Ik heb een penvriend in de Amerikaanse gevangenis

Drie jaar terug, toen ik nog een communicatiewetenschap-trutje was met studieontwijkend gedrag, zat ik in de UB. Ik was van alles aan het doen maar vooral níet aan het leren. Ik weet nog goed dat ik het nieuws aan het lezen was en er een artikel over de doodstraf online stond. Ik las dit en was ineens mégageïnteresseerd in het Amerikaanse rechtssysteem. Dat had namelijk niks met communicatiewetenschap te maken en was dus boeiender. Via een omweg of drie in mijn online onderzoek naar de doodstraf kwam ik terecht op de website writeaprisoner.com. Dat is precies wat je denkt dat het is. Op deze website kan je namelijk een e-mail sturen naar een gevangene. Huh? Maar gevangenen in Amerika hebben toch geen computers? Ehm, nee dat klopt. Maar deze organisatie print de e-mails uit en stuurt ze vervolgens hardcopy naar de gevangene in kwestie. Dit alles om te voorkomen dat gevangenen terugvallen in oude patronen als ze vrij komen. Omdat de nieuwe vriendjes via geschreven communicatie, hopelijk, een andere blik op de wereld bieden. Stiekem best cool toch?

Happn maar dan nét anders

Ik heb dan ook niet heel lang getwijfeld en besloot tussen alle profielen op de website te zoeken naar mijn nieuwe penvriend. Je moet het zien als een soort Happn of Tinder alleen dan zonder swipen. En met mensen die je zouden beroven als je ze tegen komt in een donkere steeg. Er staat ook wat meer informatie over de persoon online. Heb je bijvoorbeeld een fetisj voor Boeddhistische mannen met donker haar, blauwe ogen die op death row staan én in december zijn geboren? Geen probleem, die kan je filteren. Wel zo makkelijk.

Ik besloot dat ik niet de moeilijkste zou zijn en koos één van de eerste personen uit die geen losgerukte gangster leek. Ik begon een standaard e-mail te typen over mezelf en het leven in Amsterdam. Omdat ik niet als zo’n instagramchick die alleen hard gaat op haar eigen leven over wilde komen, vond ik het wel zo vriendelijk om ook wat vragen aan hem te stellen. Ik hield het bericht kort, sloot de website en ging verder met leren. Of niet. Waarschijnlijk niet. Eigenlijk was het feit dat ik een bericht had gestuurd daarna een beetje weggezakt. Maar een maand later kwam ik thuis met een handgeschreven envelop op de deurmat uit Amerika.

24 jaar vast

Mijn nieuwe penvriend had even zes kantjes volgeschreven. Over hoe blij hij was dat hij een nieuwe ‘friend’ had gemaakt. Over zijn leven in de gevangenis. En vooral heel veel vragen over het leven in Nederland. Hoe heet onze koning? Kan je echt overal legaal wiet roken? Wat houdt koningsdag in? Maar ook wat ik van het Midden-Oosten conflict vond. En of ik president Obama sympathiek vond. Ik was totaal verbaasd en had een nieuwe hobby gevonden. Vanaf dat moment schreef ik ongeveer elke twee maanden met mijn penvriend. Voor hem zijn de brieven altijd een hoogtepunt in zijn gevangenisbestaan en voor mij een kleine moeite. Het is best bijzonder om blanco met een onbekend persoon te gaan schrijven. Ik had vooraf niet opgezocht wat hij had gedaan. Uiteindelijk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet inhouden en heb ik het gevraagd. Mijn penvriend is 24 jaar en zit vast omdat hij onder invloed van alcohol een ongeluk heeft veroorzaakt. De vrouw in de andere auto is overleden. Verschrikkelijk. Maar toen hij vertelde waarom hij onder invloed de auto in was gestapt brak mijn hart een beetje. Hij was zijn 21 ^e verjaardag aan het vieren toen zijn vriendin belde dat ze in een restaurant lastig werd gevallen door mannen. Hij besloot meteen naar haar toe te gaan, ondanks dat hij onder invloed was. Slechte keuze uiteraard maar uit een goede bedoeling. En nu zit hij nog minimaal twintig jaar vast in Texas. Fucked up. Maar mensen kunnen veranderen. Je moet jezelf én anderen kunnen vergeven. En lees hier bij interesse nog meer lelijke clichéquotes die in menig woonkamer aan de muur hangen te shinen.

Orange is the new black is eigenlijk bestwel echt

Ik kan nog wel uren typen over alles wat deze penvriend me inmiddels heeft verteld over het gevangenisbestaan. Over hoe hij bijna verplicht is om gangster te zijn terwijl hij dat niet wil. Over het leven op twee vierkante meter met een celgenoot. Over de bedreigingen en andere dingen die je normaal op televisie ziet. En over hoe Orange Is The New Black best wel realistisch is op veel vlakken. Maar misschien kan je er beter zelf achter komen? Het sturen van een berichtje naar een gevangene duurt hooguit tien minuten en je helpt er iemand enorm mee. WriteAPrisoner.com heeft als doel terugval in criminaliteit tegen te gaan en het schrijven van brieven is hier een goed middel voor. Daarnaast kan je een gevangene ook helpen met ontwikkeling. Wie wil dat nou niet? Zo is mijn penvriend nu Nederlands aan het leren via boeken uit de bibliotheek. Fokking handig in de Texaanse gevangenis.