Nick Toet over vaderschap: 'Ik wil het anders doen dan hoe ik zelf ben opgegroeid'

In Touringcar Terpstra gaat Max Terpstra een dagje op pad met chef Nick Toet. Kleine jongetjes worden vandaag even niet groot. Max en Nick gaan terug naar de scouting, inclusief buikschuifbaan en vuurtje stoken.

'Ik wou vroeger altijd al op scouting. We gaan vandaag de hele dag spelen: Nick wordt weer Nicky.' Eindelijk mag Nick een dag op scouting, samen met Max. De buikschuifbaan is hem niet onbekend; dat deed hij vroeger op honkbalkamp al: 'Daar kwam de brandweer, die zette ook zo'n baan neer met sop en alles erop en eraan.'

Nick heeft lang gehonkbald, tot hij op een dag werd weggestuurd. 'We hadden een wedstrijd, toen ben ik geschorst geweest, door een vechtpartij.' En dat was niet de enige vechtpartij: 'Ik ben in het Laakkwartier opgegroeid, in Den Haag. Een lekkere volkswijk. Als ik vroeger huilend thuiskwam en ik had een paar klappen gehad, dan stonden mijn ouders klaar en zeiden: "Je loopt nu terug en geeft minimaal één klap terug." Ik heb geleerd om voor mezelf op te komen.'

Op school en in de buurt kwam Nick vaker in vechtpartijen terecht. 'Ik werd altijd wel gepest met "dikzak". Dat soort dingen. Ik ben heel veel gepest vroeger, tot ik erachter kwam dat ik een grote jongen was; als ik je had dan was je van mij. Als ik boos was, werd het zwart voor mijn ogen. Dan was je de lul. Ik heb bijna mensen verdronken in de zee omdat ik boos was en het zwart voor mijn ogen werd.'

Binnenkort zal het leven van Nick veranderen, want hij wordt vader. 'Ik denk dat er persoonlijk voor mij heel veel gaat veranderen. Ik wil het anders doen dan hoe ik zelf ben opgegroeid. Ik denk dat elk kind wel zoiets heeft van: als ik later kinderen krijg, wil ik het niet zo doen.' Wat hij met name anders zou doen is praten: 'Niet dingen wegstoppen, alles bespreekbaar maken. Dat wil ik heel graag meenemen.' Daar oefent hij ook al mee in zijn programma Taarten van Babel. 'Als ik kijk hoe ik interview en hoe ik het doe, heb ik heel veel vertrouwen dat dat met mijn eigen kind goed gaat komen.'

Nick omschrijft zijn eigen jeugd als normaal: 'Ik heb altijd gekregen wat ik wilde en liefde gekregen.' Maar hij moest wel snel volwassen worden. Kind zijn was op een gegeven moment afgelopen. 'Er werd van mij verwacht dat ik volwassen deed.' Om daarmee om te gaan, ontwikkelde hij een defence mechanism. Pas op latere leeftijd beseft hij zich hoe dat hem heeft gevormd. 'Ik had als kind weleens situaties waarin ik dacht dat ik het goed deed en dan kreeg ik achteraf toch straf. Er werd dan niet uitgelegd waarom. Zo hadden we bijvoorbeeld leuke uitjes gehad, met mijn ouders. Dan was het de hele dag leuk, tot het opeens klaar was. En dan wisten wij niet waarom. Dan was er opeens boosheid. Maar wij hadden geen idee waarom. Dan word je als kind wat voorzichtiger. En dat is iets wat ik als volwassen man ook heb gedaan. Ik ging dan van nul naar honderd.' Later kreeg hij pas het inzicht dat dat uit zijn jeugd komt.

Hij hoopt in situaties met zijn eigen kind goed uit te kunnen leggen waarom er soms boosheid is of waarom hij straf krijgt. 'Door middel van gevoelens: uitleg.'