Hannah Hoekstra over de Ring: 'Iets jatten, daar spijt van krijgen, dat is een herkenbare situatie'

Hannah Hoekstra speelt de hoofdrol in De ring, won twee Gouden Kalveren en een grote toneelonderscheiding. Maar de onzekerheid over acteren blijft.

In de bloedspannende serie De ring speelt Hannah Hoekstra (37) de rol van Anna Hartog, een jurist die onder meer werkt voor de tweekoppige directie van een hip denimmerk. Tijdens een zakelijke bespreking op kantoor van het modemerk, vertelt directeur Simon (gespeeld door Benja Bruining) dat hij een ring is verloren. In een schijnbaar onbewaakt ogenblik ziet Anna de ring liggen, en steekt die in een opwelling in haar tas. Dat het moment op camera is vastgelegd, hoort ze later van Simon, die haar in één moeite seksueel probeert te chanteren: ga met me naar bed, dan zet ik de beelden niet online. Natuurlijk loopt het daarna volledig uit de hand: het is een serie van regisseur/scenarist Frank Ketelaar, die onder meer ook KLEM bedacht.

Voor de hand liggende vraag: heb je zelf wel eens iets gestolen? 'Jazeker, en ik krijg het nog steeds benauwd als ik eraan denk. Toen ik heel jong was, een jaar of zeven, acht, ging ik met mijn ouders en een vriendengroep op vakantie. Ik was het leven aan het ontdekken, en vond het in die periode heel vet om mensen te bespieden. God weet waarom. Samen met een vriendinnetje verborgen we ons in de bosjes en gingen mensen bekijken. Meer gebeurde er niet. Er zat ook een jongetje in die vriendengroep, van 4 jaar. Ik zei tegen mijn vriendin, wat nou als we zijn schoenen verstoppen? Is niet leuk, zei ze. Jawel, is grappig, zei ik. Dus ik zijn schoenen verstoppen. Nou, dat werd een heel ding. Vooral omdat ik was vergeten waar ik die schoenen had verstopt. Ik durfde het eerst niet toe te geven, daarna kreeg ik al die ouders uit de groep over me heen. Dat ik een grote fout had gemaakt. Uiteindelijk zijn die schoenen ergens op een kast teruggevonden. Ik heb er een knauw van gekregen. Als iemand nu in de bus zegt: "Mijn portemonnee is weg", denk ik dat iedereen denkt dat ik het gedaan heb. Ik kan dan echt opstaan en roepen; "Controleer me maar, kijk maar in mijn tas!"'

Daarna nooit meer…? 'Ja tuurlijk wel. Snoep bij Jamin. Van die dikke dolfijnen in mijn zak gestoken.'

Dat is een ritueel waar we, denk ik, allemaal doorheen gaan. Ik hoorde van Frank Ketelaar dat hij je betaald heeft om een bepaalde zin uit te spreken. Hoe zit dat? 'Hij had iets geschreven dat niet klopte. Ik heb de scripts helaas niet meer, maar grammaticaal klopte het niet. Er zat een dubbele ontkenning in. Dat was gek, dus dat wilde ik anders zeggen. Maar Frank wilde dat ik het tóch zei. Ik zei: alleen als ik een tientje van je krijg. We namen de scène twee keer op, ik weet niet welke uiteindelijk de serie heeft gehaald. Dat tientje heb ik echt gekregen.'

Hannah legt haar voet op een stoel in het Amsterdamse café waar we hebben afgesproken. 'Te lang doorgelopen met een kneuzing. Ik ben een rauwdouwer. Ik ben nog gaan hardlopen met die kneuzing. Moet je niet doen. Maar ja.'

Je zei, toen ik je vroeg waar je graag naar kijkt op tv, dat je niet van crime-series of actiefilms houdt. Wat de vraag oproept, waarom zouden we naar jou in De ring moeten kijken? Mmm… is De ring een crime-serie? Er wordt iemand vermoord, het blijft lang onzeker wie het heeft gedaan. Is dat crime? Ach, ik weet niet waarom je naar mij zou moeten kijken.

