Kelly van Binsbergen is sekstelefoniste

Kelly (25 jaar) werkt ruim vijf jaar bij een sekslijn. Onder haar alter ego Kyoko belt ze met hitsige mannen. Er komt bij sekstelefonie veel meer bij kijken dan alleen een paar keer kreunen aan de telefoon. Met de documentaire ‘Hallo, met Kyoko’, geeft Kelly een kijkje in het bestaan van een sekstelefoniste en de consequenties van het beroep. 

Romy (BNNVARA): Hoi Kelly! Hoe is de documentaire tot stand gekomen?
Kelly:  Toen ik begon met sekstelefonie wist ik zeker dat ik er iets extra’s mee moest doen. Er is vrij veel over het onderwerp bekend, maar het perspectief van de sekstelefoniste zelf is nooit echt belicht. Het was voor mijn gevoel dé uitgelezen kans om iets unieks neer te zetten.

Toen ik afstudeerde was ik een soort halfbakken illustrator. Ik had weinig ervaring met het maken en realiseren van filmprojecten. Ik heb in die tijd uiteraard veel voorwerk gedaan maar er was toen nog geen concreet plan. Het laatste jaar is de boel gaan rollen. Dankzij regisseur   Remko Geursen en de producent Fish on a Bike  zijn het verhaal en de vormgeving van de documentaire er snel uitgerold. Ze hebben mijn voorwerk geweldig vertaald!

Hoe ben je begonnen met sekstelefonie?
Puur voor het geld. Ik woonde net in Groningen en ik kwam maandelijks zo’n honderd euro te kort. In de laatste twee weken van de maand leefde ik op hele simpele gerechten met rijst. Op een gegeven moment zei Rohan - mijn gay best friend - grappend: ‘Je kunt altijd nog je kontje verkopen achter het station’. Ik had iets van ‘oké, maar dan wel op mijn eigen manier’. Dat werd sekstelefonie, gewoon, vanuit mijn eigen woonkamer.

Ik zat toen op de kunstacademie en had gigantisch veel huiswerk. Daardoor was ik niet in staat om bijvoorbeeld in een restaurant te werken, maar ik kon prima tot tien uur ’s avonds bellen, terwijl ik aan het animeren was. Daarnaast betaalde het goed en zat ik thuis in mijn pyjama. Is dat geen topbaan?

Hoe is je allereerste telefoontje verlopen?  
Ik weet het nog heel goed. Pornoverhalen gelezen, voorbereiding, ik had alles uitgedacht. Toen het gesprek begon wilde de beller echter dat ik een BDSM-meesteres ging spelen. Dit zag ik totaal niet aankomen. Hij hing ook na zo’n vijf minuten op. Het tweede gesprek duurde gelukkig wel een stuk langer.

Bellen mannen alleen voor telefoonseks?
Nee, het gaat verder dan dat. Veel heteromannen hebben moeite met zich kwetsbaar opstellen. De reden voor mannen om te bellen is vaak vanwege het feit dat ze eenzaam zijn en omdat ze hun kwetsbaarheid willen delen. Ik heb bijvoorbeeld een klant die al vijf jaar met me belt. Hij ligt nu in een scheiding met zijn vrouw, waar hij het nogal moeilijk mee heeft. Hij is begonnen met bellen omdat hij het lastig had met het uiten van zijn gevoelens en kwetsbaarheden. Mij bellen is voor mannen een soort excuus om over hun gevoel en hun problemen te praten. Ik zie het als een soort therapie onder het genot van een zaadlozing. Het feit dat het over de telefoon is maakt het voor bellers gemakkelijker en laagdrempeliger om open te zijn. Als de mannen bijna klaarkomen, worden ze naar mijn idee veel losser en opener.

Je had een vriend toen je begon. Wat vond hij van je nieuwe baan? 
Toen ik hem leerde kennen zat ik in mijn examenjaar van de academie. Ik had toen net een project gemaakt over sekstelefonie. Hij heeft daar een stem voor ingesproken, dus hij wist al wat mijn baan inhield. Toch vond hij het wel gek dat ik het vervolgens bleef doen. Aan de andere kant vond hij het wel grappig om mee te luisteren. Je hoort namelijk hele vreemde dingen, wat overigens één van de redenen is waarom ik het nog steeds doe. Er was één man die iedere keer de telefoon swaffelde. We hadden daar ook een grapje over: hoeveel swaffels zal ik deze keer krijgen? 

Hij vond het wel lastig, maar ik heb ‘m nooit echt een keuze gegeven. Het was gewoon wat ik deed en ik vond het zelf fascinerend. Hij moest er maar mee dealen. Op date één heb ik het ‘m duidelijk gemaakt, zodat hij wist waar hij aan begon.

In de documentaire ontmoet je één van je vaste bellers. Hoe was dit? 
Dood en doodeng. Het spannendste was dat hij zou zien dat ik niet echt Kyoko was. Ik was bang dat hij zou weglopen uit teleurstelling. Die teleurstelling zag ik in lichte vorm wel terug in zijn gezicht, maar hij bleef gelukkig wel. Kyoko is natuurlijk een bloedmooie vrouw op de foto. En dan komt er ineens een normaal meisje aan.

Hij heeft me na de ontmoeting nog wel teruggebeld. Ik kon vanaf dat moment niet meer opnemen, omdat het te dichtbij kwam. Hij zou te veel met Kelly te maken hebben en te weinig met Kyoko. Het voelt voor mij heel gek om als Kelly te bellen en niet als Kyoko. Dat is voor mij te intiem en te echt. Helaas ben ik ‘m dus kwijt als klant.

Hoe kijk je terug op de documentaire?
Ik heb met het format meegedacht en het samen met de producent geschreven. Op een bepaald punt ben ik zelf uit dat maakproces gestapt.Ik wist wel ongeveer wat eraan kwam qua scenes, maar het was vaak wel lastig om ze zelf uit te voeren. Ik ben heel duidelijk in mijn mening, maar in de documentaire voelden bepaalde momenten toch heel onwennig. Het was een stuk heftiger dan verwacht. Een voorbeeld hiervan is het moment dat ik naar Zeeland ging om onder andere met mijn tante in gesprek te gaan. Ik was nog wel een paar dagen van streek door die confrontatie.

Deze hele ervaring voelt alsof er op een resetknop is gedrukt. Het klinkt misschien heel dramatisch, maar er is naar mijn idee heel duidelijk een Kelly van voor en een Kelly van na de documentaire. Waar ik voorheen vastliep kom ik nu weer op ideeën. Het voelt voor mij echt als een nieuwe start.

Kijk hier de hele documentaire