Zon, zuipen en met de rollator terug kruipen

Badend in een opblaasbadje van nostalgie overdacht ik zo vlak voor mijn 25ste verjaardag mijn leven. En in het specifiek aan alle zomers die vroeger eindeloos waren. En ik en mijn vriendinnen laveloos waren. Oh, kon ik maar terug.

Voor ik de grens van het rijk der rimpeligen bereik, wilde ik daarom nog één zomer leven als een 18-jarige godin in Frankrijk. Of Salou. Ik wilde me alles behalve oud voelen. Want dat werd ik. Ik trok het stoute naveltruitje aan en boekte een ticket.

Goed, het werd Portugal. Een badplaats dat rijmt op Christina Aguilera en begint met een A: Albufeira! Ik nam een partner in crime mee. Want dit moest ik niet alleen doen. Zeker niet als je een inheems bijna uitgestorven vakantievolk opzoekt: de zuipjongeren.

Ja, zeldzaam zijn die zuipertjes van tegenwoordig. Vroeger veegde je met je HAVO-diploma tien dagen lang de shotkots van je kin op een onheilspellende plek ergens op Mallorca. Nu ben je pas cool als je op zoek gaat naar je jezelf in een Thais oord en je ziel terugvindt in een bakje bedorven noedels.

Terug naar Albufeira. Alles waar ‘te’ voor zou staan was prefect , vond ik. Tequila, te veel katers en teringlekker weer. Met de zon zat het wel goed. Het ziekenhuis lag om de hoek. Maar het zuipen werd een dingetje.

Stonden we daar met onze drie ‘Seks on the Beach’ halen, twee soa’s betalen-cocktailtje. Of eigenlijk, limo met een alcoholsmaakje. Dit proefde allemaal niet naar meer. We wilden al stoppen voor we er aan begonnen waren.

Om een lang verhaal kort te maken. Kort was mijn zuipavontuur in Albufeira ook. Drie dagen hield ik het vol. Mijn houdbaarheidsdatum was sneller verstreken dan de melk thuis in de koelkast. De hitsige jongens nog jonger dan de sproetjes op mijn wangen. En de stapavonden vielen nog meer tegen dan de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen.

Oma lag wel degelijk elke ochtend knock-out op een verlaten strand. Maar niet door de drank. Omdat mijn biologische klok me altijd om 07:00 wekte. Mijn wildste avond was toen de Portugese wind een avond opstak toen ik aan het kaarten was. Kon ik die kartonnen krengen uit het zwembad vissen. Ging ik toch nog bijna skinny dippen. Dat wel. Check!

Het hele zwembad voor jezelf hebben, omdat het hele hotel nog op bed ligt was ook weleens fijn. En daadwerkelijk van goed eten kunnen genieten in plaats van de Friet van Piet-kroketjes ook. Plus ik ben dankzij het gebrek aan katers bruiner geworden dan ooit te voren.

Mijn droom bleek misschien een illusie. Maar man wat heb ik de billen uit mijn seniorenpamper gelachen. Met het eelt op mijn lever kan ik mijn wilde puberjaren beter achterlaten in Portugal.

Kortom: een top zon, zee en minder zuipenvakantie.