Waarom heb je ‘ja’ gezegd tegen deze rol? 'Ik had niet eerder met Frank Ketelaar gewerkt, maar ik ken zijn werk natuurlijk wel. Vuurzee, bij die serie zat ik aan de tv geplakt. Overspel, ook van hem en ook zo goed. Dus ik vertrouwde erop dat het goed zou komen, ook al was het scenario nog niet af toen ik werd benaderd. In de serie wordt de filosofische vraag neergelegd of je altijd verantwoordelijk bent voor wat je doet. En of je ‘schoon’ bent als je je verontschuldigt voor een actie. Iets jatten, daar spijt van krijgen, dat is een herkenbare situatie. Dat vond ik er interessant aan.'

Wat maakt acteren dan interessant voor jou? 'Dat ik met het instrument van mijn lijf, met mijn stem en mijn aanwezigheid, een verhaal kan vertellen. Het verhaal moet door mij heen, ik kan op een bepaalde manier met mijn energie en mijn gedachten iets overbrengen. Eigenlijk wat kinderen in de zandbak al doen; ik ben die, jij bent die en dan gebeurt er dit. Ik ben die zandbak nooit ontgroeid.'

In De ring speelt Minne Koole een rechercheur die de moord onderzoekt waarvan Anna, de rol die jij speelt, wordt verdacht. De rechercheur is dan ook het vriendje van Anna geworden. In de serie zitten een aantal vrijscènes. Minne vertelde me dat hij in de voorbereiding van andere vrijscènes, met zijn toenmalige tegenspeler en een cameraman naar een hotel is gegaan om de scènes te repeteren. Zodat er geen misverstanden of vervelende situaties zouden ontstaan. Is dat nu ook gebeurd? 'Nee. Minne en ik zijn heel goed samen, we hebben onlangs ook in een toneelstuk gespeeld. We voelen ons heel vrij bij elkaar, en in het leven überhaupt. Dus er is ruimte om dingen uit te proberen. Maar weet je, Frank Ketelaar vindt seks veel ongemakkelijker dan wij.'

Hoe merkte je dat? 'Dat hij bij bepaalde scènes al snel riep, ja jongens, stop maar, het staat erop! Terwijl de andere twee regisseurs van de serie veel minder braaf zijn. Minne en ik, we hebben Frank daar een beetje mee geplaagd. Ah Frank, nog even, kijk dan! Wat nou als we dit doen? Frank! Kun je het zien?!' (Lacht.)

Frank heeft van jou en Minne ook geleerd hoe je emoji’s op je mobiele telefoon inzet voor een seksueel geladen Whatsapp-gesprek, vertelde hij. 'Ja, haha. Hij kende de kracht van de aubergine en de perzik nog niet. Het zit geloof ik niet in de serie, we hebben het er wel over gehad tijdens een etentje. Wat wel een punt was; hoe je een appje aan een geliefde afsluit. Frank wilde dat we afsloten met ‘kus kus’, in een appje na de eerste date. Nou, dat doet echt niemand! Dus dat hebben Minne en ik hem wel duidelijk gemaakt.’

Er was een intimiteitscoördinator op de set, tussen de regels proefde ik bij Frank dat hij daar niet zo’n fan van is. Hij heeft liever dat er goed vertrouwen is tussen acteur en regisseur. Hoe zie jij dat? 'Ik ben voorstander van een intimiteitscoördinator. Seksscènes worden daar echt beter van, als je met iemand erbij kunt bespreken wat prettig voelt en wat niet. En wat het doel is van de scène, wat er allemaal in beeld komt. En welke energie je wilt overbrengen. Ik ben iemand die haar bek wel opentrekt als het me niet bevalt. Maar er zijn ook collega’s die dat niet hebben. Dus ja, ik vind het een goede ontwikkeling. Alle intimiteitscoördinatoren waarmee ik heb gewerkt, zijn toffe mensen. Wat vond jij eigenlijk van de serie?'

Heel goed, bloedspannend. Er komt steeds een laagje bij, je wil blijven kijken. Frank Ketelaar zei dat hij je had gecast omdat je in alles wat hij van je had gezien zo overtuigend bent. 'Vond jij dat ook? Want daar ben ik dus altijd onzeker over. Zo meteen komt die serie op tv en dan kan iedereen zien dat ik helemaal niet kan spelen.'

