De Toeslagenaffaire: ‘Ik denk dat heel veel mensen in Nederland een oordeel hebben’

In De Toeslagenaffaire: beelden van waarheid kijken gedupeerde Kristie, kind van de Toeslagenaffaire Rohan, en Harriët van de stichting (Gelijk)waardig Herstel naar fragmenten uit De Toeslagenaffaire. De tweede aflevering gaat over onbegrip.

Het eerste fragment gaat over het geweten van de mensen bij de Belastingdienst. Kristie kijkt vol ongeloof naar de beelden: ‘Ik word hier gewoon echt boos van.’ Ook Rohan kan het zich maar moeilijk voorstellen: ‘Dit soort ambtenaren leven gewoon in een andere wereld. Ze gaan naar werk. Vijf uur gaan ze weer naar huis. Terwijl ik geen huis heb, geen familie, ik heb niemand waar ik op kan rekenen. Ik ga naar een tijdelijke woonvoorziening, waar ik duizend euro per maand voor betaal.’ Rohan en Kristie geven allebei aan geen vertrouwen meer te hebben. Harriët kan dat goed begrijpen: ‘Het gaat de gedupeerden al lang niet meer alleen om de centjes die terug op de rekening komen. Het is veel meer dan dat.’ 

‘Ik denk dat heel veel mensen in Nederland een oordeel hebben’, vertelt Harriët na het kijken van het tweede fragment. 'Misschien zelfs wel een vooroordeel.’ Rohan heeft ook het gevoel dat mensen niet kunnen begrijpen wat hij heeft meegemaakt: ‘Mensen kijken naar je als een profiteur. Dat je er alleen voor het geld zoveel aandacht aan besteedt.’ Harriët vult aan: ‘Mensen denken: je hebt toch dertigduizend euro gekregen, dan is het klaar.’ ‘Er zijn mensen die je verrot schelden’, vertelt Kristie. ‘Die mensen hebben totaal geen besef wat van ons is afgepakt. Hoe ziek wij zijn gemaakt. Mensen zijn kinderen kwijtgeraakt.' 

In het derde fragment is te zien dat er beslag wordt gelegd op het loon. ‘Dit is mij ook gebeurd’, vertelt Kristie met tranen in haar ogen. ‘Dan moet je bij de leidinggevende op kantoor komen en uitleggen wat er aan de hand is. Niemand wist het nog. Tot er beslag werd gelegd op mijn loon. Mijn werkgever heeft toen gevraagd: “Wat kunnen we voor je doen?” Als elke werkgever dat vraagt, zonder die wijzende vinger, zou dat heel erg helpen.’ Harriët vindt dat er veel kan veranderen in de houding van mensen: ‘Ik denk dat we er allemaal naar stonden te kijken en er niks aan hebben gedaan. De tijd is er nu om daar verandering in te brengen.’