Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?
Hoe is vrouwenvoetbal volwassen geworden?
31-05-2019
• leestijd 3 minuten
•
161 keer bekeken
• 
Foto: Vera Pauw (destijds bondscoach voor Oranje) in 2009, bij de huldiging na het EK (ANP)
Voetbalcoach Vera Pauw (56) voetbalde in de jaren 70 dagelijks op straat met haar tweelingbroers en vriendjes uit de buurt. Ze werd gezien als een groot talent, maar lid van een club mocht ze aanvankelijk niet worden. In die periode mochten meisjes van de KNVB namelijk pas op hun 16de op voetbal.
Dat is toch ongelooflijk als je daar nu zo over nadenkt?
Nou, ik ben eerlijk gezegd verbaasd dat mensen dat nu ongelooflijk vinden. Toen vond iedereen dat heel normaal, hoor.
Maar dat is het toch
niet
?
Zeker niet als je bedenkt wat destijds de reden was. Zo schreef de bondsarts dat jonge vrouwen gekneusde borsten konden krijgen… Man, ik weet niet eens wat dat is, een gekneusde borst! Verder werd gezegd dat het slecht was voor als je later kinderen wilde krijgen. Wat een onzin.
Hoe was dat voor jou?
Heel pijnlijk natuurlijk. Zo vergeet ik nooit meer dat ik ’s zomers, wanneer overal straatvoetbaltoernooitjes werden georganiseerd waaraan iedereen uit de buurt meedeed, er steevast werd uitgehaald. Puur omdat ik een meisje was.
Je zou er bijna een trauma aan over houden...
Nou, makkelijk was het zeker niet. Ik zeg weleens: opgroeien, dat stond voor mij als inperken. Want vergis je niet: op den duur wist ik niet meer wie ik was. Omdat ik alleen maar dingen níet mocht waar ik als kind in de buurt nooit over hoefde na te denken. Want je weet simpelweg niet meer wat wel en niet oké is. En ja, dan probeer je maar iemand anders te zijn. Iemand die je niet bent. Daardoor kwam ik in de pubertijd aardig in de knel.
Wat vond je het ergste?
Dat ik niet serieus werd genomen. Op de lagere school ging het prima. Daar was ik gewoon Vera. Maar op de middelbare school was ik ineens een meisje. En die meisjes mochten niet voetballen. Zelfs niet met een colablikje. Want toen ik daar maar mee ging voetballen, werd ik meteen op de schouders getikt en werd er tegen me gezegd: ga maar weer zitten.
Toch werd je op je 13de wel lid van voetbalvereniging Brederodes in Vianen.
Ja, nadat mijn vader de KNVB had geschreven. Of ik echt geen dispensatie kon krijgen. Want ik was niet meer te houden. Gelukkig werd dat geaccepteerd en mocht ik meedoen met het vrouwenteam.
Hoe anders is dat nu, ruim veertig jaar later. Het vrouwenvoetbal wordt niet alleen serieuzer genomen, ook is er inmiddels een eredivisie voor vrouwen. En niet onbelangrijk: de Oranje Leeuwinnen worden niet alleen als idolen gezien, maar ook als voorbeeld voor veel meisjes die inmiddels al vele jaren vanaf hun vijfde lid kunnen worden van een amateurclub.
Ja, dat is fantastisch natuurlijk. Maar wat we niet mogen vergeten: voor een groot deel komt dat omdat ik mij er destijds hard voor heb gemaakt om jongens en meisjes in de jeugd samen te laten voetballen.
Daardoor zijn ze zoveel beter geworden. Een goed voorbeeld daarvan is Lieke Martens. Een fantastische voetbalster, maar ik weet zeker: als Lieke niet op jonge leeftijd met jongens had gevoetbald, was ze nooit de beste van de wereld geworden. Dan was ze een heel middelmatige speelster geweest. Omdat Oranje anders nooit zo ver was gekomen.
Vera Pauw (Amsterdam, 1963) voetbalde in de jaren 80 en 90 op het hoogste niveau in Nederland en kwam in die jaren 89 keer uit voor het Nederlandse vrouwenelftal. Van 2004 tot 2010 was ze bondscoach en technisch directeur van Nederland. Tegenwoordig is ze werkzaam bij de Thaise voetbalbond.
Praat mee
Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?
Meld je snel en gratis aan voor de BNNVARA nieuwsbrief!