet de kans een compliment te geven, omdat ik dat niet zo goed kon aannemen. Ik word daar nu wat beter in.”  

“Je moet jezelf genoeg ruimte geven om niet te veel na te denken over wat anderen van je vinden. En houd gewoon voet bij stuk, met de focus op je missie. Ik weet bijvoorbeeld wat ik de rest van mijn leven ga doen: Naast mijn muziek wil ik iedereen die Lyme, MS of gewoonweg de kansen niet krijgt helpen om daar te komen waar ze willen zijn.”

Voor alles is een eerste keer, maar First Facetime Date lees je volgende keer gewoon wéér. Wil je horen hoe Pete, de wereld viert?  Luister vanaf morgen zijn nieuwe single hier want wij  hebben de presave link van Spotify voor je:  http://presave.io/t/cometogether . En gewoon blijven hangen want de volgende keer  zijn we er gewoon weer met een toffe BN-er aan de digi-lijn…