Waarom talentenjachten op hun retour zijn.

342.000. Zoveel mensen keken er dit jaar naar de finale van Idols. En dat is best jammer. Jammer voor de deelnemers. Jammer voor de juryleden en presentators. Jammer voor alle andere mensen die er veel werk in hebben gestopt. En jammer voor ons.

Want eigenlijk zijn talentenjachten best wel leuk om te kijken. Ten eerste omdat er elke keer weer gekkies meedoen. Gekkies die van niémand hebben gehoord: ‘doe maar niet.’ En dan vol overtuiging op die grote ster in het midden van de auditieruimte gaan staan. Om vervolgens van vier juryleden plus heel Twitterend Nederland te horen dat dit toch wel de slechtste auditie aller tijden was. En dat ze een nieuwe kapper moeten zoeken. Leedvermaak. Beetje sneu. Maar wel grappig.

Maar soms staat er ineens iemand die wél kan zingen. En dan zitten we juist weer allemaal met kippenvel traantjes weg te pinken voor de buis. Vooral wanneer het iemand is van wie je het niet verwacht. Een heel klein jongetje bijvoorbeeld. Die dan ineens een heel volwassen stem blijkt te hebben. Of Susan Boyle. Die wist de meeste mensen ook wel omver te blazen.   

Die combi tussen leedvermaak en écht talent. Dat is waarom de meeste mensen kijken. En waardoor er ook steeds meer nieuwe talentenjachten worden bedacht. Want voeg wat draaiende stoelen toe aan een zangwedstrijd, en je hebt een nieuwe show. Of ga op zoek naar de beste kok, de beste singer-songwriter, het beste model, een nieuw K’tje of gewoon naar ‘iemand met talent’. Dan kan je ook nog op zoek gaan naar mensen die ergens juist heel slecht in zijn. In autorijden bijvoorbeeld. Of in echtgenoot zijn. 

De talentenjachten schieten de laatste jaren als paddenstoeltjes uit de grond. En misschien is dat wel het probleem. Er zijn er gewoon te veel. Waardoor het allemaal wat minder boeiend wordt. Niet voor niks wordt er geschreven dat Idols ‘het slachtoffer van het eigen succes’ is. Eigenlijk is er nog maar één talentenjacht die de aandacht krijgt: wie bedenkt de beste?