In een hokje met | Danielle van Grondelle

Ik ben ooit gescout op mijn 14 ^de als slank model. Mijn heupen waren 94 centimeter en die moesten onder de 90 komen. Dus ik lijnen, lijnen, lijnen, maar op je 14 ^de elke keer weer horen dat je niet voldoet aan de eisen is natuurlijk niet echt goed. Ik kwam avonden huilend thuis en toen zei mijn vader ‘er komt een tijd dat de modewereld zich gaat aanpassen aan jouw standaard van schoonheid’. Ik werd bij de specials geplaatst maar werkte bijna niet. Na een shoot voor een tijdschrift vertelde de styliste over het bestaan van plusmodellen. Een jaar later besloot ik toch langs te gaan en tekende ik een contract bij mijn huidige Nederlandse modellenbureau als plussize model. Vanaf toen ging mijn carrière gelijk super goed.

Maat 42. Dat is mijn gezonde maat en ik ben ook heel trots op mijn maat. Ik heb gewoon een gemiddelde maat van Nederland en dit is mijn gezonde versie. Ik sport nog steeds. Tuurlijk neem ik af en toe nog gewoon een taartje. Ik zou niet dunner willen zijn. Of dikker willen zijn. Ik vind het vooral heel belangrijk dat je je gezonde versie omarmt. Als je tot extremen moet gaan, jezelf uithongeren of overeten, dat is niet gezond.

Ik dacht alleen maar ‘Wat zegt ze nou? Hè, maar ik ben toch niet dik?’. Ik had geen idee wat ze toen tegen mij zei en had al helemaal geen idee dat er zoiets bestond als een plussize model. Als je dat woord hoort, dan denk je ‘het zal wel een hele grote vrouw zijn’. Maar eigenlijk is het gewoon een gemiddelde maat waarmee je model kan worden.

Over het algemeen niet. Ik heb natuurlijk geen extreme maat, dus dan krijg je dat niet zo snel. Wel had ik laatst na een uitzending op tv dat mensen reageerden met ‘Ja, maar er is aan je gesleuteld’ of ‘Ja, maar je hebt zo’n smalle taille, dat kan helemaal niet’ en ‘Je lichaam is helemaal niet natuurlijk’. Nou, ik kan je verzekeren, aan mij is helemaal niets gesleuteld hoor! Ongemakkelijke situaties heb ik ook niet echt gehad, behalve vroeger wel eens op een casting. Dan was ik de enige die plusmodel was, en dan konden anderen wel eens kijken. Maar er werd nooit echt lelijk op gereageerd. Het wordt ook steeds meer geaccepteerd.

Ik zie wel kleine stapjes dat diversiteit steeds meer wordt geaccepteerd. Vroeger was New York Fashion Week alleen maar weggelegd voor de meest dunne vrouwen en nu heb ik hem al zes keer mogen lopen. Er komt een patroon waarin een steeds meer divers beeld wordt geaccepteerd, want er worden stapjes gezet. Ik hoop op een toekomst waarin maten niet zo’n grote rol meer spelen en dat we gewoon de schoonheid gaan vieren van de individuele persoon.