Jesse Bleekemolen, regisseur van Samen Vreemdgaan?, over swingen: ‘Ik zou iedereen het gunnen’

Jesse Bleekemolen (26) is regisseur van de documentaire Samen Vreemdgaan?. Hij begreep in eerste instantie weinig van swingen, en vertelt hoe zijn mening hierover gedurende de opnames veranderde.

‘Toch wel gore clubs en iedereen in ondergoed. Misschien ook niet de hotste types.’ 

‘Ik geloof niet dat monogamie voor iedereen werkt. Als mensen in een relatie stappen, is monogamie de norm, maar een gesprek voeren over een andere relatievorm is lastig en daardoor gaan veel mensen vreemd. Ik vond het swingen echter een hele benauwende non-monogame vorm. Ik ben altijd op zoek naar onderwerpen die ver van mij af staan, zodat ik daar echt mijn tanden in kan zetten. Over dit onderwerp is altijd iets gemaakt met een oordeel, en vaak duurt het maar een kwartier. Ik dacht: het zou heel vet zijn om het vanuit de swingers zelf te maken en de koppels het podium te bieden zonder oordeel. Dat ze gewoon kunnen laten zien wat zij wel zien en anderen niet.’  

‘Het was heel moeilijk. We hebben wel een half jaar research gedaan, maar ik vond dat we zelf de vloer op moesten en mensen moesten benaderen. Ik ben op heel veel feestjes en plekken geweest. In eerste instantie wilde ik dat transparant doen, maar ik merkte na de eerste paar keer al dat mensen daar in een safe space zitten. Je haalt mensen uit de sfeer door meteen te zeggen dat je documentairemaker bent. Ik wilde eerst deze wereld verkennen.’ 

‘Ik ben zo gay als een deur, zeg ik altijd. En ik ging met een researcher – zij in lingerie en ik in boxershort – naar een club. We deden alsof we een koppel waren. We gingen undercover onder de codenaam “knabbels en babbel”. Op een gegeven moment zaten we buiten en een ander koppel maakte aanspraak met ons. We moesten ter plekke een verhaal verzinnen. Dat ging best smooth, maar was ook wel spannend. Ons verhaal: we waren een half jaar samen en dit was ons eerste spannende uitstapje. Dat ging steeds verder, tot we op een gegeven moment vijf of zes koppels achter ons aan kregen. Er was zelfs een koppel dat heel graag iets met ons wilde doen. Die man nam mij op een gegeven moment apart en die vrouw mijn collega. Ze vroegen toestemming of die man met mijn “vriendin” mocht en die vrouw met mij. Toen hebben wij elkaars hand gepakt en zijn we knuffelend in een hoekje gaan staan. We hebben het koppel later – in een niet-clubsituatie – verteld dat we deze film gingen maken en toen wilden ze heel graag meedoen.’  

‘In eerste instantie voelde ik niet zo veel, want ik voel geen aantrekkingskracht tot vrouwen. In dat opzicht was het fijn dat ik het heel erg als werk kon zien. Het was vet om te zien dat als je eenmaal een klik hebt met een koppel, dat de hele omgeving niks meer uitmaakt, maar dat het vooral gaat om samenzijn. Ik vond het wel ingewikkeld dat je daarheen gaat met het idee dat je seks gaat hebben. Ik vroeg me dan gewoon heel erg af: is het dan nog wel spannend?’  

‘Het was altijd bekend dat we er waren, maar je wil natuurlijk wel de werkelijkheid filmen. De crew had altijd shirts aan met “don’t worry you’re safe, we only film our own people” en in de club stonden twee mensen bij de deur om uit te leggen dat er opnames werden gemaakt. Op de swingersvakantie was het lastiger; we hadden mensen een goodiebag gegeven en ze kregen van tevoren bericht dat we er zouden zijn. Bij het ontbijt ben ik alle tafels langsgegaan. De eerste dag zijn we gaan blenden met het publiek; we gingen mee volleyballen en naar het zwembad, om die afstand zo klein mogelijk te maken. De eerste dag zaten we in de bosjes te filmen, maar de laatste dag konden we erbovenop staan met de camera.’ 

‘Op die vakantie dacht ik op een gegeven moment: het lijkt wel of ik in Renesse ben met een stel pubers. Overal is seks, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Je zit daar echt in een bubbel. Het lag op een afgelegen plek; ik ben een week lang dat resort niet af geweest.’  

‘Ik heb ook een hoteldate gefilmd. Ik zat in de sauna met de geluidsvrouw. Het was bloedheet. De cameraman had zijn telefoon op de camera geplakt, zodat ik kon communiceren. Op een gegeven moment gingen ze echt hard van bil, toen zijn wij weggegaan naar de kamer ernaast. Dan ben je aan het wachten tot zij klaar zijn. Op een gegeven moment ga je dan toch naar binnen, maar wat zeg je dan? Al die koppels lagen daar nog naakt.’  

‘Wat ook heel grappig was bij het filmen: iedereen is de hele tijd naakt, maar waar ga je in godsnaam een microfoon hangen? We hadden iedere dag kratten met props bij ons waar we snel een microfoon in konden doen. Bijvoorbeeld: cocktailglazen, planten, luchtbedden in het zwembad, tissuedozen, noem maar op. Dat resulteerde er ook weleens in dat iemand er met de tissuedoos vandoor ging.’ 

‘Ik vind het heel vet dat deze koppels dit samen kunnen; ik zou het zelf namelijk niet kunnen. Je moet de hele tijd met elkaar overleggen. Ik ben jaloers dat zij zo goed kunnen communiceren in hun relatie. Nu zeg ik niet dat ik niet kan communiceren, maar op zo’n vergaand niveau, dat vind ik heel bijzonder.’  

‘Er worden heel snel grapjes over gemaakt. Je beeld wordt gevoed door onwetendheid; dan ga je het zelf invullen en er een mening over vormen. Ik heb respect voor mensen die het lef hebben om een gesprek te voeren over hun diepste gevoel. Dat heeft me wel echt aan het denken gezet. Ik zou iedereen het gunnen. Er is zo’n oordeel over, terwijl je ook kan bedenken: hoe vet is het dat deze mensen dit doen. Als het voor hun werkt, wie zijn wij dan om daar iets van te vinden?’ 

Samen Vreemdgaan?, maandag 30 september om 21:20 uur op NPO 3