Oogappels: Wat hebben de kinderen geleerd van hun personage?

Hoe kijken de kinderen uit de serie Oogappels zelf naar hun personages en hebben ze iets van hun karakter geleerd?

Kinderen kun je ze eigenlijk niet meer noemen, Lieke, Chris en Mees uit Oogappels. Ze zijn in en in zekere zin met de serie – het eerste seizoen werd in 2018 opgenomen – gegroeid van pubers tot jongvolwassenen. Hoe is dat voor Susan Radder (23), Thor Braun (22) en Maas Bronkhuyzen (20)? In hoeverre zijn ze hun personages, wat leerden ze, over zichzelf, over elkaar en van elkaar en hoe kijken ze naar de toekomst van Oogappels?

Konden jullie bevroeden dat jullie vijf jaar na het eerste seizoen nog steeds in Oogappels zouden spelen?
Susan Radder (Lieke): Nee joh! Thor Braun (Chris): Totaal niet. Ik ging auditie doen voor een bijrol van een serie van tien afleveringen. Er was amper informatie over wat er precies van me verwacht werd. Ik weet nog dat ik voor de opnames van de eerste aflevering op de set kwam en dat ik met Will (Koopman, de regisseur, red.) besprak wat mijn rol zou inhouden. Het personage Chris is echt ontstaan vanuit kleding en make-up. Die om-en-om nagellak, bijvoorbeeld, dat was gewoon experimenteren op de eerste dag. Maar Chris staat niet zover van me vandaan. Eigenlijk hebben we ons samen ontwikkeld door de seizoenen heen.

Maas, jij was de jongste van de drie, 16 toen je begon. Van de jongens was (en ben) je de meest getroebleerde. Kwam je ook onwetend binnen op de set?
Maas Bronkhuyzen (Mees): Eigenlijk wel. In het eerste seizoen begon het vrij onschuldig, ik was een skater en rookte af en toe een jointje. Maar er ontstond zoveel herkenning voor dat personage, dat er steeds een schepje bovenop is gedaan. Of dat nu ook weer gebeurt? Ongetwijfeld. Mits mijn personage terugkeert dit seizoen.

Dat kun je wel zeggen: in het laatste seizoen zakte hij voor zijn havo-examen, is hij bijna hele dagen stoned en draaide de cliffhanger om jou: als je moeder je naar je vader in Zweden stuurt, loop je weg uit de auto van de oom die je brengt. Hoe moet dat toch verder met Mees!
Dat vraag ik me ook wel eens af. Als personage past Mees goed bij de tijd waarin we leven. Er zijn zoveel zoekende jongeren. Maar naast dat zoekende, heeft Mees een lastig karakter, waar hij zelf ook niet goed raad mee weet. In de puberteit kun je nog wegkomen met zijn gedrag, maar hij blijft onvolwassen en dat heeft hij deels aan zichzelf te danken. Al denk ik dat hij ook niet goed is begeleid. Dat komt misschien omdat hij, toen zijn ouders uit elkaar gingen, de man in het gezin werd. Fabie, zijn moeder, zorgt niet heel goed voor hem.

Of dat zeg ik verkeerd: eigenlijk zorgt ze te goed voor hem. Ze legt hem veel te veel in de watten.

Herken je de achtergrond van Mees?
O nee. Ik heb een opvoeding gehad met twee moeders. Dat is ongeveer het beste wat je kunt overkomen. Soms kan ik het bijna niet aan om hem te spelen. Zeg nou eens dat je van je moeder houdt, man, denk ik dan. Ik hoor ook vaak van anderen dat ik als Mees een vervelend joch ben.

Zou jij als Maas, advies hebben in deze situatie?
Het enige dat ik mee kan geven is dat hij het zelf moet doen. Zijn moeder moet hem loslaten, mentaal en fysiek, anders gaat ze er zelf aan onderdoor. En hij moet volwassen worden en dat kan hij alleen maar zelf doen.

Susan, jij hebt als Lieke ook heel wat te stellen met je moeder, Merel in de serie. The woman everybody loves to hate – maar zonder haar zou Oogappels, Oogappels niet zijn. Hoe is het om zo’n moeder te hebben?
Lastig. Ik heb vanaf het eerste seizoen behoorlijk wat op mijn bord gekregen. Ik flirtte met anorexia, heb een depressieve episode gehad. Lieke is een perfectionist en hoewel het niet met zoveel woorden is gezegd, heeft dat heel veel met haar moeder te maken die enorm op haar is gefocust. Ze zet zich tegen haar af, maar kan tegelijkertijd niet om haar heen. Dus gaat ze, terwijl ze eigenlijk naar het conservatorium wil, toch geneeskunde studeren, de wens van haar moeder. Maar als ze dan is aangenomen, gooit ze er met de pet naar. In dit seizoen gaat ze steeds meer haar eigen weg. De aanvaringen met haar moeder blijven, maar ze trekt zich er minder van aan.

