Emma spreekt S10: hoe zorg je dat je jezelf blijft?

Songfestivalfan Emma Wortelboer spreekt met S10.

We zitten aan het water en bestellen een biertje. Stien steekt een sigaret op, ik doe met haar mee. 

Waar kijk je het meest naar uit? Naar die drie minuten op het podium, daar verheug ik me nu al op. Ik vind heel veel dingen eng, maar hier sta ik wel fearless in. Oogcontact op straat durf ik niet, maar dit wel.

Naar het Songfestival kijken driehonderd miljoen mensen, zie je dit dan ook als je hoogtepunt? Dit is het grootste wat ik ooit ga doen, maar alles daarna wordt ook heel vet. Ik heb ook niet echt de ambitie om bijvoorbeeld in de Ziggo Dome te staan. Stel dat ik nu in het buitenland doorbreek, dan speel ik liever in de Paradiso’s van Europa dan in stadions. Ik ben namelijk geen popster. Ik ben er niet om te entertainen. Dat hoor ik wel eens, de entertainmentindustrie, nou… daar zit ik niet in, haha! Ik ben niet gekomen om te entertainen, ik wil gewoon een beetje magie maken. Voor mij begint het altijd met de liedjes. En als ik daarin mezelf kan ontwikkelen, dan is dát steeds weer het grootste wat ik doe in mijn hoofd.

En hoe beginnen die liedjes dan? Ik schrijf gewoon gedurende de dagen wel eens een zin op en daar komt dan vaak een liedje uit.

Wat voor zinnen? Ik heb eergisteren opgeschreven ‘Naast een jongen slapen is wel erg fijn.’ Gewoon alleen ernaast slapen, gewoon lekker zo een jongen. En misschien wordt dat dan ooit wel een liedje.

Je sliep naast een jongen. Ik sliep naast een jongen en toen dacht ik: oh dat is wel écht chill, ik zou graag een oproepbare slaapjongen willen hebben. Dat ik af en toe gewoon even naast een lieve leuke jongen kan slapen. Ik heb deze week ook de zin ‘Soms overvalt de angst me ineens dat het allemaal te groot is voor me’ opgeschreven, en dan bedoel ik echt de materie van de wereld. Gewoon echt alle materie. Hoe gebouwen zijn gebouwd of hoe dit biertje is gemaakt.

Hoe zorg je dat het allemaal niet te groot voor je wordt? Ik zie alles als een even grote overwinning. Elke plaat, elk liedje, elk album, nominatie of prijs, omdat ik het altijd zoek in kleine dingen. Gewoon thuis zijn. De was doen, boodschappen doen, mijn koelkast vullen ofzo. Dat vind ik even leuk als de rest, naar zulke dingen moet ik altijd teruggaan. Met m’n vrienden chillen bijvoorbeeld. En dan kunnen dingen je ook niet zo snel gek maken ofzo.

Aan wie laat jij je liedje als eerste horen? Wende en Wouter (Wende Snijders en S10’s creative director Wouter van Ransbeek, red.).

Wat betekenen zij voor jou? Zij zijn familie voor mij. In het begin van de coronatijd gingen we samen eten in hun huis, dat was gewoon heel fijn. Toen hebben we een zielenband gesloten. We appen elkaar elke dag: ‘hey jij bent de allerliefste en leukste van de hele wereld en ik hou van jou.’ Heel erg bijzonder.

Wat haal je uit die relatie? Ik voel me heel erg veilig bij hen, heel erg gezien – en zij ook door mij. We hebben een basis gecreëerd in het leven en we komen altijd bij elkaar terug. Zulke mensen wilde ik heel graag om mij heen in het leven. Mensen die het beste voor mij willen, dat ik het beste uit mezelf haal. Op het gebied van muziek, maar ook in het leven.

Is dat altijd zo geweest? Nee, zeker niet. Ik heb op een dag ook besloten om weg te gaan van de plek waar alle narigheid was, ik heb de stad Hoorn echt achter me gelaten. Allemaal ingewikkelde dingen. In die tijd ben ik veel verhuisd, tot ik een huurhuis vond in de Jordaan en sindsdien ben ik thuis helemaal veilig en helemaal chill. Ooit wil ik daar een huis kopen.