Dat herken ik niet, maar actrice Anne-Will Blankers heeft ooit tegen je gezegd dat dat gevoel nooit weggaat, las ik. 'Het wordt alleen maar erger zei ze. Ik volg nu een opleiding tot scriptschrijver, daar heb je die spanning niet. Iets leren vind ik het leukste wat er is. Maakt niet uit wát eigenlijk, paardrijden desnoods. Ik heb, dankzij die opleiding, ook veel meer respect gekregen voor iemand als Frank. Hij is echt de koning van de plots.'

Je hebt twee Gouden Kalveren, als toneelacteur ben je onderscheiden met de Theo d’Or. Veel hoger kan niet. Moet ik de opleiding tot scenarioschrijver zien als een soort Plan B? 'Er is nooit een Plan B bij mij, alleen een Plan A.'

Je hebt met acteurs die ook regisseren gewerkt, zoals Elizabeth Banks, voor de filmsCharlie’s Angels en Cocaïne bear . Die laatste film, waarin je het slachtoffer speelt van een beer die een grote lading cocaïne heeft gebruikt, groeide uit tot een culthit. Ambieer je zelf zo’n dubbelfunctie, acteren en regisseren? 'Ik heb de ambitie om mooie dingen te maken. Aldus de meid die werd verscheurd door een beer op coke. Maar goed, bij mij moeten de boterhammen ook gesmeerd kunnen blijven.'

Ik vond het een hilarische film. 'Is ook zo. Ik heb ’m met een club vrienden gezien, stoned, met snoep en popcorn. Zoals het hoort bij zo’n film.'

Je hebt een paar keer in Amerikaanse films gespeeld, smaakte dat naar meer? 'Het is een gekke tijd om te acteren. Het lijkt alsof je vooral een promotiemachine van jezelf bent. Mijn vak is heel ijdel, dat zal ik niet ontkennen. Maar hoe je jezelf verkoopt en positioneert, dat vind ik niet zo interessant. Een mooi verhaal vertellen met mij erbij, prima. Maar mezelf de hele tijd verkopen… dan ga ik liever in een bakkerij werken.'

Op welke rol ben je het meest trots? 'Euh… zo kijk ik er niet naar. Als ik een première hebt gespeeld, ik heb mijn tekst onthouden, en al mijn spullen weer mee naar huis genomen, niemand pijn gedaan, dan kan ik wel denken: top gedaan. Maar trots op een serie of een film, nee. Ik vind het moeilijk om naar mezelf te kijken.'

Dus het was niet de rol van kaassoufflé in Red Fried District , een korte animatiefilm die te zien is op Vimeo.com? 'Ooh dat was zoooo leuk om te doen! Die ene jongen van de New Kids belde me, hoe heet-ie, Flip van der Kuil. Hij had een animatiefilm gemaakt, waarin snacks de rol van prostituées achter een raampje spelen. Ik moest de stem doen van een kaassoufflé inderdaad. Ik had het er laatst nog over met mijn bff Charlie (Chan Dagelet, die ook in De ring speelt, GH ), die ook meedeed. Dat dit het hoogtepunt uit onze carrière is, haha. Echt een middag gieren en brullen in de studio. Veel leuker dan naar jezelf kijken op een groot scherm.'

Dat zeggen acteurs wel vaker. 'Het is een heel rare trip. Ik zie mezelf. Ik hoor mijn stem. Maar het zijn niet mijn kleren, het is niet mijn tekst. Ik herinner me terwijl ik kijk hoe de opnamedag was. Of ik het koud had, waar ik om moest lachen. Ik weet dat het leerzaam is om naar jezelf te kijken, maar ik word er ook onzeker van. Weet je, mijn vader is afgelopen februari plotseling overleden. Dat was een heel grote levensgebeurtenis, waarvan ik echt moest bijkomen. En mijn conclusie was, dat ik gezegend ben met mijn leven. Dat ik heel veel geluk heb gehad. En dat er nog heel wat paden zijn die ik moet en wil bewandelen.'

Dit artikel verscheen eerder in de VARAgids. Als eerste lezen? Word abonnee of vraag een gratis proefnummer aan.