Het Wilde Web | Asocial media

Als swipende zombies spelen we de hoofdrol in onze eigen hitserie ‘The Talking Dead’. Maar dan zonder seizoensfinale, want we blijven langs honderdduizend foto’s van honderdduizend mensen scrollen die we vaag of eigenlijk helemaal niet kennen. Daar kunnen we uren mee vullen. We hebben onze échte gesprekken ingeruild voor digitale hartjes en hebben geen hobby’s, maar liken wel van alles.

Onze gesprekken hebben zich verplaatst naar social media. Daardoor zitten we 24/7 op onze telefoon. Maar wacht, het is juist ontzettend sociaal toch dat we altijd reageren op elk appje en elke statusupdate die we voorbij zien komen?

Het tegendeel is waar. Eenmaal op social media, hebben we ons eigen digitale leventje gecreëerd waar we de schijn maar al te graag op houden. Als we geen hartjes uitdelen, dan kijken we wel vol genoegen naar ons eigen online bestaan. Nee, aan zelfliefde geen gebrek. Als we naar onze feed kijken, hebben we het ontzettend goed voor elkaar. Althans, zo laten we het naar de buitenwereld lijken. In realiteit vallen de barstjes in ons o zo gewone bestaan met geen filter te bewerken. Maar ja, dat is niet echt like-able of wel?

Onze sociale skills zijn er dankzij social media ironisch genoeg niet bepaald op vooruit gegaan. We slingeren een selfie online en ons ego wordt direct gestreeld met honderd bevestigingen in likes. En we geven dezelfde liefde ook weer terug aan mensen van wie wij vinden dat ze het verdienen. Of anders gezegd: die geen concurrentie vormen. Want zeg nou eerlijk, als onze Instagram-buurvrouw meer likes krijgt dan wij, zijn wij écht niet de 100 ^ste liker van die foto. We scrollen liever snel door. We haten achter iemands rug om en liken elkaar om zelf geliked te worden. Wat nou sociaal?

Eigenlijk zijn we jaloerser dan ooit. Dat komt, omdat we in een tijd leven waarin we onszelf dankzij social media met iedereen kunnen vergelijken. We haten het geweldige leven dat iemand anders leidt, omdat we onszelf niet zo perfect voelen. Zonde en vooral ook niet nodig, want we lijken ons vaak niet te beseffen dat dat geweldige leven niet eens bestaat.

Neem nou de Bow Wow-challenge [link]. Een enorme hashtaghit op dit moment. Met een privéjet vloog de rapper van optreden naar optreden, maar in werkelijkheid publiceerde hij zijn million dollar Instagram-foto terwijl hij gewoon economy class zat. Betrapt! En zo ontstond de Bow Wow-challenge: laat zien wat je zou posten op Instagram én wat je eigenlijk in werkelijkheid doet. 

Daar schuilt gelijk de ironie van dit ‘social media’-platform. Wat begon met foto’s kunnen delen van wat je op dat moment aan het doen bent, is inmiddels verandert naar een zee van selfies met honderd filters op plekken waar we op dat moment helemaal niet zijn. Daardoor leiden twee levens. Eén online en één in het echt. Dat weten we stiekem allemaal als we goed nadenken en tóch vergelijken we ons echte leven met het digitale masker van dat van een ander. Het gras was al groener bij de buren, maar nu zien we het bewijs ook gelijk op onze telefoon. Daardoor zijn we nooit snel tevreden over ons eigen leven, want het kan altijd beter. Niet heel stimulerend, maar tóch blijven we swipen in de hoop nog een lichtpuntje aan de Instagram-horizon te zien. Iemand die het net iets minder goed doet waardoor we zelf weer een egoboost krijgen. Nogmaals, wat nou sociaal? 

Deze trend is daarmee eigenlijk precies de ontnuchtering die wij als inmiddels niet zo nuchter volkje nodig hebben. We plaatsen een verloren vakantiefoto opnieuw en doen gewoon alsof we daar nog zijn. Dat is natuurlijk geen grote misdaad, dus ga er vooral lekker mee door. Maar het is wel misdadig hoe we onszelf zo makkelijk laten misleiden door alles voor waar aan te nemen wat we op social media zien.