Een huis in de Jordaan! Waarom daar? Ik voel me hier thuis en ik heb leuke buren. Ik ben zo vaak verhuisd dat ik veel waarde hecht aan mijn eigen plekje. Verhuizen geeft veel chaos, altijd weer nieuwe mensen ‘hoi’ zeggen en ook altijd weer ‘doei’ zeggen. Het is best eenzaam om zo alleen te wonen op een plek waarvan je weet dat je er niet kan blijven. Voor mij is een huis hebben het belangrijkste dat ik tot nu toe heb bereikt.

Hoe heeft dit alles jou persoonlijk in de afgelopen jaren veranderd? Ik heb best veel nare dingen meegemaakt, maar ik weiger mensen daarom niet te vertrouwen. Ik wil juist mensen toelaten. Als ik met iemand een band aanga, of een vriendschappelijke relatie, dan ben ik heel erg open. Kom maar bij mij en dan kan ik misschien af en toe ook bij jou, maar het mag ook altijd bij mij.

Je begon al op je zestiende met muziek maken. We zijn vijf jaar verder, ben je als artiest veranderd? Zeker, vroeger deed ik maar wat. Ik ga nu anders te werk, je moet wel een beetje doorgroeien en ik wil shit ontdekken. Ik keek vorig jaar naar het Songfestival en dacht: dit wil ik ook. Ik had zin om iets heel geks te doen, ik wist ook niet wat ik anders moest doen met corona.

Ja en toen stuurde je deze tweet de wereld in: ‘Schatjes, hoe gaan we ervoor zorgen dat ik volgend jaar mee mag doen aan #Eurovision??? xx” Was dat genoeg? Nou, ik heb het heel veel in het universum uitgesproken en toen kreeg ik ineens een vergadering met de Songfestivalcommissie; ik verheugde me er zo op. Ook toen ik toen nog niet uitgekozen was. Ik had het zó erg gevonden als ik niet mocht meedoen.

Voel jij je nu dan nog talent of ben je inmiddels een gevestigde naam? Ik voel me wel gevestigd, ja, sinds het Songfestival. Ik voel het met name aan de andere mensen. Mensen doen anders tegen me nu.

Op welke manier? Mensen trillen met hun handen als ze mij zien, tegenwoordig. En dan niet alleen mensen hier of op straat, maar ook mensen die achter de schermen bij de radio werken. De atmosfeer is anders als ik binnenloop en dat vind ik heel erg gek. Ik ben nog steeds dezelfde persoon, maar anderen behandelen mij ineens anders.

Kan je daar een beetje aan wennen? Ja, nou ik word er wel een beetje ongemakkelijk van, je voelt je zo bekeken. Nu ook bijvoorbeeld. (Even kijkt ze langs mijn schouder en praat dan verder.) Dat was echt anders hiervoor. En daardoor weet ik dat ik wel gevestigd ben.

Is dat ook ergens een beangstigende gedachte? Dat je nu moet leveren? Nee, want ik wíl ook wel leveren. Ik wil mezelf en mijn carrière serieus nemen en sinds het Songfestival heb ik besloten dat ik moet leveren. Ik ben veel aan het repeteren – ik ben er sowieso heel veel mee bezig. Dat vind ik belangrijk, want ik wil ook echt de beste zijn. En dan kan ik niet de hele tijd mijn carrière een beetje weglachen.

Deed je dat eerst wel? Ja, ik dacht dat ik niet echt een artiest was. Anderen dachten het, maar ik niet.

