De tijdlijn van Kirwin Lonwijk | Het InstaMuseum

Deze week: foto- en videograaf  Kirwin Lonwijk (20)

Wat krijg je als je Japanse invloeden en tijdschriften uit de vroege 2000's samen laat komen in skateboardvideo's? Het eindresultaat is alleen iets wat de twintigjarige Kirwin Lonwijk kan maken. En dat heeft hem veel opgeleverd: een samenwerking met alleskunnersformatie SMIB en kledingmerk Obey. Maar Kirwin is nog lang niet uitgespeeld.

Kirwin: Experimenteel. Ik ben eigenlijk gewoon de hele tijd dingen aan het uitproberen, kijken wat werkt en kijken wat niet werkt. Ik experimenteer bijvoorbeeld veel met kleuren. Daarnaast probeer ik nostalgie te laten zien in mijn foto’s en video’s. Nostalgie vind ik één van de fijnste gevoelens die er is, maar kan tegelijkertijd ook heel deprimerend zijn. Ik heb het over het gevoel dat je krijgt als je naar een oud liedje luistert, een oude game speelt of oude advertenties ziet.

Ik kijk vooral naar scans van magazines uit de vroege 2000’s. Ik haal veel inspiratie uit die tijd. De manier waarop ze toen adverteerden, is in mijn ogen veel creatiever qua vormgeving. Ze durfden meer. Tegenwoordig is bijna alles heel minimalistisch. Ik wil niet als een fucking hipster klinken of zo, maar het is gewoon zo. Ik wil meer gekkigheid.

Door bijvoorbeeld videogames, die geven me ook dat nostalgische gevoel. Soundtracks van spellen die ik speelde toen ik 7 was, herken ik meteen. Hetzelfde geldt trouwens voor muziekvideo’s. Eigenlijk laat ik me door alles om me heen inspireren.

Mijn broer vertelde me laatst dat ik altijd mijn vaders camera stal. Ik was veertien en skateboardde veel. Ik wilde gewoon gratis kleding krijgen dus ben ik een ‘sponsor me’-video gaan maken met de camera van mijn pa. Die heb ik trouwens nooit afgemaakt. Door skaten ben ik bij een vriendengroep gekomen, waarmee we allemaal video’s maakten. Vanaf dat moment ging ik al nadenken over perspectieven, standpunten en muziekkeuzes. Daar kwam ik achter tijdens het editen. In die scene maakten veel mensen kleding en daar kon ik voor gaan fotograferen. Voor mijn achttiende verjaardag heb ik een camera en lens gekregen van mijn vader. Grotendeels heb ik het mijzelf allemaal aangeleerd.

Nee, dat kwam later pas. Ik deed de opleiding mediavormgeving en merkte dat ik daar gelimiteerd werd in mijn creativiteit. Toen mijn stagebegeleider mij destijds een onvoldoende gaf, wist ik zeker dat ik verder wilde gaan met filmen en fotograferen.

Dat is een lang verhaal, maar ik ga het proberen kort samen te vatten. Die hele stageperiode heb ik heel erg mijn best gedaan om een goede stagiair te zijn. Maar toen ik terug naar school moest, was ik vergeten dat ik mijn beoordelingsformulier moest inleveren.

Ik wist waar mijn stagebegeleider woonde. Dus ik ging rennen, op van die platte All-Stars. Vervolgens kon ik zijn huis niet vinden. Nog nooit heb ik zoveel pijn gehad aan mijn voeten. Toen ik het huis gevonden had, kreeg ik vervolgens een onvoldoende. De tranen brandden achter mijn ogen. Hij zei: “ik weet niet of dit werk echt iets voor jou is. Het monteren van die video deed je bijvoorbeeld veel beter.

Met zielige muziek op en denkend over het leven liep ik terug naar school. Ineens herinnerde ik me mijn vader, die mij altijd vertelde dat je werk moet zoeken dat je ook zou willen doen in je vrije tijd. Voor mij was dat het maken van video’s. Ik wist het zeker. Ik heb mijn opleiding uiteindelijk afgemaakt en heb daarna een tussenjaar genomen. In dat jaar heb ik echt veel gemaakt en ben ik mijn eigen stijl gaan ontwikkelen. Soms moet je dingen doen die je niet leuk vindt, om te weten wat je wel leuk vindt.

Het is fijn dat ik mijn werk nu kan zien uit het perspectief van iemand die niet in mijn doelgroep zit. Mijn docenten vinden het werk dat ik buiten school maak ook wel sick. Laatst kreeg ik een beoordeling op school waarbij ik ook wat eigen werk liet zien. Uiteindelijk vertelden mijn docenten dat ze heel graag meer van dat eigen werk wilden zien. Dat was wel een mooi compliment.

Als ik iets leuk vind om te doen, dan wil ik daar al mijn energie in stoppen. Net zoals ik dat vroeger bij skateboarden deed, toen ik nog professional wilde worden. Maar ik durfde geen handrails te skaten en ik wilde mijn tanden en benen behouden, dus ik moest een andere carrière verzinnen.

Op een gegeven moment kreeg ik een bericht van Georgy, de oprichter van kledingmerk Sumibu: “je maakt echt coole dingen en ik wil je gaan betrekken bij Sumibu.

Ik vond het merk sowieso al cool, ze gebruiken veel kleur in de kleding en laten zich inspireren door Japan, waar ik ook fan van ben. Ik zag deze samenwerking vooral als een manier waarop ik mijn creativiteit kon gaan uiten. Daarnaast leek het me een goede manier om mensen mijn werk te laten zien.

Toen ik wat voor Sumibu had gedaan, werd ik benaderd door Obey. Ik ontving een bericht waarin verteld werd dat Obey een samenwerking aanging met Warrior. Ik ben gevraagd om het lookbook ging maken. Ik moest voor het eerst nadenken over een pitch en een prijs. Voor de shoot was ik supernerveus. Ze hadden apparatuur, een locatie en modellen geregeld en dan moest ik als negentienjarige het even gaan waarmaken. Het was echt de allereerste keer dat ik zoiets professioneels deed. Ik dacht echt: “shit, dit is fucking eng”. Daarna ben ik gevraagd om de hele lentecollectie te schieten, dus ze waren blijkbaar tevreden over het resultaat. Ik was vooral heel dankbaar dat ik als negentienjarige de kans kreeg om zoiets te doen.

Ja, dat was ook heel random, ik kreeg gewoon een bericht op Instagram. Eerlijk gezegd wist ik eerst niet eens wie hij was. Het album is wel heel sick trouwens.

Ik hoop nog precies te doen wat ik nu doe, maar dan met grotere producties. Dus bijvoorbeeld commercials en editorials voor Converse, Nike of Golfwang. Maar ook muziekvideo’s. Ik weet niet zo goed waar ik dan ben. Ik ben nu gewoon super tevreden. Ik hoop dat ik nog lang op deze manier door kan gaan.

Op dit moment ben ik het meest trots op het feit dat ik een hele lentecollectie heb geschoten op negentienjarige leeftijd.

Heel belangrijk! Ik post gewoon mijn werk daar en mensen benaderen mij ook echt via Instagram. Het is echt goed om je dingen online te zetten. Je kan iets posten en honderd likes krijgen, maar er hoeft maar één iemand tussen te zitten die je naar een volgende stap kan tillen.