Hoe gaat het nu met Jegor? | Over Mijn Lijk – de Reünie

In Over Mijn Lijk – de Reünie praat Tim Hofman met Jegor. Hoe gaat het nu met hem?

In het tiende seizoen van Over Mijn Lijk leren we Jegor kennen, die ondanks zijn ziekte alles uit het leven haalt. In 2015 krijgt hij last van hoofdpijn en vage klachten. De oorzaak blijkt een kwaadaardige hersentumor te zijn. Binnen een week wordt de tumor operatief volledig verwijderd.

Toch is de kanker die Jegor heeft moeilijk te behandelen; de kans is groot dat de tumor terugkomt en dat hij daaraan zal overlijden. In 2023 krijgt hij slecht nieuws van zijn arts in Frankrijk, die lichte tumorgroei constateert. Afgelopen jaar reist Jegor opnieuw naar Frankrijk voor een nieuwe scanuitslag.

De uitslag was minder goed dan Jegor had gehoopt, vertelt hij aan Tim. 'Er is nu echt vastgesteld dat er daadwerkelijk sprake is van groei. Maar het groeit nu aan een kant waar misschien niet geopereerd kan worden.’ Het probleem is dat de tumor nu naar binnen groeit, in plaats van naar buiten, waar het eerder verwijderd kon worden. ‘Dat [verwijderen] is eigenlijk de beste behandelmethode. Maar daar komt op een gegeven moment ook een einde aan.’

De zwaarste boodschap voor Jegor was dat, als de tumor niet operatief verwijderd kan worden, alleen chemotherapie en bestraling als behandelingsopties overblijven. ‘Ik wist dat ik dat ooit ging krijgen, maar binnen mijn tumorvorm is dat het laatste wat je kan doen.’ De kans bestaat dat Jegor op korte termijn uitbehandeld zal zijn. ‘Dat is niet iets wat je wil horen.’

Hoewel chemotherapie de tumorgroei remt, is het niet de meest effectieve behandelmethode, volgens Jegor. 'Er wordt heel veel tegengehouden door de bloed-breinbarriére (een beschermende laag van cellen die voorkomt dat schadelijke stoffen uit het bloed de hersenen bereiken, maar ook de doorgang van veel medicijnen belemmert, red.) (...) en bestralen is wel effectief, maar het hele cognitieve – hoe je bent – gaat allemaal achteruit.'

Jegor zag het slechte nieuws niet aankomen, wat het juist zo ingrijpend maakt. Misschien is het een manier van je kop in het zand steken, aldus Jegor, 'want je weet dat je het hebt (…) maar ik had gewoon gehoopt dat het langer stabiel bleef. Zeker omdat Lev net geboren is, mijn zoon'. Toch probeert Jegor zich vast te houden aan het positieve: de tumor groeit langzaam en hij hoopt dat de tumor stopt met groeien aan de kant die niet operabel is. ‘Als dat het geval is, dan kan je nog lang stabiel blijven.’

Ook is er recentelijk een nieuw medicijn goedgekeurd dat Jegor zou kunnen uitproberen. Het zal nooit genezen, maar misschien slaat het wel heel goed aan.' Toch blijft de situatie 'heel eng', aldus Jegor. ‘Je weet niet wat er op je afkomt. Maar dat was hiervoor ook al niet, dus wat is het verschil?’