3LAB Buitenspel: Hoe aard je als pubermeisje in een jongensteam?

Hoe is het om het enige meisje in een voetbalteam met alleen maar jongens te zijn, in een levensfase waarin van alles verandert? En wat als de verhoudingen binnen dat team plots veranderen? Regisseur en scenarist Catherina Iosifidis (24) maakte er de korte film Buitenspel over.

Hoe is het idee om deze film te maken tot stand gekomen?
‘Het leek me interessant om iets te maken binnen een voetbalclub of voetbalteam. Ik vind het tof om een individueel karakter binnen een team te volgen en te laten zien hoe dat personage zich tot de rest verhoudt. Ik was eerst bezig met een film over een meisjesteam, maar toen ik research deed vond ik best wat artikelen over meisjes die in een jongensteam voetbalden.’

Waar gingen die artikelen over?
‘Veel meisjes zeiden vrij nadrukkelijk dat ze meisjesvoetbal te zacht vonden en dat ze het bij de jongens toffer vinden omdat het er daar harder aan toegaat. Toen zag ik eigenlijk gelijk een personage voor me.’

Waar gaat de film die je hebt gemaakt over?
‘De film gaat over een meisje dat zich er bewust van wordt dat ze een vrouw aan het worden is, in een omgeving waarin jongens ook zoekende zijn. De hoofdpersoon is Selena. Zij voetbalt in een jongensteam en is echt één van de jongens; ze is goed bevriend met iedereen. Maar dan komt er ineens een ander meisje bij in het team en verandert de dynamiek binnen de groep. Selena wordt zich daardoor bewust van het feit dat ze een meisje is en moet kiezen met wie ze wil optrekken.’

Wat is de boodschap van de film?
‘Ik wil vooral overbrengen dat het oké is als je als puber verandert. Dat is geen makkelijke weg, maar wel heel normaal. Je kunt niet altijd kind blijven. Eerst doet het er bij Selena niet toe dat ze een meisje is. Dat is als kind net zo, maar op een bepaalde leeftijd wordt het een soort van ongemakkelijk dat je het enige meisje in een jongensteam bent en verandert er van alles. Ik vind het interessant om te zien welke gedragingen anders worden.’

Hoe was dat bij jou toen je jonger was?
‘Ik merkte vooral in groep 8 en de eerste klas van de middelbare school veel gedragswisselingen bij jongens om me heen. Sommige waren het ene moment heel kinderachtig en het andere moment heel stoer en macho. Het is een fase tussen het kind zijn en het volwassen worden. Ik vond de tijd als puber een verwarrende tijd; je weet soms eigenlijk niet helemaal wat je doet of wat je wil, en je maakt keuzes die niet altijd even slim zijn. Je bent zoekende naar wat bij je past.’

Hoe denk jij dat het als meisje is om in een jongensteam te zitten?
‘Ik heb zelf nooit in een sportteam met jongens gezeten, maar vind het best stoer als meisjes dat doen. Ik weet ook niet of ik het had gedurfd toen ik dertien of veertien jaar was. Ik was wel echt bezig met wat andere meisjes van me vonden. Ik vind het mooi als je dat niets kan schelen.’

Zou je dan meer bezig zijn met wat andere meisjes van je vinden of met hoe jongens in dat team zich tegenover jou zouden opstellen?
‘Beide, maar ik kan me vooral heel erg herinneren dat ik er als meisje bij wilde horen. Alles wat ook maar een soort van jongensachtig was, wilde ik niet doen omdat ik dacht dat dat niet hoorde binnen een soort kader van vrouw zijn. Dat is toch ook een beetje maatschappelijke druk; je wil ergens bij horen.’