Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?

Hoe je schizofrenie van je af kan tekenen

04-12-2016
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
280 keer bekeken
  •  
Schermafbeelding 2016-12-03 om 11.31.03
Stel, je krijgt te maken met een ziekte zoals schizofrenie. Dat je opeens voor gek wordt uitgemaakt. En je er niet meer bij hoort. Dit over kwam Danny Steggerda op 19-jarige leeftijd. Nu op 45-jarige leeftijd heeft hij het eindelijk een plekje kunnen geven.
Onze maatschappij eist veel van mensen. Er heerst een grote sociale druk. Iedereen moet presteren. Je moet een goede baan hebben. Je moet een goede ouder zijn. Je moet een druk sociaal leven hebben. Je relatie moet altijd perfect gaan en anders er zijn altijd nog genoeg vissen in de zee. Je moet er goed uit zien, anders maak je minder kans op die ene droombaan. En als je wat te zwaar bent, wordt dat weer als ongezond gezien.
Maar wat betekent het eigenlijk als je zo’n stoornis hebt? Nou ja. Dan doe je dus niet meer mee, want je kleurt niet binnen de lijntjes. En als je eenmaal buiten de lijntjes zit, is het knap lastig er weer bij te horen. 
Dit geldt niet alleen voor mensen met een psychische stoornis, genoeg andere hebben hier last van. Denk aan iemand die arbeidsongeschikt wordt verklaard, de taal niet goed spreekt of doof is. Doordat de maatschappij de eigenschapjes die jou uniek maken als ‘’foutjes’’ bestempelt, kan het leven er voor jou een stuk somberder uit gaan zien. Een van de mensen die dit heeft meegemaakt is Danny Steggerda.
Schermafbeelding 2016-12-03 om 11.23.08

ONTMOETING

Ik kwam in aanraking met Danny via zijn hulpverlener Hilma. Samen met Annebel is zij de grondlegger van De Regisseur bij Stichting Anton Constandse. De Regisseur geeft mensen de regie over hun leven terug, die ze eerder verloren zijn.
Toen ik Danny een jaar geleden ontmoette was hij enorm bescheiden, verlegen en op zoek naar acceptatie. Danny heeft namelijk schizofrenie. Nee, hij rent niet in zijn blote pik over straat. Hij spreekt geen oertaal. En nee, hij smeert zich ook niet in met mayonaise in de avondwinkel. Hij tekent. Dat kan namelijk ook.

KLEINE DANNY

In het gesprek van een jaar geleden was er heel veel afstand tussen ons. Vragen moesten niet te snel of te ingewikkeld worden gesteld.
Danny’s kring was en is heel erg klein. Hij had zijn ouders en een voormalige vriendin. Meer had hij niet nodig. Want dat werd ingewikkeld en te druk voor hem. In de tram en overal waar hij kwam, voelde hij dat hij anders was, raar wordt aangestaard en buiten de lijntjes kleurt.
Schermafbeelding 2016-12-03 om 11.24.54

GROTE DANNY

Nu - een jaar verder - kom ik op bezoek bij De Regisseur. In plaats van dat ik iemand verstopt zie zitten achter de tafel, zwaait hij groots en krijg ik zelfs een knuffel. “Bizar”, denk ik. “Daar zit opeens veel pit in’’
Tijdens het gesprek merk ik al snel dat Danny niet meer de Danny van toen is. Hij is enthousiast en hij straalt nog harder als een glossy. Hij lijkt zelfs geen probleem meer te hebben met zijn schizofrenie. Zelf zegt hij ook: “Gek genoeg weet ik er nu mee om te gaan. Als ik rust wil, dan neem ik dat ook. Ik kan nu veel meer aan.’’

ZIJN REDDING

De striptekeningen zijn z’n redding geweest. Zijn boek is inmiddels ook gepubliceerd. Hij is zelfs een kleine ondernemer aan het worden. Tijdens het interview blijft hij maar hameren op het verkopen van zijn boek. Maar het ging mij juist niet om het boek, maar om zijn verhaal.
Schermafbeelding 2016-12-03 om 11.24.14
Danny heeft een doorgang gemaakt voor de andere cliënten bij de stichting. En daarnaast voor heel veel meer mensen die buiten de lijntjes kleuren. Zo kunnen cliënten werken aan wat ze leuk vinden. Iemand die bijvoorbeeld van mode houdt kan naaicursussen leren geven. En zo kijken ze per persoon hoe ze iemand kunnen begeleiden. Voor de unieke mensen die niet zo sterk weten wat ze willen, heeft de stichting ook een samenwerking met het Parkpop Festival in Den Haag.

IS DAT WEL VEILIG?

De cliënten mogen dan op het festival in Den Haag als beveiligers aan de slag. Zodat ze net als Danny weer deel uit kunnen maken van de maatschappij. 
Maar is het wel verstandig om hen te laten werken als beveiligers? In eerste instantie zegt mijn gevoel: “Zijn jullie gek geworden?” Maar wie ben ik om daar een mening over te geven omdat ik misschien bevooroordeeld ben? Als je ziet hoe iemand open kan bloeien, door simpelweg weer zin in het leven te hebben. Waar maken we ons dan nog druk om? 
Door Fannie
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Meld je snel en gratis aan voor de BNNVARA nieuwsbrief!