Denken jullie dat je zelf iets leert van de personage die je speelt?
Susan Radder: Ik ben wel meer gaan inzien dat het zwaar kan zijn voor ouders om (puber)kinderen te hebben. Je hebt als kind eigenlijk geen idee dat je ouders ook mensen zijn met hun eigen sores.

Thor Braun: De reacties die ik krijg op mijn rol hebben me doen inzien dat we allemaal nog erg in hokjes denken, terwijl we eigenlijk vrijheid vinden in een personage als Chris. Dat Chris zo ruimdenkend en uitgesproken is, heeft me zelf ook zelfverzekerder gemaakt. Bijvoorbeeld in uitspreken dat ik op jongens val. Ik vind het leuk dat Chris zich niks aantrekt van wat mensen van hem vinden.

Het zijn vier gezinnen. Welk gezin is denk je het beste om in op te groeien?
Susan Radder: Ik denk bij Tim en Dina. Omdat ze allebei heel vrij zijn, maar goed met hun kinderen praten en ook de communicatie tussen hen beiden is heel oké.

Toen Tim nog met Merel was werkte het niet. Hij stond daar niet zijn mannetje. Zat nog veel te veel bij haar onder de plak.

Waarom is Oogappels zo populair denken jullie?
Susan Radder: Ik denk omdat het zo herkenbaar is en confronterend. Dat je jezelf ziet in een van de personages of als gezin jezelf ziet in een van de vier families.

Ze zijn allemaal verschillend en hebben allemaal hun eigen problemen. En ik denk dat de combinatie tussen drama en komedie heel goed in balans is. Er zitten enorm grappige scènes in maar ook verdrietige.

Maas Bronkhuyzen: Op de eerste plaats omdat het ongelooflijk goed is geschreven. De dialogen zijn sterk. En omdat ouders en kinderen het met elkaar kijken, samen op de bank. Het levert mooie gesprekken op, het brengt gezinnen met elkaar in contact.

We staan aan de vooravond van het vierde seizoen. Hoe lang kan Oogappels nog doorgaan denken jullie?
Thor Braun: Superlang. Op een gegeven moment gaan er opa's en oma’s dood, worden er nieuwe kinderen geboren, worden ouders grootouders. Het wordt dan steeds meer een serie over het leven. Ik hoop dat Roos het blijft schrijven en Will het blijft maken en dat met dezelfde cast. Want dat is zo bijzonder, dat je elkaar kent en dat je je zo verbindt met wat je speelt en met de serie zelf. Het is ook zo grappig om elkaar te zien groeien. Vooral Ciraj Amalal (Max) de zoon van Dina en Jeroen. Die was echt nog klein in het eerste seizoen en nu is hij een beer van een vent.

Maas Bronkhuyzen: Het kan eindeloos doorgaan! Kinderen worden zelf ouders, er worden nieuwe kinderen geboren. Maar of het goed is voor de serie weet ik niet. Of voor de acteurs? Ik kijk niet te ver in de toekomst.

Susan Radder: Het lijkt me wel heel leuk als de serie doorgaat naar een volgende generatie en dat de ouders van nu straks op de bank zitten als opa en oma.

Ik weet niet of ik er zelf nog in zal zitten. Dat heeft met zoveel dingen te maken: welke klussen ik nog aangeboden krijg, hoe ik in het leven sta. En ook wel met wat de schrijvers voor me in petto hebben. Daar moet ik me ook in kunnen vinden. We zullen het zien. Over twee maanden beginnen de opnames van het volgende seizoen. O… is dat nog niet bekend? Dan heb ik het niet gezegd, haha.

Wat ik heel bijzonder vind, is om de jonge acteurs te zien groeien. Als mens (ze worden ouder en ontwikkelen zich), als acteurs (ze worden elk seizoen nóg beter) en in hun rol. Ze hebben zoveel toegevoegd, de afgelopen jaren, aan wat Lex (Passchier, red.) en ik hebben geschreven. Dit seizoen krijgt Chris een enorme teleurstelling te verwerken. De manier waarop Thor dat speelt, vrijwel zonder iets te zeggen, zijn ongeluk wegslikkend, dat is echt verbijsterend goed. En Vera is als Pip zo ontroerend. Aiko (Nina in de serie) heeft me al heel vaak aan het huilen gemaakt, Ciraj (Max) is zo ontwapenend en zo kan ik nog wel even doorgaan, ik ben gewoon enorm dol op ze allemaal en vind ze krankzinnig getalenteerd.