Bar Laat-decor: 'We waren op zoek naar een beetje troep, maar dan geen échte troep’

Hoe transformeer je een televisiestudio tot een café? Bar laat-redacteur Rients van Ganswijk over de metamorfose. ‘We waren op zoek naar een beetje troep, maar dan geen échte troep.’

‘Oude schoolstoeltjes zitten erg lekker. Ze zijn ergonomisch én stapelbaar, dat is ook wel lekker als je er een grote partij van hebt. Dit model heb je in heel veel verschillende kleuren. Een collega vond deze met dat gebogen hout en met precies het goede kleurtje grijs. Ze waren eigenlijk best betaalbaar, zaten heel goed en waren genoeg “troepig”. Dat is een dunne lijn. Dat het niet té chaotisch en kapottig is, maar er wel een beetje gebruikt en goed uitziet. We hebben vijf verschillende partijen stoelen gekocht en die weer verdeeld over diverse houten en marmeren bistrotafeltjes, maar wel zo dat het niet vloekt. Dat was nog best een puzzel.’

‘De stoelen aan de talkshowtafel komen uit Italië. Ze zijn van Castelli, een Italiaans designmerk. Tweedehands natuurlijk, hoewel ze nog steeds gemaakt worden. Ontzettende klassiekers. Na lang zoeken vond een collega deze partij bij een handelaar. Toen ze uit de doos kwamen was het: dit is precies wat we willen! Het voordeel van deze stoelen is dat ze aan de achterkant niet open zijn, zodat wanneer we de gasten vanaf de rug filmen de kijkers niet naar het achterwerk van een gast te kijken. Daarnaast moesten ze niet te lomp zijn, een beetje vintage en ze moesten natuurlijk lekker zitten.
Ook erg belangrijk: ze dwingen de gast om aan het gesprek deel te nemen. Als je erop zit, ga je bijna vanzelf rechtop, zelfs een beetje voorover zitten. Je krijgt vanzelf een actieve houding en dat werkt voor televisie natuurlijk heel goed.’

‘In eerste instantie wilden we posters van oude tentoonstellingen of theatervoorstellingen ophangen in het decor. Dat bleek niet te mogen van de Reclame Code Commissie. Dus zijn we gaan zoeken naar wat dan wel mocht. Borduurseltjes, een dartbordje, wat frutsels. Er hangen wat iconische actuele foto’s tussen, zoals de olympische overwinning van Sifan Hassan, Donald Trump met een pleister op z’n oor en een wolf. Die foto’s wisselen we door gedurende het seizoen. Heel veel andere schilderijtjes en dingetjes komen uit schuren en kringlopen in Frankrijk. Die vriendin van mij, die ook dat glaswerk in die Franse schuur had gevonden, nam een stuk of dertig schilderijtjes mee naar Nederland. Bleek nog steeds veel te weinig. We hebben zelf ook dozenvol met troepjes bij kringlopen gehaald en veel ook weer weggebracht omdat het niet klopte qua vorm, kleur of grootte.’

‘We hebben heel lang gezocht naar dressoirtjes, want het is een beetje gek muurtje. De lambrisering is net wat hoger dan je zou verwachten. We vonden deze op de dag dat we de pilot zouden gaan opnemen, vlak voordat we zouden gaan uitzenden. We hadden al zo’n dertig dressoirs bekeken en elke keer was het ’m net niet. Deze komt uit de kop van Noord-Holland en het was nog een hele operatie om ’m onze kant op te krijgen. Hij stond één hoog en de oude man die hem verkocht kon niet helpen tillen. Maar hij moest nú gehaald worden anders hadden we geen decor. Toen heeft productie heel snel een verhuisbedrijf daar in de buurt geregeld die hem diezelfde dag nog heeft gebracht. Het stond er exact op het juiste moment. Hij paste precies. We zetten ’m neer en iedereen zag: ja, dit is ’m!’

‘Het is best moeilijk om een compleet oud glasservies te krijgen. Een vriendin van mij vond in een hoek van een oude schuur in Frankrijk een paar dozen met deze glazen erin. Helemaal onder het stof. De verkoper vroeg: “Hoeveel wil je er hebben?” We hebben de hele partij opgekocht. Onlangs heeft ze een fotootje teruggestuurd naar de -verkoper waarop de minister uit zijn oude stoffige glazen wijn zit te drinken.

We wilden heel graag een beetje gekke, atypische glazen die qua uitstraling in een oud café zouden passen. En glazen op een pootje zijn gezelliger dan platte glazen. Bij een kringloopwinkel vind je misschien twee of drie dezelfde van dit soort glaasjes. Zij trof 24 identieke glazen aan, mooi geslepen glas, puntgaaf. Een unieke vondst.’

‘Wij wilden heel graag een verzameling donkergroene flessen achter de bar die, bij wijze van spreken, in de loop der jaren in die kast terecht zouden zijn gekomen. Eigenlijk zijn dit voor een groot deel stiekem oude waterflessen. Met een mooie emaillen beugel erop zodat je hem af kon sluiten. Oude bierflessen staan er ook tussen. Deze flessen komen uit verschillende schuurtjes en kringlopen van Wallonië, Vlaanderen en Nederland.

Daarna zijn we gaan kijken: hoe staan die flessen het meest logisch ten opzichte van elkaar? Het blijft toch televisie. Die lege flessen zagen er ook een beetje gek uit. Dan kan je er wel water in doen, en dat hebben we ook geprobeerd, maar dat werkte ook niet helemaal. Nu staan er achterin wat van die kruiken van Juttertje Kruidenbitter. Dat werkt wel goed. Een collega vond nog een oud rood mandje wat eigenlijk voor melkflessen bedoeld is. Daar hebben we flessen ingestoken zodat het geheel een beetje loskomt en de flessen niet strak op elkaar staan.’

‘Onze stagiaire vond dit radiootje. Zij was een kastje aan het ophalen in Zeeland. Ze appte me en ik dacht: dit is echt perfect, voor maar 2 euro, hoe kan dit? Het is dus een volledig nepding. Maar het ziet er precies goed uit en het past ook heel mooi in die kast. We waren op zoek naar een beetje troep, maar dan geen echte troep. De wens kwam voort uit het idee: elk goed bruin café draait fijne platen. Dus moesten er bij de bar wat plaatjes staan. De rode hoes voorop is volgens mij zelfs nog van de VARAgram, onze eigen huisuitgeverij van
vroeger. ’

Dit artikel verscheen eerder in de VARAgids. Als eerste lezen? Word abonnee of vraag een gratis proefnummer aan.