Het Wilde Web | Niet omdat het moet, maar omdat het kan-generatie

De grootste internettrend op dit moment? Dat zijn wijzelf. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. In mijn hoofd zoemen al een tijdje de woorden “Ik wil het!” Dit klinkt als een supermarktschreeuw van een verwende kleuter voor het chipsschap die de vloer met zijn vuisten masseert. Maar nee, het is de slogan van die ene hysterische reclame over snel internet.

Waarom ik dit niet uit mijn kop krijg? Omdat juist deze reclame de whatsappvinger op de zere plek legt. En die zere plek is het ego van ons, de millennial. Ik weet het. Geen enkele millenial die zichzelf zo noemt. We noemen onszelf alles behalve dat. Want wij zijn met z’n allen een partijtje uniek en niet zoals de rest. Wat je Facebook-buurman kan, kun jij beter. Alles moet steeds groter en beter. De lat die we voor onszelf leggen is unlimited, omdat het tegenwoordig ook allemaal kan. En blijkbaar moet we het dan ook maar willen. 

Vind je het gek dat we geen hobby’s meer hebben. Heb je een passie, dan moet je er wat mee. Want anders kun je het net zo goed niet doen. Dan ben je maar ‘gewoon’ iemand die ‘wat dingen’ in zijn vrije tijd doet. En dat klinkt natuurlijk niet spannend genoeg als je op een kringverjaardag een plak leverworst naar binnenduwt.

Elke poep en scheet is tegenwoordig immers geld waard. Of op z’n minst een duimpje omhoog. Dus vloggen, Instagrammen en Snapchatten we er op los. Want we zijn bijzonder. Niet omdat we er hard voor hebben gewerkt en het kantoortoilet vaker onze billen betast dan onze vriend(in). Nee, omdat we het waard zijn.

In zijn boek ‘The art about not giving a fuck’ houdt Mark Manson millennials precies over dit onderwerp even de selfiespiegel voor. Om in reclametermen te blijven, hij legt ‘glashelder’ uit waarom we het verkloten als generatie. Dat is niet eens onze eigen schuld, want we zijn opgevoed met het credo dat we allemaal bijzonder zijn. Bedankt mam, bedankt pap. Maar eenmaal opgegroeid blijkt iederéén bijzonder, dus eigenlijk zijn we niet zo heel uniek en dat maakt ons depressief. Wat we vervolgens continu proberen te overcompenseren. De verwachtingen die we van onszelf hebben, worden daarmee ook steeds groter. 

Lekker op vakantie? Nee, we moeten vier weken bamboestrengen vlechten op een Aziatisch eiland. Een leuke kantoorbaan? Nee, we zijn special excellent executives (of zoiets), ook al doen we niet meer dan Excell-bestandjes invullen. Normaal is niet meer de norm. Wat gek is, gezien de betekenis van het woord. Ben jij niet bijzonder, heeft je schele hagedis geen eigen Instagram-account en maak je geen verre reizen, dan doe je niet mee in de maatschappij.

Zullen we een nieuwe trend beginnen en hiermee stoppen? Niet omdat het moet, maar omdat het kan? Laten we weer lekker normaal doen. Met je caravan en pak hagelslag naar een Franse camping. En blij zijn met je 9 tot 5 baan, omdat je daarna ’s avonds genoeg tijd hebt om je niet beroemde kat op de bank te knuffelen. Want pas als we met een burn out van al onze eigen verwachtingen op diezelfde bank zitten, beseffen we pas hoe bijzonder het normale eigenlijk is. Of zoals die ene andere reclame het mooi verwoordt: “Als je maar lang genoeg normaal blijft, word je vanzelf bijzonder.”