Waar kwam dat gevoel vandaan? Ik vond het spannend om te zeggen dat ik artiest ben. Om mijn carrière echt te ownen, want dan wordt ‘t ineens allemaal zo echt. En nu moet ‘t. Ik kijk nu naar mezelf in de spiegel en ik kan zeggen dat ik echt hard werk en dat is een heel fijne gedachte. Want daardoor leer je jezelf ook wat meer waarderen. Hiervoor stond ik bijvoorbeeld op Noorderslag en dan repeteerde ik niet eens! Deed ik gewoon een jurk aan en gíng. Wanneer ik dan een prijs won dacht ik: ja, wat ben ik nou eigenlijk aan het doen? Ik heb hier niks voor gedaan! Niet genoeg in ieder geval. Maar nu wil ik echt alles geven.

Hoe ga je dat doen? Weet ik niet, gewoon een heel goede show doen, het dicht bij mezelf houden en geen stress ervaren. Dat wil ik niet.

Hoe voorkom je stress bij zo’n megashow? Gewoon doen wat je zelf wilt is voor mij heel belangrijk. Het moet echt S10 zijn, anders durf ik het niet. Iets anders kan ik niet verkopen aan mezelf.

Hoe zorg je dan dat het S10 blijft? Door terug te gaan naar huis. Ik werk met Wouter van Ransbeek, hij is mijn creative director, maar hij is dus ook een soort familie van mij. Als wij samen zijn, zitten we op het goede spoor.

Na een halfuurtje praten krijgt Stien zin in een broodje met dip maar kiest na het zien van de menukaart toch voor de hete pepers. ‘Het is een lekker dagje om dit te doen, zo met een biertje’, zegt ze.

Heb je daar nu eigenlijk nog wel tijd voor? Genieten van de zon, met een vol glas? Ja en nee. Ik moet zeggen dat het soms even vier dagen achter elkaar knallen is, maar dan is er altijd een dag vrij om daarvan bij te komen. Optreden is ook hard werken en als ik deze zomer op festivals sta, kan ik niet de hele tijd zuipen en om vier uur ‘s nachts thuiskomen; mijn stem trekt dat niet. Ik ben nu ook heel schor van alle interviews. Ik had laatst dertig interviews in twee uur. Dan ben je echt naar de klote.

Ben je bang dat je schor wordt? Ja ik ben superbang daarvoor, dus ik probeer te sparen en een tactiek te vinden waardoor ik dat uit zet. Maar ik slaap bijvoorbeeld best vroeg – altijd voor twaalf uur.

En met welk gevoel stap je ‘s morgens uit je bed? Ik sta op, drink een Red Bulletje en dan begin ik de dag. Dat doe ik al heel lang. Er waren periodes waarin ik vijf Red Bulls per dag dronk, dat heeft me klauwen met geld gekost. Het is echt een dure verslaving. Daarom kan ik er ook geen andere bij hebben, op roken na, maar daar houdt ’t dan bij op, anders red ik ‘t niet. (Met plat Amsterdams accent): verslavingen kleden mij financieel helemaal uit!

Ben je verslaafd Red Bull? Ja ik ben verslaafd aan Red Bull. Ik ben al heel lang niet zonder Red Bull opgestaan.

Terug naar muziek. Waar luisterde je vroeger naar? Er stond altijd veel muziek aan bij ons. Johnny Cash, Leonard Cohen, Ramses Shaffy, maar ook veel folk. Geen Nederlandse folk maar Roemeens of Portugees. Mijn moeder heeft een heel grote schatkist aan cd’s en die draaide ze ‘s avonds of op feestjes bij ons thuis. Mijn moeder boekte dan zelfs soms bandjes in de tuin.

Wat een heerlijke muzikale rugzak. Hoe zie jij je eigen optreden dan straks dinsdag voor je? Ik vind het gewoon heel hard als ik een artiest op een podium zie die helemaal doet wat hij of zij wil. Dat het uit iemands tenen komt. Ik kijk altijd graag naar Stromae, hij kan echt magie maken. Dat wil ik ook.

En op welke plek gaat die magie je brengen op het Songfestival? In ieder geval top 3. Maar top 5 zou ook vet zijn. Ik wil mensen lokken in mijn muziek, zodat ze naar mijn rare liedjes gaan luisteren en dan ook weer een beetje geraakt worden.