In depressieve staten

Slapen, ongezond eten, een dutje op de bank, nog meer slapen. Als Jasmijn in een dip zit, is slaap haar beste vriend. “Mensen begrijpen het niet, of durven niet door te vragen en daarom zoek ik hulp bij een psycholoog. Die weet wat er in mijn hoofd omgaat en helpt me uit het dal door beetje bij beetje een trap naar het licht te maken.”   

“Op de basisschool werd ik veel gepest en was ik emotioneel al wat minder stabiel door mijn lichte autisme. Eind groep 5 begon ik met medicijnen die mijn emoties onderdrukten.

Voor mezelf had ik bepaalde patronen ontwikkeld als houvast. Als ik thuis kwam trok ik eerst de snoepkast open, gooide mijn spullen neer en liep daarna naar de wc boven (nóóit beneden). Ik loop nog altijd aan iemands rechterzijde, want aan de linkerkant word ik heel onrustig. Ik heb dus aan de ene kant heel veel structuur, maar ben heel slecht in organiseren. Ik ben daarom heel trots dat ik sinds kort een agenda bijhoud!”

Hoewel Jasmijn heel open praat, heeft ze dit niet van huis uit meegekregen. “Mijn moeder is er erg op tegen dat ik over mijn gevoelens praat, maar ze weet dat ik zo in elkaar steek. Ik denk dat dit een generatiedingetje is. Vroeger kregen mensen die ‘anders’ waren minder snel een stempel: je was gewoon raar. Hierdoor is er een soort taboe ontstaan om erover te praten, maar dit wil ik júist doorbreken.

Als kind was ik down to earth en iets minder opvliegerig dan mijn oudere zus. Ze kon weinig hebben en haar ADHD en mijn moeders ADD botsten enorm. Hierdoor was er veel spanning thuis en zat ik veel op mijn kamer. 

Eén keer liep een ruzie zo uit de hand dat mijn moeder in haar auto rondjes is gaan rijden. Ze trok het gewoon niet meer. Om weg te blijven van de ruzies thuis fietste ik soms expres om. Ik trek mij negatieve situaties enorm aan en kan het moeilijk van me af laten glijden.

Mijn laatste depressieve periode was eind 2016. Sindsdien gebruik ik geen medicatie meer. Ik wil mijn emoties niet meer afvlakken. Intense emoties kunnen namelijk ook blij van aard zijn – en dat is bij mij dus extréém blij!

Van hardstyle feesten krijg ik heel veel energie. Het is one big happy family, al die mensen samen zijn een bijzondere community. In plaats van overprikkeld, raak ik er juist enorm ontspannen van. Door me te focussen op de muziek kan ik alles eromheen vergeten.

Ook haal ik heel veel energie uit gesprekken met vriendinnen. Een luisterend oor kan genoeg zijn en een complimentje maakt mijn dag. Het is niet dat ik veel vriendinnen heb, maar degenen die er zijn kennen mij heel goed. Mijn trouwste vriendin kent mijn diepste dalen. Wat zij goed doet is doorvragen, sommige mensen vinden dat eng. Ze is gewend om naar mijn shit te luisteren en daar ben ik haar heel dankbaar voor. 

Wat me frustreert is dat ik dezelfde kansen wil krijgen die andere mensen krijgen. Wat ik niet moet doen, is in mijn slechtere tijden op social media kijken. Dan ga ik me vergelijken met de mensen die zo’n leuk leven lijken te leiden, terwijl ik zelf geen motivatie kan opbrengen om ook maar mijn bed uit te komen.

De grootste uitdaging is om mijn depressie weer onder controle te krijgen. Je voelt je tijdens zo’n episode langzaam wegglijden in een diep dal en je weet niet hoe diep het deze keer zal zijn. Wat dan van belang is, is op tijd hulp zoeken.

Sinds een jaar weet ik dat zelfs in zo’n diep dal het uiteindelijk allemaal goedkomt. Erover praten geeft een goed gevoel en als mensen na de eerste: “Hoe gaat het?” doorvragen naar hoe het écht gaat dan knak je. Nog steeds heb ik veel bevestiging nodig van anderen, maar je wil ook weer niet zielig overkomen en anderen ermee belasten. Maar leren praten en je gevoelens uitspreken helpt heel erg. Dan leer je ook dat huilen net zo menselijk is als lachen.”

Meer verhalen horen over depressies? Kijk elke dinsdag om 21:55 naar de zesdelige serie #TrueSelfie op NPO 3.