Hoe verloopt een auditiedag bij Kinderen voor Kinderen?

Al ruim veertig jaar vormt Kinderen voor kinderen het populaire kinderkoor van BNNVARA. Vlak voor de jaarwisseling kwamen nieuwe zangtalenten naar Hilversum voor een spannend avontuur.

Rivaliteit
Een zaterdagochtend in november, vorig jaar. Vanuit het hele land zijn zo’n negenhonderd kinderen, met hun ouders of verzorgers, naar het Media Park in Hilversum gekomen. Al deze basisschoolleerlingen, tussen de zeven en twaalf jaar, hopen op een felbegeerde plek in het nieuwe Kinderen voor kinderen-koor: oftewel Koor 44. Sinds het koor in de jaren 80 werd opgericht, wisselt de samenstelling elk jaar. Omdat er slechts plek is voor vijftien zingende basisschoolleerlingen, is de concurrentie moordend. Maar dat is bij wijze van spreken, want de audities zijn ook gewoon leuk om te doen en voor de meeste kinderen vooral een mooie ervaring. Wie het uiteindelijk redt om bij de vijftien uitverkorenen te komen, repeteert gedurende een jaar elke zondag in Amsterdam. Daarnaast zijn er vijftien optredens én wordt er een album gemaakt.

Maar eerst is er dus die auditie, die misschien nog wel het beste is te vergelijken met een militaire operatie. Want hoe leid je zo’n voordracht, met zo veel kinderen (en hun ouders) in goede banen? Strak, blijkt al snel. Allereerst zijn de honderden auditanten, afhankelijk van leeftijd en geslacht, onderverdeeld in verschillende tijdsblokken. Elk half uur stroomt een nieuwe groep enthousiaste kinderen met hun ouders binnen bij het omroepgebouw van BNNVARA. In de kantine, die als wachtruimte dienst doet, hangt een gespannen sfeer. ‘Nog een kwartiertje en dan beginnen we!’, roept een van de productiemedewerkers.

Profvoetballer of dokter
Sam, een verlegen jongetje van zeven, oogt zenuwachtig, maar vindt het naar eigen zeggen slechts een ‘beetje’ spannend. Eigenlijk vindt Sam tekenen nog veel leuker dan zingen. Voor de meeste kinderen zijn zingen en dansen echter hun grootste hobby’s, al hebben ze daarnaast vaak nog andere bezigheden.

Ook voor de toekomst blijken de meeste kinderen grote dromen te hebben: naast zanger(es) of danser(es), zien ze een carrière als profvoetballer of kunstenaar of dokter voor zich.

Tweeling
Aan een tafel naast die van Sam zitten twee meisjes met hun ouders. Ze zijn een tweeling en dragen precies dezelfde kleurrijke outfit. Ze zullen auditie doen tijdens de ronde voor meisjes uit groep 5. De een zegt ‘niet nerveus te zijn’; de ander voelt wel ‘wat kriebels’. Hun ouders vertellen dat het hun verjaardagscadeau is, maar realiseerden zich niet dat wanneer hun dochters daadwerkelijk in het koor terechtkomen, het niet blijft bij deze ene keer. Dan zullen ze elke week op pad moeten om te repeteren in Amsterdam. Niet dat dat een probleem is trouwens: ze hebben het er maar wat graag voor over.

Zenuwen
Dan klinkt uit een megafoon een stem die iedereen welkom heet. Uit de zaal stijgt een luid gejuich op. De stem benadrukt nog maar eens ‘hoe trots de kinderen nu al op zichzelf mogen zijn’. En dan begint alweer een ronde, waarin nu eerst de jongens aan de beurt zijn. Ook Sam mag de trap op, maar hij wordt opeens bevangen door zenuwen. ‘Ik denk dat ik toch maar niet ga’, zegt hij tegen zijn moeder. Maar zij weet Sam gerust te stellen en dan gaat ook hij mee naar boven. In de grote zaal waar de audities plaatsvinden, vormen de kinderen een grote kring. Ze dragen allemaal een naamplaatje. Thuis hebben ze het kinderboekenweeklied ‘Gi-ga-groen’ al voorbereid en ieder van hen krijgt de kans om een stukje te zingen. De rest van de groep moet ondertussen zijn beurt afwachten.

Niet iedereen blaakt van zelfvertrouwen. ‘Gooi die zenuwen weg’, roept een jurylid. Hoge zangstemmetjes, muziek aan, muziek uit. Wanneer uiteindelijk iedereen aan de beurt is geweest, wordt de groep verder opgedeeld. Slechts een aantal kinderen, meestal tien per ronde, vertrekt naar een andere ruimte. Daar staan ze dan weer in een kleinere kring, waar ze weer om beurten ‘Gi-ga-groen’ mogen zingen.

Afspiegeling van de huidige samenleving
In het midden van de groep staat zangcoach Michiel Rozendal, die de auditanten meerdere opdrachten geeft. Dat het om een afvalrace gaat, is nu goed te merken. Zo moeten steeds twee kinderen tegenover elkaar staan om een zangbattle aan te gaan. Ondertussen heeft de rest van de groep in een andere ruimte een dansauditie. In de kantine wachten de ouders af wat gaat komen. Een moeder, van wie de achtjarige dochter auditie doet, is positief gestemd. ‘Ze is hiervoor in de wieg gelegd. Maar ik heb haar gezegd dat ze er vooral van moet genieten.’

Na de auditierondes eindigt de groep in de grote zaal waar de productiemedewerkers de kinderen wederom op het hart drukken hoe bijzonder het is dat ze mee mochten doen. Ieder kind krijgt een envelop, waarin staat of hij/ zij door is naar de tweede ronde, die een dag later wordt gehouden. De overgebleven meisjes en jongens moeten dan nogmaals een zang- en dansauditie doen, waarna de jury de definitieve selectie bekendmaakt. Naast zangen danstalent let de jury ook op de samenstelling van het koor. Kinderen voor kinderen moet een afspiegeling zijn van de huidige samenleving, zodat alle kinderen in Nederland zich in het koor kunnen herkennen.

Envelop
De kinderen lopen hand in hand naar buiten waar ze onder luid applaus worden onthaald door hun ouders en verzorgers, met de camera’s in de aanslag om dit bijzondere moment vast te leggen. De kinderen lijken opgelucht, er is (nog) geen teleurstelling te bespeuren. Maar de spanning is niet ver weg. Die belangrijke envelop, met daarin het verlossende woord van de juryleden, mag pas in de auto worden geopend…