WE ZIJN ALLEMAAL GOUDVISSEN

Uit onderzoek van de Harvard Business School blijkt dat we zo’n zo’n 82 uur per week bereikbaar zijn voor onze baas. Ben jij blij als je baas geen klootzak is. Daar komt bij dat één op de drie Nederlanders eenzaam is. En één op de zeven werknemers burn-outklachten heeft. Wat? Ja, dat is best wel zorgelijk.

Eenzaam zijn. Dit doet me denken aan onze vissenkom thuis. Ergens lijkt ons leven best veel op die van goudvissen. En gaan we op dezelfde manier door het leven. We zijn ons niet meer bewust van de kleine dingen om ons heen. We zwemmen maar door en door. En op een dag zijn we dood. Maar die vissenkom blijft gewoon bestaan, met of zonder jou. Er is ook ooit zo’n spreekwoord bedacht: ‘wie het kleine niet deert, wie het grote niet weerd.’ En dat is iets waaraan ik mezelf ook schuldig maak. Waarom kan je soms geen compliment aannemen. Waarom kan je soms niet gewoon blij zijn met een zes. Waarom kan je soms niet gewoon even niks doen om je heen kijken en bedenken: ‘dit is leven’?

Dit is iets waarin ik mezelf heel erg herken. Chronisch ontevreden zijn. Want het behalen van iets geeft een kick, maar daarna willen we altijd weer meer. En dan is niks meer goed genoeg. Al is het alleen maar omdat er altijd wel iemand is die het beter voor elkaar lijkt te hebben. En dat wil jij dan ook. Soms moet ik echt even tegen mezelf zeggen dat ik het zo slecht nog niet heb. Maar alsnog irriteert dit me, want waarom kan ik dan niet die net luxere auto kopen? Waarom kom ik ’t perfecte vriendje maar niet tegen? Terwijl een ander ‘t allemaal uit z’n mouw lijkt te schudden. Juist, ‘lijkt.’  

Het is verslavend. De drang naar continu bezig willen zijn. De drang om overal voldoening uit te halen. Dat ’t medicijn tegen kanker waarschijnlijk allang is uitgevonden. Maar die bewust niet openbaar zal worden gemaakt want we willen eerst onze waardering. En geld ervoor, uiteraard. In plaats van dat we medeleven tonen voor al die sicke klote chemo’s die mensen nu moeten ondergaan. Raken wie in paniek als we een dag niks te doen hebben. De hele dag moet je in contact met mensen zijn. Maar wanneer ik denk ‘laat ik iemand in de trein aanspreken’. Ze meteen denken dat ik flirt, of iets nodig heb van die persoon. Ik weet dat ik voor een item een keer de weg wilde vragen. En de persoon in kwestie niet eens luisterde maar riep: ‘Sorry, ik heb geen geld op zak.’ WTF alsof ik stink ofzo...

Ik wil soms gewoon met mensen praten. Het gevoel hebben meer mens te zijn. Puur omdat ik dat leuk vind. Kan dat niet genoeg zijn? Nee, wij maken liever via Facebook een evenement aan voor een babyshower, zodat we kunnen laten zien hoeveel cadeautjes we krijgen. Dat is natuurlijk waar je voldoening uithaalt. Wanneer bellen we überhaupt iemand nog? Als iemand mij nu buiten werk om belt en het is niet een van mijn beste maatjes is het: ‘Waarom belt hij?’ Awkward. Hoe onpersoonlijk zijn we geworden?

Ondertussen voelt 32 procent van de Nederlanders zich eenzaam. Joh, dat is gek? Eenzaamheid komt echt niet alleen door de komst van social media. Het komt door de manier waarop we social media inzetten. We willen aan iedereen laten zien hoe groot onze vriendengroep is, hoeveel connecties we wel niet hebben. Maar eerlijk, hoeveel van jouw connecties weten nou eigenlijk wie jij echt bent? Het gaat erom dat we bijna niemand meer hebben om onze diepste gevoelens mee te delen. Dat die guy die mensen uit zijn vriendenlijst ging benaderen, gelijk voorpaginanieuws is, omdat hij mensen random ’n berichtje stuurde met: ‘hoe gaat het?’ En dat dit bijna wordt opgevat als seksuele intimidatie. Ironisch niet?

Als ik mijn vader, of iemand van de oudere garde, vertel over flexwerken kijken ze me aan alsof ik niks doe. Alsof de jeugd niet begrijpt wat écht hard werken is. Wat is echt hard werken dan? Luisteren naar je baas, je aan de regels houden, netjes in- en uitklokken, een 9 tot 5 mentaliteit hebben? Nehh, in deze tijd is dat geen werken. Eerder slavernij. Bij die oudjes is ‘t werk is werk. Daar praat je thuis niet over. In mijn realiteit is ‘t enige waar ik nog over praat m’n werk. In alles zie ik werk, anders is het niet interessant. Dat ik de kapper zit uit te horen naar bizarre verhalen van klanten, die bij haar langskomen. Terwijl zij misschien gewoon even iemand nodig heeft om haar hart bij te luchten. Maar daar voel ik niks voor.

De jongere generatie van nu denkt anders. Wij leggen onszelf werk op. Je bent niet meer je baas z’n schoothondje. Je bent je eigen label. Je wil er alles aan doen om anders te zijn. Waardoor we allemaal gewoon dezelfde beweging in gaan. En nog steeds allemaal schaapjes zijn, alleen schaapjes die niet samenwerken om iets te bereiken. Maar als een kip zonder kop de eindstreep willen behalen. We werken hard in deze tijd. Niet omdat het moet. Nee, omdat we dit zelf willen. We willen over lijken gaan om succes te boeken. Tja, en dan heb je zo je best gedaan voor die nieuwe baan, mag je hem na een paar maanden alweer opgeven omdat je thuis met een burn-out zit. En dit allemaal maakt ons de prestatiemaatschappij, of je het nou leuk vindt of niet...